หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 105

ตอนที่ 105 เข้าใจผิด

วรินทรหรี่ตาด้วยความสงสัย นี้มันเล่นฉากไหนวะ？ ตาข้างไหนของเธอมองออกว่าเธอโกรธ？

พูดอยู่ ธารีดึงแขนของวรินทรไว้ ต่อมาก็คนทั้งคนและรถเข็น กรี๊ดไปทีหนึ่งแล้วล้มไปทางข้าง

วรินทรตกใจ มองธารีที่อยู่ๆก็ล้มลงไปทางข้างกระทันหัน เจ็บใจจนขมวดคิ้วทันที เหงื่อเย็นออกทั้งหน้า

โดยเร็ว วรินทรก็รู้สาเหตุที่ธารีทำแบบนี้แล้ว

เสียงเท้าเดินที่เร่งรีบดังมาทางนี้ วรินทรเงยหน้ามอง ก็เห็นตัวของทาวัตมาถึงที่นี้อีกครั้ง เห็นแค่เขาก้มตัวลงแล้วอุ้มธารีที่อยู่บนพื้นขึ้นมา

การกระทำอ่อนโยน วรินทรมองแล้วรู้สึกบาดตา

ทาวัตอุ้มธารีขึ้น ตอนที่เดินผ่านวรินทรก็หยุดแล้วมองเธอ เป็นแววตาที่เธอดูไม่ออก

ใจของวรินทรก็หนักลงมากระทันหัน น้ำเสียงก็เริ่มหนัก “ไม่ใช่ฉัน เธอล้มลงไปเอง”

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ แต่ก็ทำให้คนยากที่จะเชื่อ ในมุมมองของทาวัต ยังไงก็คือวรินทรผลักธารี จึงทำให้ธารีล้มลงไป

“ทาวัต ฉันเจ็บ พาฉันไปโรงบาลได้ไหม？”ธารีจับเสื้อของทาวัตไว้ ใบหน้าขาวซีด สภาพท่าทางอ่อนล้า

ทาวัตก็ไม่ได้ลีลา อุ้มธารีแล้วไปจากสายตาของวรินทรโดยรวดเร็ว

วรินทรรู้สึกเหมือนโดนสาดน้ำเย็นรวมกับน้ำแข็งทั้งถัง สาดจนเย็นทะลุหัวใจ

การกระทำของเขาชัดเจนมากแล้ว เขาไม่เชื่อใจเธอ

วรินทรก้มหน้าลง กัดปากล่าง ผมนั้นแลดูอ่อนนุ่มสง่างาม ภายใต้แสงส่องสะท้อนบาดตามาก

จนถึงตอนค่ำ ทาวัตก็ไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์

วรินทรไม่มีอารมณ์ทานอาหารกลางคืน นั่งเล่นคอมพิ้วเตอร์ในห้องนอนของกวินคนเดียว

“ม๋ามี๊......ม๋ามี๊เล่นอินสตาแกรมไปสองชั่วโมงแล้วนะ ให้ลูกเล่นได้แล้วงื้อ”หลังจากที่กวินเลิกเรียนกลับมาบ้านพอทานข้าวเสร็จ ก็เห็นวรินทรนั่งเล่นคอมในห้องเขาแล้ว เลื่อนหน้าฟีดอินสตาแกรมอย่างรุนแรง

สิ่งที่น่ากลัวกว่านี้ก็คือ เธอจะคอมเม้นต์คู่รักที่ลงรูปทุกคู่ว่า “ขอให้คู่รักทุกคู่จบลงด้วยคำว่าพ่อลูก”ประโยคนี้

โหด โหดเกิ๊น

กวินกลืนน้ำลาย เห็นท่าทางวรินทรแลดูน่ากลัวก็ไม่กล้าไปขัดเธอ แต่ว่าถ้าเธอยังเลื่อนและกดแป้นพิมพ์อย่างบ้าคลั่งไปอย่างนี้ กวินเกรงว่าแป้นพิมพ์ของตนคงต้องอำลาตนแล้วแหละ……

ในที่สุดวรินทรก็หยุดมือข้างขวาที่คลิกเม้าส์รัวๆลง เวลานานเกินจึงทำให้นิ้วมือแข็งและชา จึงขยับนิ้วนวดๆผ่อนคลายไม่กี่ที

“ยัยเด็กนี้ หน้าไม่อาย ยังจะแย่งกับม๋ามี๊แกอีก”พูดจบวรินทรก็ลุกขึ้นยืน เดินไปทางเตียงเด็กที่นุ่มนิ่ม กางแขนแล้วนอนทับลงเตียง

กวินไม่มีคำพูดใดๆ รีบโดดขึ้นไปบนเก้าอี้ แอบมองวรินทรที่นอนอยู่แล้วห่มผ้าเรียบร้อยแล้ว ถามด้วยความสงสัย “คืนนี้ม๋ามี๊จะนอนกับลูกหรอ?”

“อื้อหื้ม ม๋ามี๊อยู่นี้ไม่ไปไหนแล้ว” วรินทรมองเพดานแล้วตอบกลับอย่างอึดอัด ใช้ผ้าห่มห่มครึ่งหน้าของใบหน้าที่มีทรงไข่ ปลายจมูกได้กลิ่นนมหอมๆรอบๆ

คืนนี้ม๋ามี๊แปลกๆแหะ กวินตาโต หมุนตาไปมา หรือว่าจะทะเลาะกับแดดดี๊นะ?

กวินก็ไม่คิดถึงเกมส์ของตนแล้ว ปิดคอมทิ้งแล้วเดินไปข้างเตียง เปิดมุมผ้าห่มออกแล้วถอดรองเท้าเสร็จก็มุดตัวเข้าไป

“ม๋ามี๊ อารมณ์ไม่สวยงามใช่ไหม?”กวินหันหน้าไปมองวรินทร แบ๊วแบ๊ว ตั้งใจจะทำให้ความไม่สบายใจของวรินทรโดนความแบ๊วละลาย