หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 107

ตอนที่ 107 ทำงาน

แล้วดึงผ้าห่ม นอนหลับ！

แต่ทรมานทาวัตที่อยู่ในห้องอาบน้ำแล้ว ค่ำคืนในสวนคฤหาสน์ก็เย็นพอแล้ว เขายังต้องอาบน้ำเย็นอีก ยืมอันนี้มาลดความร้อนแรงในตัวละกัน

ไม่รู้ว่าอาบไปนานเท่าไหร่ เขาถึงจะรู้สึกว่าความร้อนแรงในตัวลดลงไปแล้ว ลืมตาขึ้น น้ำไหลตามใบหน้าที่หล่อเหลาลงไปสู่หน้าอกที่เซ็กซี่ของเขา

เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าความร้อนแรงที่ตนอยากจะเอาวรินทรจะโหดขนาดนี้ เพียงแค่การสัมผัสโดนนิดเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกว่าเกือบจะห้ามไว้ไม่ไหวแล้ว

แมวตัวนี้ เขาต้องรีบอุ้มกลับบ้านแล้ว......

ตอนที่ทาวัตออกมา วรินทรก็ได้หลับไปแล้ว เหมือนกลัวจะโดนทาวัตกระทำเหมือนเมื่อกี้อีก ครั้งนี้เธอห่มหน้าเธอไว้ด้วย มีแค่เส้นผมที่อ่อนนุ่มโผล่ออกมา

เขาหัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาอยู่ในใจเธอหิวโหยขนาดนั้นเลยหรอ？

อีกอย่างถ้าเธอไม่สมยอม เขาไม่บังคับเธอแน่นอน

แต่ว่าดอกเบี้ยที่ติดตน เธอต้องคืน

วันที่สอง ตอนที่วรินทรตื่นขึ้นมา ผ้าห่มบนตัวก็ไม่อยู่แล้ว เธอรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วล้วงจากล่างพื้น ก็ล้วงขึ้นมาได้จริงๆ

แล้วเธอก็นอนลงบนเตียงอีก หันตัวแล้วหลับต่อ

แต่ว่าตื่นมาแปปเดียวแล้วจะหลับต่อได้ยังไง？วรินทรปิดตาไปได้ไม่นาน ก็ลืมตาขึ้นอีกแล้ว

นอนไม่หลับยังไงก็นอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่ง แต่ว่าเธอพบว่า ปากของตนเหมือนโดนอะไรกัด บวมๆรู้สึกเจ็บนิดๆ ตรงคอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่

เจอผีหรือไงวะ？เธอบ่นไปสักพัก เดินไปห้องอาบน้ำเตรียมตัวอาบน้ำ

“อรา้ยยยย！”ตอนที่เธอมองตัวเองในกระจก จึงกรี๊ดอย่างตกใจ ตนในกระจกไม่เพียงแค่ปากบวม คอและไหปลาร้าก็เต็มไปด้วยรอยประทับสตรอเบอรี่สีแดง ถึงจะโง่แค่ไหนก็คงจะรู้แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้น！

ทาวัต！！

ดวงตาของวรินทรมีไฟลุก ไอ่ห่านี้กล้าดียังไงมาโฉยโอกาสกินเต้าหู้เธอตอนเธอหลับ！！

ทำอะไรไม่ได้ วรินทรได้แค่หาเสื้อที่คอเสื้อสูงๆมาใส่ ปล่อยผมลง ก็พอบังไว้ได้

ลงมาชั้นล่าง มาถึงห้องครัว ทาวัตกับกวินกำลังนั่งทานข้าวอยู่ตรงนั้น เห็นวรินทรลงมา กวินโบกมือทางเธอ

“มอนิ่งครับม๋ามี๊”

“มอนิ่งลูก”วรินทรจ้องทาวัตไปทีหนึ่ง สภาพนั้นเธออยากจะฆ่าหั่นศพทิ้งจริงๆ แล้วนั่งไปที่ที่นั่งตำแหน่งของตน

ทาวัตหรี่ตามองเธอไปแวบหนึ่ง ยิ้มอ่อน

“ม๋ามี๊ แดดดี๊ ทำไมไม่มีจูบมอนิ่งกันละครับ？”กวินลืมตาโตมองทาวัตกับวรินทรมองแล้วมองอีก สีหน้ามึนงง

มือที่จับแก้วนมวัวของวรินทรกระตุกที แล้วก็ทำให้นึกถึงภาพเมื่อคืนและสิ่งที่ตนเจอตอนเช้า รู้สึกละอายใจ

“เป็นเด็กเวลาทานข้าวห้ามพูดมาก ทานของแกไป”แล้วยื่นมือไปหยิบขนมปังมาหนึ่งอันยัดเข้าปากกวิน

กวินขมวดทั้งใบหน้า ม๋ามี๊ง่าวมาก นี้เขากำลังจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเธอกับแดดดี๊！

“แต่ว่า บนทีวีเขาก็แสดงกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ ใช่ะปะครับ แดดดี๊？”กวินหันหน้าไปมองทาวัต กระพริบตา

ทาวัตหัวเราะ “อืม ลูกพูดได้สมเหตุสมผลมาก”

หนังอะไรกันทำร้ายคนขนาดนี้ วรินทรบ่นเบาๆ ไม่พูดเรื่องที่เมื่อคืนทาวัตกินเต้าหู้เธอไปเท่าไหร่ จูบมอนิ่ง？อย่าแม้แต่จะคิด

“ม๋ามี๊？”กวินทำท่าทางน่าสงสารมองวรินทร