หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 115

ตอนที่ 115 คนเดียวที่รัก

ประภาพก็ได้แต่คิด จึงหลับตาลง “อะไรที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถามมาก มีหลายเรื่องที่นายไม่เข้าใจ”

มีบางเรื่อง ก็ไม่อาจควบคุมได้

แล้วเขาพูดด้วยเสียงเบาๆออกมา ราวกับว่ากำลังเสียดายบางอย่าง “น่าเสียดายจริงๆ ทำไมนายถึงทำกับเธอแบบนี้ นายชอบเธอไม่ใช่หรอ? ”

เมื่อพูดจบ ห้องก็เริ่มเงียบลงไปอีก สักพักนึง ประภาพก็ยืนขึ้น พร้อมมองไปรอบๆห้องทำงาน สายตาที่เคร่งขรึม พร้อมกับยิ้มแบบประชด “นายไม่เข้าใจ”

เสียงๆนั้นไม่ได้มีการตอบกลับ ราวกับว่าไม่เคยปรากฎขึ้น

……

เมื่อน้าลิงนำเสื้อกับเครื่องประดับที่จะใส่ในงานคืนนี้มาให้เธอเลือก วรินทรก็รู้สึกตกใจไปชั่วขณะ

ไม่ใช่เป็นเพราะราคาของชุดพวกนี้ แต่เป็นเพราะว่า นี่ชุดที่เธอออกแบบในช่วงเวลาว่างจริงๆ ซึ่งทาวัตก็นำไปผลิตโดยไม่รู้ตัว และรายละเอียดก็มีความประณีตมากจนเธออดเซอร์ไพร์สไม่ได้

“ของพวกนี้เป็นของที่คุณชายสั่งทำเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว คุณวรินลองดูนะคะ ยังมีสร้อยคอเส้นนี้ คุณชายบอกว่า คืนนี้คุณต้องใส่ไปงาน” น้าลิงพูดแบบยิ้มๆ แล้วเปิดกล่องออก ให้เห็นสร้อยคอที่ถูกใส่ไว้ด้านใน

จริงแล้วสร้อยคอเส้นนี้มีรูปแบบที่เรียบง่าย ไม่เทอะทะ เป็นเส้นเล็กๆ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้ว ก็จะมองออกว่า จะมีจี้รูปหัวใจเล็กๆติดอยู่ และก็มีแหวนห้อยอยู่ตรงกลาง

แหวนวงนี้ คือส่วนสำคัญของสร้อยเส้นนี้

ถ้าเป็นคนอื่นคงจะไม่รู้ แต่วรินทรกลับรู้ความหมายชัดเจน ว่าส่วนที่สำคัญที่สุดของสร้อยทั้งเส้นอยู่ที่แหวนวงนั้น

นี่คือสิ่งที่เธอพยายามจะสื่อตั้งแต่ตอนเด็กๆ คิดไม่ถึงว่าทาวัตจะทำออกมาจริงๆ

แหวนวงนี้มีความกลวง ตรงส่วนกลวงของแหวนถูกฝังด้วยเพชรสีชมพูเม็ดเล็กๆ ที่เมื่อรวมกันตามรอบวงแล้วก็ราวกับมีเป็นร้อยๆเม็ด ที่ตรงกลางนั้นถูกล้อมไปด้วยดอกกุหลาบเม็ดเล็กๆ ตรงกลางของดอกนั้นมีเพชรสีดำฝังอยู่ ทำให้แหวนชุดนี้ทั้งสวยงามและมีเสน่ห์

การตกแต่งนั้นมีความหมายว่า AordLover คนเดียวที่ฉันรัก

เพชรดำที่กลางเกสรกับเพชรสีชมพูบนพื้นผิวของแหวนเมื่อถูกแสงส่งมาแล้ว จะสะท้อนแสดงอย่างแพรวพราว

วรินทรมองที่แหวน แล้ก็ทำตาโต จึงไปพูดกับน้าลิงแบบยิ้มๆว่า “น้าลิงคะ เปลี่นเสื้อผ้าให้หนูเถอะ”

“ได้ค่ะคุณวริน” น้าลิงหยิบกล่องใบนั้น แล้วหันไปเห็นกวิน “คุณหนูคะ ป่ะ เดี๋ยวน้าลิงจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้านะ”

กวินส่ายหัว “ไม่ต้องหรอกครับน้าลิง กวินจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเอง”

แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าเรื่องเล็กๆแค่นี้กวินก็ไม่อยากจะไปรบกวนใครมาทำให้

“โอเคค่ะ” น้าลิงยิ้มด้วยความปลาบปลื้ม รู้สึกว่ากวินเป็นเด็กที่ฉลาด แล้วจึงเดินตามวรินทรขึ้นไปชั้นบน

ต้องบอกเลยว่า ทาวัตนั้นตาถึง เพราะชุดราตรีที่เขาเลือกมานั้น ตัดเย็บออกมาได้อย่างพอดีตัว และเหมาะสมกับเธอเป็นอย่างมาก

วรินทรส่องกระจกเพื่อลองกระโปรง เมื่อเธอลูบบนเนื้อผ้า เสื้อตัวนี้มันช่างนุ่มนวลและละเอียดอ่อน ใส่แล้วรู้สึกสบายมาก

ทุกคนมีความรักสวยรักงามอยู่ในใจ วรินทรก็เป็นเช่นนั้น การที่ได้มองตัวเองแบบสวยๆ ก็ทำให้คนอารมณ์ดีได้

“คุณวรินทคะ เดี๋ยวฉันจะสวมสร้อยเส้นนี้ให้นะ” น้าลิงหยิบสร้อยคอออกมาจากในกล่อง เพื่อที่จะช่วยวรินทรใส่

วรินทรจับสร้อยเส้นนั้น ก็รู้สึกลังเลอยู่พักนึง แล้วก็ไม่รู้จะพูดอะไร จึงยอมให้น้าลิงช่วยใส่ให้

เมื่อสร้อยคอได้สัมผัสกับผิวหนัง ก็รู้สึกเย็นเยือกแผ่ซ่านไปตามกระดูก โดยที่ไม่รู้ว่าความเย็นนี้มาจากความรู้สึกของตัวเองหรือมาจากสร้อยคอ ทำให้วรินทรก็รู้สึกหนาวขึ้นมา

เรื่องบางเรื่อง ถึงเธอจะไม่พูดออกมา แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอลืมไปแล้ว