หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 112

ตอนที่ 112 ยาที่ใช้ทา

วรินทรได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกมีความหวัง ทันใดนั้นดวงตาทั้งสองข้างก็สว่างขึ้น มองไปที่เขาแล้วกระพริบตาวิ้งๆ “โอเค ฉันทาเอง”

เมื่อเห็นเธอตอบ ทาวัตก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นแต่อย่างไร กลับยิ่งฉุนเฉียวขึ้น

เธอกำลังหาข้ออ้างเรื่องตกแต่งเสื้อผ้าเพื่อไปหาชายคนนั้น? หรือจะพูดว่า เธอกำลังมีใจให้ชายคนนั้น?

คิดมาถึงขนาดนี้ ทาวัตเอามือไปจับมือที่คางของวรินทรก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความรู้ถึงหน่วงๆที่เกิดขึ้น แววตาอันพยาบาททั้งสองข้างได้จ้องมองไปที่เธอ “บอกผมมาว่าเหตุผลที่จะใช้น้ำหอมดาวรุ่งในการออกแบบเสื้อผ้า”

เหตุผล?

วรินทรทำหน้าบึ้ง ไม่เข้าใจ แค่นี้ต้องมีเหตุผลด้วย?

“เหตุผลอะไร?”

เธอถามกลับโดยสัญชาติญาณ เพราะจากความคิดของเธอแล้ว การที่จะสนับสนุนเรื่องที่ตัวเองชอบ จะต้องมีเหตุผลอะไร เมื่อชอบก็ไปทำเลย

“เป็นเพราะประภาพหรอ?”ทาวัตถามโดยไม่มองท่าทางที่ซื่อๆของเธอ

“นี่มันเกี่ยวอะไรกับเขา?” วรินทรอ้าปากค้าง ไม่เข้าความคิดอันสูงส่งของทาวัต

ทาวัตจองมองตาคู่นั้นของเธอ แววตาที่จริงจังก็เริ่มผ่อนคลาย หลังจากนั้นก็ปล่อยนิ้วของเธอ ก้มลงมอง กลับพบว่ามือขวาของเธอมัวแต่เกาหลังมือของมือซ้ายอย่างไม่หยุด ซึ่งมือนั้นก็แดงก่ำมาก

“แปะ”

วรินทรมองทาวัตอย่างตกใจขณะที่เห็นทาวัตตีมือเธอ แล้วก็ยกมือขวาตัวเองกลับไป โดยมองเธออย่างเคียดแค้น “ถ้าเกาอีกจะเชื่อไหมว่าผมจะตัดมือคุณออก?”

พอได้ยินวรินทรก็ขนลุก ถ้าเกิดคันขึ้นมาอีกก็จะทนไม่ขยับมือแล้ว

ทาวัตก็ผ่อนคลายลง หยิบสำลีมาชุบยาแล้วค่อยๆทาลงบนผิวของเธอ ยาทาผิวที่เย็นๆได้ถูกทาลงบนผิวและซึมลงไปในผิว อย่างรวดเร็ว ความรู้สึกที่เย็นๆนี้ ก็ช่วยบรรเทาผิวได้ไม่น้อย

วรินทรก็รู้สึกผ่อนคลายเพราะผิวได้รับการเยียวยา แต่พอผ่านไปไม่นาน ความรู้สึกที่เย็นก็ค่อยๆมาพร้อมกับความเจ็บปวดที่มาจากการกัดต่อย มันเล็กน้อย อีกสักพักก็หาย

เธอมองไปที่ทาวัตที่กำลังก้มหน้าเพื่อดูการทายา เมื่อมองจากมุมนี้ ก็จะสามารถมองเห็นขนตาที่ยาวๆของเขา เมื่อแสงส่องลงมาก็จะเห็นการสั่นไหว ในดวงตาของเธอก็มีความแวววาว จมูกตรงนั้นเหมือนงานแกะสลักอย่างพิถีพิถันของปรมาจารย์ ที่ประณีตทุกขั้นตอน

ริมฝีปากของเขาก็สีอ่อนๆอันแวววาวเพราะลิปกลอส มองดูแล้วให้ความรู้สึกที่นุ่มนวลและน่าหลงใหล ชวนให้ใจเต้นแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว

ที่วรินทรได้เห็นบ่อย คือท่าทางที่มั่นคงและเยือกเย็นของทาวัต และยังมีท่าทีที่เคร่งขรึมอีกด้วย แต่ตอนนี้มีท่าทีที่จริงจัง เมื่อได้เห็นแล้ว ในใจก็เหมือนกับจะเต้นแรงเร็วขึ้น

ต้องบอกเลยว่า เสน่ห์ของทาวัต ไม่ใช่ความพิถีพิถัน แต่ตอนที่เขาเผลอก็สามารถเข้าไปถึงใจคน ให้คนหวั่นไหวได้

ถ้าหากถามวรินทรเมื่อก่อน ว่าชอบทาวัตหรือไม่ คำตอบคือแน่นอน

แต่ตอนนี้ ยังชอบเขาอยู่ไหม?

