หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 132

ตอนที่ 132 ชีวิตช่างแสนสงบสุข

เกือบไปแล้ว

เปลวไฟที่ลุกโหมมาจากนายทาวัตเมื่อกี้ ในที่สุดก็สงบลงได้ซะที เขาได้เเต่เอามือลูบผมดำเงาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะลุกเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ

ผ่านไปสักครู่ วรินทรนก็ได้ยินเสียงน้ำซ่า ซ่า ดังลอดออกมา

เฮ้อ ค่อยโล่งใจหน่อย

พอเริ่มรู้สึกได้ผ่อนคลายขึ้นมาหน่อย วรินทรก็กลิ้งไปกลิ้งมา กลิ้งเข้าไปอยู่ตรงกลางเตียง ค่อยๆคลายผ้าห่มออกจากตัว หญิงสาวดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มตัวเอง ก่อนจะแหงนหน้าขึ้นไปมองที่เพดาน

ที่ริมฝีปากของเธอยังคงเจ็บๆแปลบๆอยู่

จนทำให้เธอลืมความเจ็บตรงหัวไหล่ไปสนิท

หญิงสาวเอามือลูบๆไปที่ริมฝีปากของตัวเอง มันเจ็บซะจนลืมความเจ็บที่หัวไหล่ไปเลย

ตอนนี้วรินทรเริ่มเข้าใจละว่า ภายใต้ท่าทางที่ดูนิ่งเฉยเย็นชาของทาวัต เเท้จริงเเล้วเขากลับเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจเเละอันตรายมาก

ความร้ายกาจเเละความชอบกดขี่ข่มเหงในตัวเขา มันซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าท่าทางที่สุภาพอ่อนโยนของเขานี่เอง เมื่อไหร่ที่มันระเบิดขึ้น มันก็ยากที่เขาจะปิดบังความร้ายกาจนั้นไว้ได้

เธอเองก็ยังงงไม่หาย ว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธได้ อีกนิดเดียวก็เกือบจะโดนเขาขย้ำทั้งเป็นละ ！

วรินทรรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ เป็นใครๆก็ต้องกลัวเหมือนกันนี่แหละ

เเต่สุดท้ายทาวัตก็ยอมปล่อยเธอจนได้ เล่นเอาเธอก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเป็นมาอย่างไง ไม่น่าใช่เพราะอาการที่เธอแสดงออกไป ทั้งๆที่เมื่อกี้ก็เห็นได้ชัดว่าเขาน่ะร้อนอกร้อนใจขนาดไหน ？

วรินทรได้เเต่ครุ่นคิดส่ายหัวไปมา ต่อจากนี้ไปจะต้องไม่ไปยั่วให้เขาโกรธอีก เพราะใครจะไปรู้ว่าพ่อเจ้าประคุณจะทำอะไรกับเธออีก ถ้าเกิดโกรธขึ้นมา ？

เพื่อความปลอดภัย ทางที่ดีต้องอยู่ให้ห่างๆเขาไว้ ……

วรินทรคิดไปคิดมา ตาก็ค่อยๆปิดลง หัวเริ่มหนักขึ้นๆๆ เเล้วก็ค่อยๆผล็อยหลับไปในที่สุด

ในห้วงคำนึงของหญิงสาวก่อนที่จะหลับไปนั้น มีเเต่คำว่าอยู่ห่างทาวัตได้มากเท่าไหร่ยิ่งดี

เมื่อทาวัตเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ วรินทรก็หลับปุ๋ยไปซะเเล้ว เมื่อได้เห็นเธอนอนหลับนิ่งสงบแบบนั้น ก็ทำให้ทาวัตออกอาการเหม่อๆลอยๆ มือที่กำลังเช็ดผมที่เปียกหมาดอยู่นั้น ค่อยๆหยุดนิ่ง เขาโยนผ้าขนหนูสีขาวที่ยังแห้งๆอยู่ลงไปกองอยู่บนเก้าอี้

เขาค่อยๆนั่งลงบนขอบเตียง มองใบหน้าเรียวยาวที่กำลังหลับใหลอยู่บนเตียง จู่ๆก็นึกอยากจะฉุดเธอขึ้นมา แล้วก็โยนออกไปให้มันรู้เเล้วรู้รอด ！

ยัยบ้านี่ ดันมาทิ้งเขาเอาไว้แบบนี้ ให้เขาทุกข์ทรมานอยู่คนเดียว ส่วนตัวเองก็หลับฝันหวานไปซะงั้น ？！

ทาวัตดวงตาเศร้าสร้อยหม่นหมอง บ่งบอกถึงความสิ้นหวังเเละพ่ายแพ้

เขาเอาตัวเธอมา เเล้วควรจะทำยังไงกับเธอดี ？

ในที่สุด เขาก็ลุกขึ้นยืนด้วยความหงุดหงิดงุ่นง่าน เดินออกไปที่นอกระเบียง หยิบบุหรี่ออกมากำลังจะจุดสูบ เเล้วอยู่ๆก็กลับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก็เลยโยนบุหรี่นั้นทิ้งไป ชายหนุ่มยืนนิ่งสงบโดดเดี่ยวอยู่ท่ามกลางสายลม เหมือนคนกำลังอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว ไม่รู้ว่าเขายืนเดียวดายท่ามกลางสายลมอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน

เวลาผ่านไปนานพอดู จนผมเปียกของเขานั้นแห้งสนิท

ทาวัตหันเดินกลับเข้ามาในห้อง ก่อนจะปิดหน้าต่างบานใหญ่

เขาเดินกลับมาที่อีกฝั่งหนึ่งของเตียง ไฟตรงหัวเตียงถูกปิดลง ในห้องขณะนี้คงเหลือเเต่เพียงเเสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟติดผนังเท่านั้น

เขาเอนกายนอนลง ค่อยๆหันไปมองทางหญิงสาวที่กำลังหลับพริ้ม เมื่อได้ยินเสียงหายใจเบาๆเป็นจังหวะลอยมาจากข้างๆ พลันเมื่อพลิกตัวกลับมา ก็พบว่าเขาอยู่ห่างจากเธอเเค่เพียงคืบเท่านั้น

เเล้วเขาก็ยื่นมือออกไป ดึงตัวเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเขา ปลายคงเขาเเนบชิดอยู่ที่หน้าผากของเธอ ทาวัตมีเสียงฮัมในคอเบาๆอย่างรู้สึกสบายใจ ก่อนจะหลับตาลง

มันเป็นความรู้สึกอย่างหนึ่งที่ดูเหมือนชีวิตนี้ช่างแสนสงบสุข ทว่าล้วนเเต่เป็นภาพลวงตา