หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 139

ตอนที่ 139 ยังซวยได้อีก

ร้านกาแฟ Time Coffee ไม่ใช่ร้านกาแฟดัง เเต่ทีนาร์เลือกที่นี่ก็เพราะเหตุผลบางอย่าง ง่ายๆเลยก็คือ ไกลลับหูลับตาคน เเล้วก็เงียบด้วย ที่สำคัญก็คือไม่มีพวกปาปารัสซีมาซุ่มแอบถ่าย

วรินทรเดินเข้ามาในร้านกาแฟ พอมองไปรอบๆร้าน ก็เห็นทีนาร์ที่สวมแว่นตาดำนั่งอยู่ตรงที่นั่งริมหน้าต่าง กำลังโบกมือให้เธอ

ในร้านกาแฟแทบไม่มีคน เเล้วยิ่งทีนาร์เลือกที่นั่งริมหน้าต่างลับตาผู้คน ดูเเล้วเหมาะกับการพูดคุยเจรจาเป็นอย่างยิ่ง

วรินทรนั่งลงตรงข้ามทีนาร์ เอาเป้วางไว้ข้างๆ เเล้วก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่มองดูทีนาร์ด้วยสายตาราบเรียบ

อ่ะแฮ่ม ทีนาร์กระแอมในลำคอ คิดๆดูเเล้วเธอก็ยังควบคุมสติของเธอให้ยังใจเย็นอยู่ได้ ก่อนจะพูดด้วยท่าทีหยิ่งจองหอง " ฉันจะบอกเธอว่า พี่ชายฉันน่ะเค้ามีผู้หญิงคนอื่นไปนานเเล้ว "

ดวงตาของวรินทรมีน้ำมาคลอๆ ก่อนจะยกมุมปากพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา " อย่างงั้นเหรอ ？ฉันอยู่กับเขาตลอดทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ？"

ทีนาร์ดูลุกลี้ลุกลน ทำทีหยิบเเก้วกาแฟมาถือไว้ ก่อนจะค่อยๆจิบไปอึกหนึ่ง พลางพูดว่า " เธอคิดว่า ถ้าพี่ชายฉันชอบเธอจริงๆ เเล้วทำไมเขาถึงยังคอยดูเเลเทคเเคร์ธารีอยู่ล่ะ ？"

" เธอคิดว่า เขาจะชอบเธอจริงๆเหรอ ？"

น้ำเสียงของทีนาร์ที่ถามเธอนั้น เต็มไปด้วยความหยิ่งยโส ตาจ้องมองไปที่วรินทร

" ที่ให้ฉันมาที่นี่ เพื่อจะบอกฉันแค่นี้เหรอ ？" วรินทรยังคงมีท่าทางสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น สีหน้าก็ยังราบเรียบไม่เปลี่ยนแปลง มองไปที่ทีนาร์ด้วยท่าทางเย็นชา

ทีนาร์เลิกคิ้ว เธอไม่เชื่อว่าวรินทรจะยังทำเป็นนิ่งเฉยอยู่ได้

" จริงๆแล้วพี่ชายฉันไม่เคยชอบเธอเลย ที่ต้องอยู่กับเธอก็เพราะเเม่ของเธอหรอกนะ "

ทีนาร์ค่อยๆพูด ถ้อยคำเเต่ละคำเปรียบเสมือนยาพิษที่ค่อยๆซึมลงสู่หัวใจของวรินทร

" เเล้วมันเกี่ยวอะไรกับแม่ฉัน ？" วรินทรขมวดคิ้ว เเววตานั้นช่างเยือกเย็น เธอกำลังพินิจพิจารณาคำพูดของทีนาร์ว่าจริงหรือหลอก

" เหอะๆ ก็ไม่เเปลกหรอกที่เธอจะไม่รู้ พี่ชายฉันเค้าคงไม่บอกเธอเรื่องนี้หรอก " เเน่นอนว่าทีนาร์ไม่ได้คิดจะเล่ารายละเอียดให้วรินทรฟังอยู่เเล้ว เพราะเรื่องนี้เธอบังเอิญไปเห็นในคอมของทาวัตเข้าให้

ถึงแม้ว่าจะเห็นเเค่นิดๆหน่อยๆ เเต่ก็ชัดเจนพอที่จะมั่นใจได้ว่าพี่ชายเธอไม่ได้ชอบวรินทรมากมายอะไร แม้ว่าตอนนั้นพวกเขาจะยังเด็กอยู่

" พูดให้เคลียร์ " วรินทรมองหน้าทีนาร์ ถึงเเม้ว่าเธอจะไม่ได้ปักใจเชื่อคำพูดของทีนาร์ก็เถอะ เเต่เธอเล่นพูดแบบครึ่งๆกลางๆแบบนี้ มันก็ทำให้คนฟังรู้สึกเคลือบเเคลงใจอยู่ไม่น้อย

" ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยล่ะ ？" ทีนาร์เห็นว่าเธอเริ่มอยากรู้อยากเห็น ก็เลยจงใจจะยั่วยุเธอต่อไป " ที่ฉันบอกให้เธอรู้ในวันนี้ ก็เเค่อยากให้เธอได้รู้สถานะตัวเอง ว่าพี่ชายฉันน่ะ ชาตินี้คงไม่แต่งกับเธอหรอก "

เพราะพี่ชายเธอตอนนี้มีลูกเเล้วคนหนึ่ง เพราะงั้นตำเเหน่งคุณผู้หญิงแห่งบ้านธัมรุจินันท์ก็ต้องเป็นของผู้หญิงคนนั้นแน่นอน ！

ถึงแม้จะรู้สึกเสียดายที่ไม่ใช่ธารี เเต่ถึงกระนั้น ทีนาร์ก็คิดว่าผู้หญิงที่สามารถเอาชนะวรินทรได้ ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนก็ถือว่าดีหมดล่ะ

" ฉันเคยพูดตอนไหนว่าฉันอยากจะเป็นคุณผู้หญิงแห่งบ้านธัมรุจินันท์ ？" วรินทรเหลือบมองเธอ ทำท่ายักไหล่หัวเราะเบาๆ สายตาที่เธอมองทีนาร์ช่างแสนเย็นชา ก่อนจะพูดออกไปแบบตรงๆกับเธอ " ทีนาร์ นี่มันกี่ปีมาเเล้ว เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัวเป็นเด็กซะที ？เธอคิดจริงๆเหรอว่า ใครๆก็คิดว่าทาวัตเป็นขุมทรัพย์ ？"

" เอาไว้เธอรอดูเอาเองเเล้วกัน ว่าฉันจะไปเเต่งงานกับเขา หรือเขาจะมาขอฉันเเต่งงาน "

เธอรีบคว้ากระเป๋าเดินออกไปจากร้านกาแฟ ก่อนจะเห็นผู้ชายคนนึงเดินลงมาจากรถ เเล้วอุ้มตัววรินทรเข้าไปในรถคันนั้น

ทีนาร์รู้สึกร้อนใจ รีบวิ่งออกไปทั้งรองเท้าส้นสูงแบบนั้น เเต่ร้านกาแฟอยู่ไกลจากจุดนั้นพอสมควร ยังวิ่งไปไม่ถึงไหน รถคันนั้นก็ขับออกไปซะก่อน

" ใครอนุญาตให้ไป ？！" ทีนาร์กระทืบเท้าอย่างโมโห ก่อนรีบวิ่งกลับไปเอารถตัวเองขับตามรถคันนั้นไป

แม้เเต่ตัวเธอตอนนี้ก็ยังไม่รู้ตัวเองเลย เมื่อได้เห็นวรินทรประสบอุบัติเหตุ มิหน้ำซ้ำยังโดนคนอื่นพาตัวไปอีก เธอควรจะรู้สึกดีใจไม่ใช่เหรอ ไม่ใช่รู้สึกกระวนกระวายใจแบบนี้

วรินทรนั่งอยู่เบาะข้างคนขับของลัมโบร์กินีคันนั้น เธอไม่ได้ถูกชนแรงมาก เเต่ตามตัวก็มีรอยถลอกให้เห็นอยู่หลายจุด รู้สึกเจ็บๆแสบๆตามแผลถลอก

ไม่รู้ว่าช่วงนี้เป็นอะไร ชอบทำให้ตัวเองมีรอยแผลเป็นอยู่เรื่อย มิน่าโบราณถึงได้กล่าวไว้ว่า การหยิ่งจองหองเกินไปก็มักจะจบไม่สวย

เมื่อกี้เธอเพิ่งจะพูดประกาศสงครามกับทีนาร์ไป ดูสิกรรมตามสนองทันตาเห็นเลยทีเดียว ！

ยังซวยได้อีกมั๊ยนะเรา ？

วรินทรรู้สึกโกรธจนตัวสั่น เจ็บแผลยิ่งขึ้นไปอีก

ทำไมถึงได้โชคร้ายอย่างงี้เนี่ย ……

ใครก็ได้ช่วยบอกที ว่านี่เธอทำผิดอะไรอย่างงั้นเหรอ เธอผิดเหรอที่เธอออกจะสวย หุ่นดี เเถมเฉลียวฉลาด ทำไมถึงได้มาฝากรอยแผลเป็นไว้กับเธอแบบนี้