หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 141

ตอนที่ 141 จะช้าจะเร็วก็ต้องได้รับ

“นี่........” ผู้อำนวยการถลึงตามองหมอคนนั้นอย่างโหดๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะกล้าพูดกับคุณชนุตร์ได้ขนาดนี้

คงไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อไปแล้วสินะ

“คุณชนุตร์ กรุณานำเพื่อนของคุณมากับผมเพื่อตรวจร่างกายและผมจะเอาคนที่ไม่มีความสามารถออก” ผู้อำนวยการโค้งร่างของเขาพร้อมยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อเป็นการเชื้อเชิญ

“ประคองฉันก็พอแล้วฉันเดินเองได้” วรินทรมองค้อนชนุตร์เพื่อไม่ให้เขาอุ้มเธอขึ้น มือเล็กจับอยู่ที่ข้อพับของเขาเดินตามอย่างทุลักทุเลออกไป

หมอคนนั้นมองพวกเขาจากไปอย่างงงๆ ปฎิกริยาที่รู้สึกหลังจากนั้นคือนี่เขาถูกปลดออกแล้วหรือ

จริงๆแล้ว เขาควรจะยินดีด้วยซ้ำที่ครั้งนี้คนที่นำวรินทรมาไม่ใช่ทาวัต ไม่อย่างนั้นแล้วคำพูดเมื่อกี้นี้ก็อาจจะทำให้เขาไม่มีที่ยืนอยู่ในประเทศCเลยก็ว่าได้

สำหรับทาวัตน่ะ คนอื่นสร้างความเดือดร้อนให้เขาได้แต่ว่าถ้าสร้างความเดือดร้อนให้กับวารินทรแล้วล่ะก็ เขาจะไม่ปรานีเลยทีเดียว

ตอนที่วารินทรนอนอยู่ที่ห้องวีไอพีท้ายระเบียงทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบและเหมาะสมแก่การดูแลรักษาตัวซึ่งผู้อำนวยการได้ตั้งใจจัดหามาให้นั้นจิตใจก็รู้สึกเหมือนหมดอะไรตายอยาก

นี่มันเพิ่งจะไม่นานมานี้เอง ครั้งก่อนทาวัตเพิ่งจะพาเธอออกจากโรงพยาบาลไปยังไม่ทันไรก็กลับมาอีกแล้ว

หรือไม่นี่จะสอดคล้องกับคำว่าไม่ว่าจะช้าจะเร็วก็ต้องได้รับอย่างนั้นหรอ

เมื่อไหร่เธอจะตาสว่างเสียที

เห็นเข่าขาข้างซ้ายพันไว้อย่างดีในส่วนแผลที่ถลอกนั้นก็จัดการเรียบร้อยแล้วยังมีความรู้สึกเจ็บอยู่ตรงแผลที่ราดแอลกอฮอล์

เธอดูเหมือนจะบาดเจ็บอะไรได้ง่าย

คนที่บาดเจ็บได้ง่ายนั้นจะเปลี่ยนเป็นคนที่เข้มแข็งยิ่งขึ้นจากจำนวนครั้งที่ได้รับบาดเจ็บ

นี่คือคำพูดที่แม่เคยพูดกับเธอเอาไว้ ก่อนหน้านี้วารินทรอาจจะไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจ

แต่ว่าตอนนี้มาคิดๆดูแล้ว ก็กลับเป็นอย่างที่แม่ว่าจริงๆ

ตอนนี้เธอเข็มแข็งขึ้นมากขึ้น แม้ว่าทีนาร์บอกเธอว่าทาวัตมีจุดประสงค์อะไรสักอย่าง ดังนั้นนี่จึงเป็นสาเหตุที่เขาเข้าใกล้เธอและก็คงไม่ได้มีความรู้สึกเสียใจขนาดนั้น

