หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 131

ตอนที่ 131 ผู้ชายคนนี้อันตรายสุดๆ

ถึงแม้เธอเองก็อยากจะหลบหนีออกไป เเต่ก็จนปัญญาที่จะหนี ก็ที่นี่มันถิ่นของเขา คำพูดของเขามันก็เหมือนราชโองการดีๆนี่เอง

ในอ้อมกอดอันเเสนนุ่มนวล บวกกลิ่นกายหอมละมุนนั้น ยิ่งกระชั้นชิดตัวเขาเข้ามาทุกที ทาวัตรู้สึกว่าเขาเริ่มควบคุมตัวเองได้ยากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นหอมอ่อนๆตลบอบอวลลอยขึ้นมาเเตะจมูก เหมือนดั่งกรงเล็บแมวกำลังขีดข่วนไปที่เขา

เริ่มจะไม่ไหวเเล้ว

ทาวัตเดินไม่กี่ก้าวก็กลับเข้าไปถึงในห้อง มุ่งตรงไปที่เตียงใหญ่

วรินทรทำหน้ายู่ วันนี้จะต้องโดนจิ้งจอกยักษ์ขย้ำเอาจริงๆเหรอเนี่ย ？

" คุณทาวัต เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆๆๆๆ " วรินทรออกอาการมือไปไวกว่าสมองสั่งการซะอีก มือคว้าหมับไปที่มือของทาวัต มองเขาเเบบกังวลใจทำอะไรไม่ถูก

ทาวัตเองก็พยายามอดกลั้นอารมณ์ไว้ อยากเข้าไปจัดการในห้องน้ำให้มันรู้เเล้วรู้รอด เเต่ถูกเธอมาขัดขืนแบบนี้ เขาเริ่มชักสีหน้ามองจ้องเธอเขม็ง

" คุณเองก็รู้ดีว่าจะจัดการเรื่องนี้มันมีหลายวิธีนะ ใช่ว่าจะต้องเป็นผู้หญิงเสมอไปซะหน่อย " สายตาเขาจับจ้องมาที่เธอ วรินทรนิ่งสะกดกลั้นอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหลุดปากพูด แบบผีเจาะปากมาพูดชัดๆ ：" ยิ่งไปกว่านั้นนะ ฉันเองก็ไม่ได้อาบน้ำมาตั้งหลายวันเเล้ว ปล่อยๆฉันไปเหอะ "

ภายใต้ความกระวนกระวายนั้น คำพูดที่วรินทรพูดออกไปแต่ละอย่างมันช่าง …… แสนจะงี่เง่าสิ้นดี ไม่ได้อาบน้ำมาหลายวันเนี่ยอ่ะนะ ？แล้วมะกี้ที่อยู่ในห้องน้ำ ทำอะไร ？ว่ายน้ำอยู่รึไง ？

รอยยิ้มของทาวัตกระตุกที่มุมปากเล็กน้อย ตาจดจ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า ที่เเท้เธอก็เข้าใจว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกับเธองั้นรึไง ？

เเต่ถ้าทำได้จริงๆล่ะก็ เขาก็อยากจะทำอย่างนั้นซะจริงๆ ！

ทั้งหมดนี้ มันก็เเค่สิ่งที่เธอคิดไปเองคนเดียว ไม่อย่างงั้นเขาคงต้องรู้สึกผิดกับตัวเองถ้าเขาทำอะไรลงไป ？

เเต่ทว่าทาวัตในตอนนี้กลับไม่คิดจะปล่อยวรินทรซะเเล้ว คิดๆ ตัวเขาทับอยู่บนตัวของเธอ ใช้สายตาอันเว้าวอน มองเธอด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า " งั้นเธอลองบอกซิ ว่ามีวิธีจัดการยังไงบ้าง "

มีความหวังละเว้ย ！

เเววตาของวรินทรดูมีประกายขึ้นมาทันที ขอแค่ไม่ใช่เธอ วิธีไหนมันก็ดีทั้งนั้นแหละ ！

วรินทรเอียงหัวคิดไปคิดมา ไม่งั้นก็หาผู้หญิงมาให้เขาสักคนดีมั๊ย ？

" รึว่าให้ฉันหาสาวๆมาให้คุณสักคนดีมั๊ย ？" วรินทรกระพริบตามองเขาปริบๆ ใบหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ดูพอใจกับไอเดียที่ตัวเองพยายามนำเสนอสุดๆ

เเต่ดูท่าจะไม่ใช่อย่างงั้นซะเเล้ว สีหน้าของทาวัตเปลี่ยนเป็นดำคล้ำขึ้นมาทันที

ในความมืดมนอย่างที่สุดนั้น ร่างนั้นแผ่ซ่านลมหายใจที่เยือกเย็นชวนขนลุก

ผ่านทะลุเสื้อพริ้วบางเบา วรินทรสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นที่ส่งผ่านจากตัวเขา มันช่างเย็นยะเยือกราวกับ จะทำให้แข็งตายได้ภายในเสี้ยววินาที

ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านอย่างฝืนไม่ได้ เกิดอะไรขึ้น ？

