หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 106

ตอนที่ 106 วิ่งหนี ?ฝันไปเถอะ!

ธารีสวยมาก ตรงนี้จำเป็นต้องพูด เผชิญหน้ากับสาวงามที่เป็นฝ่ายลุก คนทั่วไปอาจจะตกใจเขากลับเฉยๆไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงและพูดคำพวกนั้นออกไป แต่สำหรับทาวัตที่ตั้งแต่เด็กจนโตไม่รู้ว่ามีสาวสวยที่ขาวสวยหมวยเอ็กเยอะขนาดไหนแล้วที่มาเข้าหา สำหรับเขาก็งั้นๆแหละ

แต่ว่าถ้าผู้หญิงคนนี้ เขาต้องรับผิดชอบอะไรพิเศษบางอย่างหล่ะ

มีคนคนหนึ่งทำเพื่อเขาจนอาจจะไม่สามารถใช้เท้าเดินได้อีก ทาวัตรู้สึกผิด แต่นี้ก็ไม่ได้หมายความว่า ต้องแต่งงานกับเธอ

“ฉันไม่ดีพอใช่ไหม？คุณพูดออกมาสิ่ ฉันจะปรับ！”ธารีมองเขา แววตาน่าสงสาร ผสมความคาดหวัง

“ไม่ คุณดีมาก แต่ผมไม่ใช่สำหรับคุณ”ทาวัตนั่งลง สบตาเธอ

“คุณไม่อยากแต่งงานกับฉัน เพราะในใจคุณมีผู้หญิงคนอื่น？”น้ำเสียงของธารียังคงอ่อนโยน ไม่ร้องไห้และโวยวาย นี้ก็คือสาเหตุส่วนหนึ่งที่ทาวัตทนเธอได้มากกว่าคนอื่น

เธอเห็นทาวัตไม่พูดอะไร พูดต่อ “คนคนนั้น คือคุณวรินทรใช่ไหม？”

“ใช่”ทาวัตไม่อยากให้เธอมีความคิดที่จะแต่งงานกับเขาต่อไป พยักตาตอบใช่

ธารียิ้มด้วยความเย็น มือที่วางไว้ข้างๆค่อยๆบีบแน่น เล็บแทงเข้าไปโดนฝ่ามือ แต่กลับไม่รู้สึกตัว

“คุณพักผ่อนดีๆนะ ผมไปก่อน”ทาวัตมองดูเวลาไปแวบหนึ่ง สิบเอ็ดโมงตรงแล้ว วรินทรกับกวินยังรอเขาที่บ้าน

พอนึกถึงจุดนี้ปุ๊ป ในใจทาวัตก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น มีความคาดหวังกับบ้านมาก

ถึงแม้ธารีจะไม่ยอม แต่ก็รู้ว่าทาวัตไม่ชอบคนที่เซ้าซี้้ สุดท้ายก็พยักหน้า “เดินทางปลอดภัย”

ฟังเสียงรถที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง ในที่สุดรอยยิ้มที่อบอุ่นอ่อนหวานเธอก็แกล้งทนยิ้มต่อไปไม่ได้แล้ว

เธอหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะขึ้นหนึ่งแก้ว ใช้แรงโยนลงพื้นอย่างรุนแรง

เสียงแก้วแตก แตกจนเป็นซากแก้วทั่วพื้น

แค่นี้ก็ยังระบายอารมณ์ไม่หมดหรอก ขอแค่ของที่เธอสามารหยิบได้เธอก็โยนลงพื้นทั้งหมด จนกว่าเธอจะหาของโยนต่อไปไม่ได้ เธอจึงจะยอมหยุด

เธอตบตีเตียงแรงๆด้วยความโมโห มองขาของตนที่ขยับไม่ได้ ดวงตาเต็มไปด้วยความแค้น

ขาของเธอขนาดนี้แล้ว ทำไมเขายังไม่ยอมแต่งงานกับเธอสักที？

จันทรีเดินเข้ามาจากข้างนอก เก็บกวาดเศษแก้วและขยะบนพื้นอย่างเงียบๆ แล้วจากไปเบาๆ

สำหรับเหตุการ์ณแบบนี้ เธอชินแล้ว ธารีเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ขอแค่อารมณ์ไม่ดี สิ่งของต่างๆในบ้านก็โดนโยนทิ้งหมด ดีที่เธอไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็น ไม่งั้นบ้านหลังนี้คงพัง

“วรินทร เราเจอดีกัน！”ตำแหน่งคุณผู้หญิงของบ้านธัมรุจินันท์ ต้องเป็นของเธอธารีคนเดียว！

ทาวัตจอดรถเสร็จ แล้วก็ลงรถ

เวลานี้ไฟของสวนคฤหาสน์ก็ค่อยๆอ่อนลงแล้ว ไฟข้างในคฤหาสน์ก็ดับหมดแล้ว เป็นเวลาที่ควรหลับแล้ว

ทั้งสวนเงียบมาก ได้ยินแค่เพียงเสียงลมพัดและคลื่นทะเล

เขาเปิดประตูคฤหาสน์แล้วเดินเข้าไป เปิดไฟเปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

เขาเดินไปถึงหน้าห้องนอนเปิดประตูเข้าไป เปิดไฟที่ข้างกำแพง สว่างขาวทั้งห้อง

ทาวัตมองรอบห้อง กลับไม่เห็นตัววรินทร มองไปทางห้องอาบน้ำ ห้องอาบน้ำก็ไม่มีคน

เขามองทุกจุดทุกมุมของห้อง ก็ไม่เห็นวรินทรอยู่ดี