เธอเคยพูดว่าแค่เราติดอาวุธให้ตัวเอง ถึงแม้จะได้รับบาดแผลอย่างน้อยก็จะไม่เจ็บ

ทาวัตเป็นจุดความเจ็บปวดของชีวิตเธอที่ถูกกำหนดไว้อยู่แล้ว

ชนุตร์ผลักประตูเดินเข้ามากลับเห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังเอียงหน้าอย่างหงอยเหงาและทุกข์ระทมใจ

ชนุตร์อึ้งไปนิดนึง เขาดูเหมือนไม่เคยจะเข้าใจอะไรเธอเลย

……

ที่บ้านสวน

ในที่ลานจอดรถของที่บ้านนอกจากรถของทาวัตแล้วยังมีรถเฟอร์รารี่สีแดงเพิ่มมาด้วย

ครั้งนี้ทีนาร์ไม่ได้ไปข้างนอกตลอดทั้งคืนเป็นครั้งแรกแต่กลับมาบ้านก่อนเวลา ในใจนั้นมีความกังวลอยู่บ้าง

ของที่ซื้อมาครั้งที่สองราคามักจะสูงขึ้นหลายเท่าแต่ว่าทาวัตยังคงตั้งใจซื้อมันมาไว้

แน่ล่ะว่าจะต้องใช้อำนาจสักหน่อยเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ที่ตั้งไว้ สิ่งเหล่านี้ทาวัตไม่ได้เก็บมาใส่ใจ

สายตาของทีนาร์สว่างไสวขึ้นฉับพลัน มองทาวัตที่เหยียดแขนไปมาหลังจากนั้นก็จุ๊บลงบนใบหน้าของเขา“ขอบคุณนะพี่หนุรู้ว่าพี่นั้นดีที่สุดเลย เดี๋ยวหนูจะไปดูเดี๋ยวนี้”

พอพูดจบเธอก็วิ่งไปยังบรรไดเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจเหมือนกับเด็ก

เครื่องประดับนั้นเธอจ้องตาเป็นมันมานานมากและไม่เห็นว่าทาวัตจะเอ่ยปากว่าอะไร เธอยังคงคิดว่าไม่มีโอกาสแล้วเสียอีก คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้รับเซอร์ไพร์เสียขนาดนี้

ทาวัตเผยรอยยิ้มจางๆออกมา สายตานั้นเย็นชาก็น้องสาวตัวเองอ่ะเนอะถ้าเขาไม่ดีกับเธอแล้วใครจะดีกับเธอล่ะ

เขาจัดการวางท่าทีใหม่นั่งไขว่ขาโค้งตัวกำลังจะหยิบกาแฟแก้วนั้นขึ้นมาก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ที่เหมือนกำลังสั่นอยู่ของทีนาร์ที่วางอยู่บนโต๊ะเขามองว่าคนที่โทรมานั้นเป็นธารี

ทาวัตหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมา พิงตัวไปยังโซฟาที่อ่อนนุ่มหรี่ตามองไปยังบรรไดไปมา ป่านนี้ทีนาร์คงตื่นเต้นดีใจอยู่แหละ ชั่วโมงสองก็คงยังไม่ลงมาหรอก

มือสไลด์ไปยังหน้าจอโทรศัพท์ รับสายด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา “สวัสดี”

ฝั่งธารีนั้นคิดไม่ถึงว่าจะเป็นทาวัตรับสาย หัวใจเต้นเร็วขึ้นมาฉับพลันพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้เต้นเร็วและทำเสียงตัวเองนั้นคงที่และอ่อนหวาน“ทาวัต ทีนาร์ไม่อยู่หรอ”

“อืม” ทาวัตตอบแล้วก็พูดต่อว่า “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ถึงแม้ว่าจะรู้ว่านิสัยของเขาจะเย็นชาแต่ว่าท่าทีเย็นชาของเขายังคงทำให้ธารีเสียใจอยู่บ้างอาจจะเป็นเพราะว่าท่าทีของทาวัตนั้นอยู่ที่ว่าในใจของเขานั้นเธอสำคัญมากพอหรือเปล่า

สำหรับชายผู้เยือกเย็นคนนี้ ความอ่อนโยนของเขามีแต่จะทำให้ใจนั้นสั่น