เธอไม่รู้

ขณะที่กำลังคิด ทาวัตก็เอายามาทาบนหน้าเธอแล้ว ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก เพียงแค่ขยับเล็กน้อย ก็จะกระทบกันได้

ใกล้กันเกินไป จนวรินทรสามารถรู้สึกได้ถึงกลิ่นของสเปรย์ที่ออกมาพร้อมกับลมหายใจที่อบอุ่นที่ผ่านใบหน้าของเธอไป ทำให้เธอใจสั่น

เธอก็จ้องไปที่ดวงตาของเขา ดวงตาที่ดำสนิทราวกับท้องฟ้ายามวิกาลที่มีดาวอยู่เต็มฟ้า

วรินทรไม่เคยเห็นดวงตาที่สวยขนาดนี้มาก่อน ทั้งๆที่ดวงตาก็สีเดียวกัน แต่ดวงตาของทาวัตกลับมักจะทำให้คุณรู้สึกเหมือนกำลังมองทะเลสาบอันเงียบสงบ ทำไมมองไม่ออกเลย

ทาวัตก็ให้เธอเงยหน้าขึ้น พื่อจะเช็ดคอของเธอ เขาใช้ปลายนิ้วค่อยๆลูบให้ทั่วผิวของวรินทร เหมือนกับการใช้เครื่องนวด ทั้งเร็วและชัดเจน

ทาวัตได้ยกกวินขึ้นมาด้วยมือข้างเดียว แล้วกอดเขาไว้ในอกอย่างแน่นๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยนว่า “ไม่เป็นไรแล้ว”

“นั้นก็ดี ลูกเข้าไปหาหม่ามี้ได้มั๊ย?” กวินมองเข้าไปในช่องประตู ก็เห็นว่าวรินทรกำลังถือเสื้อผ้าเข้าไปในห้องอาบน้ำ

เมื่อแบบนี้แสดงว่า แดดดี้ไม่ได้ทำร้ายหม่ามี้

“ตอนนี้ไม่ได้ หม่ามี้ยังต้องทายา”

“แต่ลูกก็ช่วยหม่ามี้ทายาได้นะ เมื่อก่อนตอนที่หม่ามี้เจ็บปวดลูกก็ยังช่วยหม่ามี้ทายาเลย” กวินพูดอย่างมั่นใจ พร้อมพยักหน้า

วรินทรบาดเจ็บ?

ทาวัตแววตาเริ่มเป็นประกาย อุ้มกวินเข้าไปที่ห้องของเขา แล้วถามไปด้วยว่า “หม่ามี้หนูบาดเจ็บบ่อยๆหรอ?”

ดูๆแล้วกวินไม่ค่อยพอใจนัก เขาส่ายหน้า พวกเขาไม่อยากที่จะกล่าวถึงช่วงเวลานั้น ถือว่าการที่หม่ามี้ยิ้มและมีความสุขในตอนนี้ กวินก็ไม่มีวันลืม

เขาเชื่อมาตลอดว่าขอแค่ตัวเองโตขึ้นแข็งแรงขึ้น ก็จะดูแลหม่ามี้ได้ดีกว่าเดิม

ทาวัตเห็นกวินรู้สึกไม่พอใจ ดวงที่กลมเหมือนองุ่นกำลังมีความไม่พอใจ ซึ่งไม่เข้ากันกับท่าทางที่เท่ห์และนุ่มนวลในตอนปกติเลย

ถึงแม้จะไม่ยอมรับว่าเป็นความจริง สีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ที่ไม่ควรปรากฎของกวินก็ได้แสดงออกมาแล้ว

ทำให้ทาวัตเข้าใจสิ่งที่สงสัยอย่างกระจ่าง เวลาห้าปีที่เขาไม่ได้มีส่วนร่วม วรินทรกับกวินต้องพบเจออะไรมาบ้าง ซึ่งชีวิตที่ผ่านมาก็ไม่ดีเลย

“ก็ไม่บ่อยหรอกครับ ในหนึ่งอาทิตย์ก็มีแค่สองสามครั้งเท่านั้น ทุกๆครั้งก็ได้แผลเป็นมา แต่หม่ามี้ไม่เคยพูด ซึ่งหนูก็รู้ว่าทั้งหมดก็คือทำเพื่อผม” น้ำเสียงของกวินเริ่มหนักแน่น ราวกับเป็นเรื่องร้ายแรง เหมือนกับคิดถึงเรื่องอะไรก็โดนตบหน้า

“เมื่อตอนที่หนูกับหม่ามี้ตีกับคนอื่นเพื่อขนมปัง แล้วแบ่งกันกินในทุกๆวันราวกับเป็นอาหารเลิศรส แดดดี้ก็ไม่เข้าในหรอก”