หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 109

ตอนที่ 109 ร่วมงาน

“ออ อย่างนี้ก็ทำให้เขาตายใจได้อยู่แหละ”วรินทรคิดยังรู้สึกหวาดกลัว เธอไม่เคยลืม ตอนที่เธอยื่นใบลาออก แววตาของอีธานที่อยากจะเอาเชือกมามัดเธอไว้

ไม่มีการกระทำของหัวหน้าบริษัทที่ควรมีเลย

คนบางคน เหมาะที่จะเป็นพี่น้องกัน แต่ไม่เหมาะที่จะเป็นคู่รักกัน

ตาทาวัตสว่าง ความโมโหของเมื่อกี้ก็ค่อยๆจางหายไป

“คุณไม่ลืมใช่ไหมว่าอีกสามวันเป็นวันอะไร？”ทาวัตวางข้อศอกไว้บนโต๊ะ สองมือสลับจับกันไว้ คางวางไว้บนมือ ดูมีเสน่ห์อย่างไม่มีใครเทียบติด

อีกสามวัน？

วรินทรรีบคิดทบทวนในใจอย่างรวดเร็ว ก็ไม่ใช่ประเพณีและวันสำคัญอะไรนิ

แต่ว่าทาวัตพูดออกมาแบบนี้ ก็บ่งบอกถึงความสำคัญของวันนั้นแล้ว？

“วันอะไร？”วรินทรถาม ก็เห็นสีหน้าของทาวัตที่แย่ลงทันที ใจเต้นแรงมาก

“ไม่คิดว่าคุณจะลืมแล้ว?”ทาวัตหรี่ตาที่ดำ แววตาที่มองวรินทรมีความอันตรายแฝงอยู่ เสมือนสัตว์ป่า แพร่ความน่ากลัวทั้งตัว

เหมือนกับว่าถ้าเธอพยักหน้าปุ๊ป เขาก็จะกระโดดมาฉีกเธอให้เละ

“ไม่ลืมไม่ลืม ฉันจะลืมได้ไง”วรินทรรีบโบกมือ แล้วส่ายหัว “อีกสามวันก็วันเกิดคุณไม่ใช่หรอ”

เธอมองบนในใจ เธอกล้าลืมวันเกิดของเขาที่ไหนกันหล่ะ

“อื้อหื้ม”ในที่สุดสีหน้าทาวัตก็ดีขึ้นมา หายใจออกจากจมูก แล้วมองเธอ

“วางใจเถอะ ของขวัญฉันจะมอบให้กับสองมือเลย!”วรินทรพยักหน้าอย่างมั่นใจ ทนไม่ไหวกับแววตาที่แน่นของทาวัต เสมือนจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

เธอรู้ ของขวัญครั้งนี้ถ้าไม่ทำให้เขาชอบ คงต้องโดนกลืนกินไปทั้งตัวแล้วจริงๆ

“ไม่งั้นก็ผูกโบว์ที่ตัวเองแล้วส่งให้ฉันก็ได้ ฉันอาจจะบังคับตัวเองรับไว้”ทาวัตแสดงรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ออกมา แววตาที่เสมือนมองทะลุใจคนได้

ผูกโบว์ที่ตัวเองแล้วให้เขา ?!

บังคับรับไว้? !

มุมปากวรินทรชะงัก แล้วหันข้างเสยผมไปหลังหู มองเขาด้วยความเย้าะเย้ย“ช่วงนี้ประธานทาวัตว่างเหงาหงอยเกินหรอ? สมองมีแต่อะไรสกปรกๆ”

“ในสมองผมมีแค่คุณ”อย่างที่คิดทาวัตเป็นเสือใหญ่ คำเดียวทำวรินทรเงิบเลย

“คุณเชื่อไหมถ้าวันหลังคุณกล้ามาแตะเนื้อต้องตัวฉันอีกฉันจะเผาคุณทิ้งไปเลย？”วรินทรตบโต๊ะอย่างแรง แรงมากๆ ถึงแม้สีหน้าจะเคร่งเครียดดุดุ แต่ว่าในใจเจ็บจนฟ้าดินถล่มแล้ว

ทาวัตกระพริบตาแล้วมองเธอด้วยความไม่รู้เรื่อง ท่าทาง งงๆ “วรินทรลองพูดมาสิ่ ผมไปแตะเนื้อต้องตัวคุณตอนไหน？ผมเป็นสุภาพบุรุษนะ”

คุณเป็นคนต่ำๆยังว่าไปอย่าง！

“เมื่อคืน คุณแอบทำอะไรฉันตอนที่ฉันหลับใช่ไหม？อย่าคิดว่าฉันไม่รู้！” วรินทรโมโห ถึงแม้เมื่อก่อนก็รู้ว่าเขาขี้โกง แต่ความโกงตอนนี้ก็ไม่แพ้เมื่อก่อนเลยแถมยังมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ！

พูดอยู่ วรินทรก็ดึงคอเสื้อลงนิดหน่อย ถึงแม้รอยแดงบนนั้นจะจางลงนิดหน่อย แต่ก็สามารถมองเห็นอยู่