หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 134

ตอนที่ 134 เด็กไม่รู้จักโต

วรินทรกรอกตามองบน หน้าเหยเกงั้นรึ ？ว่าให้เธอรึไง ？เธอก็ทำเป็นหูทวนลมไม่สนใจ ไม่รู้ว่าทีนาร์จะกวนประสาทเธอไปถึงเมื่อไหร่

เเต่เธอก็รู้ดีว่า ถ้าทีนาร์กับธารีอยู่ด้วยกันแบบนี้ล่ะก็ คนที่ต้องรับชะตากรรมคงต้องเป็นเธอแน่ๆ

" ใครกัน ที่บังอาจมาทำให้ทีนาร์ของเราไม่สบอารมณ์ได้แบบนี้ ？ธารีแกล้งทำเป็นถาม

" ก็จะใครกันซะอีกล่ะ ก็เเม่วรินทรนั่นไง วันๆก็เอาเเต่เดินเอ้อระเหยไปมา น่ารำคาญ " ทีนาร์พูดพลางสบถ ฮึ่ย ออกมา เธอพูดต่อไปเรื่อยโดยไม่สนใจพี่ชายตัวเองที่นั่งก้มหน้าก้มตาเงียบๆอยู่ตรงนั้น

" เหอๆๆ " ธารีเป็นคนฉลาดหลักเเหลม สายตาเธอนั้นเอาแต่ชำเลืองมองไปที่ทาวัต แล้วเธอจะดูไม่ออกได้ยังไงกัน ว่าทาวัตกำลังมีท่าทีไม่ค่อยพอใจ ？เธอก็เลยไม่พูดอะไรต่ออีก ได้เเต่หัวเราะหึๆไปอย่างงั้น

" คุณผู้ชาย คุณผู้หญิง อาหารกลางวันพร้อมเเล้วค่ะ เชิญที่ห้องอาหารเลยนะคะ " จันทร์ทราเดินเข้ามาเรียกอย่างเคารพนบนอบ

เมื่อตอนที่ธารีมาถึงที่นี่ เธอก็ไปใช้เวลาช่วยงานเธออยู่ในครัว เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เธอได้ยินแผนการของเธอกับทีนาร์ กลัวเธอจะเอาไปฟ้อง

เเต่จริงๆเเล้ว เป็นธารีที่คิดมากไปเอง เธอน่ะรู้เห็นทุกอย่างเเต่เลือกที่จะไม่สนใจต่างหาก

ยิ่งไปกว่านั้น เธอเองก็อยู่กับธารีตลอดเวลา ก็เลยไม่มีโอกาสที่จะฟ้องอะไรทาวัตต่อหน้าเธอได้

" ไปเหอะ ไปกินมื้อกลางวันกัน " ทาวัตลุกนำคนอื่น ก่อนจะหันไปพูดกับวรินทร

" อืม " วรินทรวางนิตยสารในมือลง พอเห็นทีนาร์ อยู่ๆเธอก็มีท่าทีเปลี่ยนไป เธอเดินเข้ามาหาทาวัตก่อนจะพูดจาฉอเลาะออดอ้อน ก่อนจะดึงมือเขาไป " ไปกันเถอะค่ะ "

รอยยิ้มนั้น ช่างดูราวกับว่า จู่ๆในทุ่งก็มีดอกไม้สวยบานสะพรั่งละลานตาเต็มทุ่งไปหมด จนทำให้คนที่ได้เห็นนั้นพาลเคลิบเคลิ้มล่องลอย

ทาวัตเเววตาเป็นประกาย แอบยิ้มอยู่ในใจ ยัยบ๊องนี่ในที่สุดก้ยอมใจอ่อนแล้วแล้วใช่มั๊ย ？

เขาเริ่มจิตใจไม่ค่อยสงบ เเต่สีหน้าที่แสดงออกมา ยังคงดูเรียบเฉยเย็นชาอยู่อย่างงั้น ก่อนจะพนักหน้าเบาๆเป็นการตอบรับ

ทีนาร์มองดูวรินทรเดินจูงมือพี่ชายตัวเองเข้าไปในห้องอาหาร อาการโกรธเลยกำเริบขึ้นมา ก็เลยเอาเท้าเตะเข้าไปที่โต๊ะอย่างแรง

ธารีขยับเลื่อนเก้าอี้กระเถิบขึ้นไปข้างหน้า สีหน้าเเววตาดูน่าสงสาร มองไปที่ทีนาร์ตาปริบๆ แม้ว่าจะรู้สึกสะเทือนอารมณ์กับสิ่งที่ได้เห็น เเต่ธารีก็ยังคงฝืนเก็บความรู้สึกเอาไว้ " ทีนาร์ ดูเเล้วความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายเธอกับวรินทรก็ดูเข้ากันได้ดีนะ "

ทีนาร์ได้ฟังแบบนั้นก็หัวเราะเยาะใส่ เพราะรู้สึกไม่เห็นด้วย ก่อนจะพูดจาเหยียดหยาม " ดีที่ไหน ถ้าไม่ใช่เพราะว่าตอนแม่นั่นยังเด็ก มาอาศัยอยู่บ้านข้างๆฉันนะ ใครจะไปญาติดีด้วยเหอะ "

" ต่อให้ความสัมพันธ์ดีแค่ไหน พี่ชายฉันก็ไม่ไปขอยัยนั่นมาเเต่งงานด้วยหรอก " ประโยคสุดท้ายนี่ ทีนาร์พูดเสียงเบาจนเเทบไม่ได้ยิน

" ทีนาร์ เธอว่าพูดไงนะ ？ประโยคสุดท้ายที่เธอพูดเมื่อกี้ ธารีได้ยินไม่ค่อยชัด เลยรู้สึกสงสัย

" เปล่าๆ ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกันป่ะ " เเววตาของทีนาร์ดูลนลาน ก่อนจะรีบพูดกลบเกลื่อนเปลี่ยนเรื่อง พร้อมกับดึงตัวธารีให้เดินเข้าไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

จันทร์ทรายืนนิ่งเงียบอยู่ข้างหลังพวกเธอ

ด้วยความที่เธอผ่านการฝึกอบรมมาเป็นอย่างดี ทำให้เธอจัดเป็นพนักงานคุณภาพชั้นยอดในทุกๆด้าน โดยเฉพาะด้านการฟัง ที่มีศักยภาพดีกว่าคนอื่นๆหลายเท่านัก แม้กระทั่งเสียงลมที่พัดผ่านยอดหญ้า ก็มิอาจเล็ดลอดจากหูของเธอไปได้

ดังนั้น ประโยคสุดท้ายของทีนาร์ จันทร์ทราได้ยินมันชัดเจนเต็มสองหู