หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 113

ตอนที่ 113 “กับดัก”ของกวิน

“ตอนที่หม่ามี้ต่อสู้อย่างหลังชนฝาเพราะไม่ยอมให้คนอื่นมาเอาตัวลูกไป แดดดี้ที่ใช้ชีวิตอย่างสุขสบายก็ไม่มีวันเข้าใจหรอก ”

“ที่หนูพูดมานี้ไม่ใช่อยากจะให้แดดดี้มาเห็นใจพวกเราหรอกนะ แค่อยากจะบอกให้แดดดี้ทำตัวนิสัยดีๆกับหม่ามี้หน่อย ถ้าแดดดี้ทำตัวนิสัยไม่ดีนะ กวินจะพาหม่ามี้หนีไปเลย ถึงกวินจะชอบแดดดี้มากก็ตอบ”

คำพูดเพียงประโยคเดียวของกวินก็เหมือนกับหินก้อนใหญ่ได้กระทบลงบนใจของทาวัต

เดิมทีวรินทรดูเหมือนจะเป็นตัวอย่างที่ดี แต่จริงๆแล้วเขาก็มองผิดไป

ในช่วงเวลา 5 ปีที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย เขาพลาดอะไรไปเยอะ

แต่อย่างไรก็ตามคำพูดประโยคสุดท้ายของกวิน ยังปลอบใจทาวัตได้เป็นอย่างมาก เพราะอย่างน้อย กวินก็ยังยอมรับเขาเป็นแดดดี้

“ขอโทษนะ ถึงแดดดี้เมื่อก่อนจะไม่ได้อยู่กับพวกหนู แต่ชีวิตพวกหนูในอนาคต แดดดี้ก็จะอยู่เคียงข้างตลอดไป” ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เบาๆ แล้วหันกลับไปกอดกวิน “แต่ยังไงก็ตาม เรื่องที่จะพาหนีเนี่ย หนูไม่ต้องคิดแล้วนะ ผู้หญิงของแดดดี้ ลูกจะพาไปไหน?”

กวินแลบลิ้น และแอบหัวเราะ จริงๆแล้วที่เขาพูดออกมาทั้งหมดก็เพื่อให้แดดดี้ดูแลทะนุถนอมหม่ามี้เท่านั้น แต่เขากลับคิดเตรียมจะพาพวกเขาหนีไปในคืนนี้เลย！

“แดดดี้อย่าลืมนะ ลูกไม่ใช่คนที่คุมง่ายนะ” กวินเอียงหัวของเขา ทำท่าทางเหมือนผี ราวกับเป็นสุนัขจิ้งจอกที่มีเล่ห์เหลี่ยม

“อ่าฮะ? ลูกก็ลองดูสิ” ทาวัตบีบแก้มของกวิน โดยที่ไม่สบอารมณ์นัก

ดูเหมือนว่าลูกชายของเขาคิดที่จะพาวรินทรหนีไปอยู่ตลอด เขาจึงต้องคิดหาวิธีที่จะให้พวกเขายอมอยู่ที่ที่ทั้งกายและใจ

“กวินไม่กลัวหรอก” กวินเชิดหน้าขึ้น เขาไม่กลัวอยู่แล้ว แล้วถ้ายังจะไม่ทำตามที่พูดออกไป ก็จะเกิดอะไรขึ้น.......ฮิฮิ

หลังจากที่วรินทรอาบน้ำเสร็จก็ใส่ชุดนอนเดินออกมาจากในห้องน้ำ มีหยดน้ำไหลออกมาจากเส้นผม เธอจึงเอาผ้าขนหนูแห้งๆมาพันไว้ที่ผม แล้วก็เอายาที่ใช้ทามาทาที่มือ

ส่วนที่ต้องทายาเธอก็ทามาเรียบร้อยจากในห้องน้ำ แต่ผิวของแขนนั้นทาไม่สะดวก จึงต้องออกมาทาข้างนอก

เธอเดินไปด้วยทายาไปด้วย หยดน้ำก็ค่อยๆไหลลงจากเส้นผมหยดลงสู่พรมสีขาวที่นุ่มนวล จึงเปียกเป็นบริเวณเล็กๆ

หลังจากที่ทายาที่แขนและใบหน้า วรินทรก็รู้ทันทีว่าเธอไม่สามารถเอื้อมไปทายาที่หลังของตัวเองได้ ซึ่งเป็นท่าทางที่ลำบากมาก

ดังนั้น เธอจึงวางขวดยาไว้ด้านหนึ่ง แล้วก็เดินออกมาพร้อมกับเช็ดผมของตัวเอง ใบหน้าที่เปียกชุ่มที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำนั้นแดงเหมือนกับลูกแอปเปิ้ล

เธอดันประตูห้องของกวิน แล้วเห็นกวินกับทาวัตกำลังนั่งมองหน้ากัน ไม่รู้ว่ากำลังคุยอะไรกันอยู่

“หม่ามี้” กวินเห็นวรินทร แล้วห็ยิ้มหวานๆออกมา

ทาวัตก็หันไปมองที่ร่างของวรินทร เขาจ้องมองอย่างไม่กระพริบตา

วรินทรที่เพิ่งออกจากห้องอาบน้ำ ช่างน่าหลงใหลมาก

เธอสวมชุดนอนผ้ากอซที่เย็บแบบอนุรักษ์ธรรมชาติ กระโปรงพาดเหนือหัวเข่า แต่สำหรับคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ จะมีกลิ่นหอมๆติดมาบนเรือนร่าง ขาขาวๆทั้งสองข้างต่างก็ยังมีหยดน้ำติดอยู่ ไม่ว่าจะมองยังไงก็ช่างเย้ายวนใจ

ทาวัตก็เป็นผู้ชายคนนึง ตลอดห้าปีมานี้ไม่เคยพบผู้หญิงคนไหนเลย แต่ตอนนี้ได้เจออย่างเต็มๆ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกอะไร

วรินทรไม่รู้ว่าในใจของทาวัตกำลังคิดอะไรอยู่ เธอกวักมือไปทางกวิน ให้เขาเดินมาหา

กวินก็ลงจากเก้าอี้ เดินไปหาอย่างเชื่อฟัง “หม่ามี้ เป็นอะไรครับ?”

“มีเรื่องเร่งด่วนระดับให้ลูกช่วย รีบมาทายาให้หม่ามี้หน่อย” วรินทรก็จูงมือกวินมาพร้อมกับพูดไปด้วย

ที่นี่มีแค่ทาวัตกับกวิน เธอไม่สามารถให้ทาวัตมาทายาให้เธอได้ เธอก็รู้สึกเกรงใจที่จะรบกวนน้าลิง ดังนั้นกวินก็เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด

ทาวัตก็รู้สึกงง แล้วก็เดินตามไป