ทาวัตมองดูหญิงสาวที่กำลังขดๆตัวอยู่ใต้ตัวเขา ริมฝีปากบางโค้งได้รูป นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้สัมผัสไปที่แก้มของวรินทร น้ำเสียงเย็นเยียบเย้ายวน ทว่าเป็นความเยือกเย็นที่ไม่มีวันสิ้นสุด พุ่งจู่โจมไปที่วรินทร " อยากผลักไสผมให้ผู้หญิงคนอื่นมากอย่างงั้นเหรอ ？"

วรินทรใจเต้นโครมคราม รู้สึกวูบวาบในอก เขาโกรธเข้าให้แล้ว เธอรู้ดี ยิ่งถ้าเขายิ้มใจละลายเเบบนั้น ก็ยิ่งจะอันตรายขึ้นทุกที

แต่ถึงกระนั้นก็เถอะ วรินทรก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่าเธอไปยั่วโมโหให้เขาโกรธตอนไหนกัน ？

" มันก็เป็นอีกทางออกหนึ่ง ที่จะแก้ปัญหาได้ไง " วรินทรพูดเสียงงุ้งงิ้งเหมือนยุงบิน ไม่กล้าสบตาเขา

ลมหายใจที่เเผ่ซ่านลงมาจากกายเขา ช่างเยือกเย็นเเละอันตราย เหมือนมีพลังบางอย่างทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเผชิญหน้าล่องลอยอยู่ทุกหนทุกเเห่ง ปกคลุมไปทั่วอณูร่างกายของวรินทร

วรินทรเริ่มตระหนักได้ทันทีว่า ผู้ชายคนนี้ช่างอันตรายสุดๆ

เมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมา เขาเพิ่งจะแสดงท่าทีว่ารักใคร่เอ็นดู เเต่แล้วอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ต้องถูกเขาผลักตกลงไปในวังวนของความอึดอัดคลุมเครือ ด้วยน้ำมือของเขาเอง

เอาจริงเหรอเนี่ย ？

วรินทรทำหน้าย่น ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกขมขื่น เธออุตส่าห์เสนอความคิดดีๆให้ เเล้วทำไมเขากลับต้องมาทำปู้ยี่ปู้ยำใส่เธอ ？

ริมฝีปากถูกประกบแนบไว้สนิท วรินทรได้เเต่อึดอัดหน่วงๆอยู่ในใจ ลมหายใจที่ผ่านเข้าจมูกเต็มไปด้วยกลิ่นเปปเปอร์มิ้นอ่อนๆจากกายเขา ใบหน้าเรียวยาวนั้นร้อนผ่าวๆ มือน้อยๆทุบตีไปที่แผงอกกว้างของเขา

ทันใดนั้น ริมฝีปากก็รู้สึกเจ็บแปลบ วรินทรเพิ่งรู้ตัวว่าโดนทาวัตลงโทษโดยการกัดปากเข้าให้ ดวงตากลมโตมีน้ำใสๆเอ่อคลอ ช่างดูเย้ายวนน่ารักไร้เดียงสา จนมิอาจละสายตาไปจากเธอได้

หลังจากจูบที่หนักหน่วงเร่าร้อน วรินทรเนื้อตัวอ่อนระทวยจนน้ำเจิ่งนองแบบไม่รู้ตัว เธอหอบหายใจเบาๆพลางจ้องเขม็งไปที่ชายหนุ่มด้วยความโมโห เสื้อผ้าถูกดึงหลุดรุ่ยลงมาถึงหัวไหล่ เผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียด

ฮึ่ย !

วรินทรสบท ฮึ่ย ! ออกมาอย่างดัง ยังไม่ทันที่ทาวัตจะลงมืออีก เธอรีบโดดหนีไปบนผ้าห่ม กลิ้งไปกลิ้งมา เอาผ้าห่มห่อพันตัวเองอยู่หลายรอบจนแน่น เหลือไว้ก็เเต่หัวน้อยๆจ้องเขม็งมาที่ชายหนุ่ม

ตากลมโตนั้นเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง ที่ริมฝีปากยังมีรอยบวมแดง ตรงที่โดนกัดยังคงปรากฏเป็นรอยฟันอยู่เลย

วรินทรไม่พอใจอย่างเเรง เพราะเธอถูกเขากัด เเต่เธอดันไม่ได้กัดเขาคืน

ใบหน้าหล่อคมเข้มของทาวัต จ้องเขม็งขมวดคิ้วยุ่งใส่เธอ พลางดึงผ้าห่มที่พันหนารอบตัวเธอออก " ออกมานี่ "

" ไม่ ！" รอบนี้วรินทรตอบอย่างเเข็งกร้าว มองจ้องเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างไม่ลดละ

" นี่เธอ ！" ทาวัตสีหน้าท่าทางขึงขัง ความร้อนรุ่มที่ไหลผ่านช่องท้อง ทำให้บัดนี้ เหมือนมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ในดวงตาคู่นั้นของเขา

จู่ๆเขาก็หรี่ตาลง

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังเบะปากเล็กๆของเธอ เเววตาเต็มไปด้วยความคับข้องใจกับพฤติกรรมที่เขาเพิ่งทำกับเธอ ยังไงก็ไม่ยอมมองหน้าเขา