หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 142

ตอนที่ 142 คุณผู้ชายนิสัยเด็ก

แต่ว่าเขาเคยอ่อนโยนกับเธอหรอ

ธารีรู้ดีแก่ใจว่าถ้าไม่ใช่สองขานี้สายตาของทาวัตก็จะไม่มีวันไปหยุดที่เธอได้ยิ่งไม่ต้องไปพูดคำว่าอ่อนโยนสองคำนี้หรอก

“ไม่มีอะไร รอทีนาร์มาให้เขาช่วยโทรกลับหาฉันด้วยนะ” ในใจของธารีนั้นสั่น จริงๆอยากจะคุยกับเขาให้มากกว่านี้แต่ว่ากลับไม่มีหัวข้อสนทนาอะไรที่จะพูดได้

“อืม วางล่ะนะ” พูดจบทาวัตจึงกดวางสาย

หน้าจอโทรศัพท์ของธารีเปลี่ยนเป็นสีดำ ในสายตานั้นอ่อนโยนเธอเอาโทรศัพท์มาวางไว้ที่หน้าอกเหมือนจะรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นของเขาที่ส่งมาจากสายนั้น

ขณะที่ครุ่นคิดนั้น เธอจะส่งข้อความไปที่โทรศัพท์ของทีนาร์แต่กลับไปส่งให้ทาวัต

ทาวัตขอบคุณนะ

แต่ว่ากลับไม่ได้รับข้อความตอบกลับ เธอก็ไม่ได้เสียใจอะไรเพราะว่าเธอรู้ว่าทาวัตต้องเห็นแน่นอน

ทาวัตเห็นแล้วจริงๆ แต่ว่าไม่ได้ตอบกลับ ทว่าสายตาของเขานั้นเมื่อเห็นรูปภาพที่อยู่บนหน้าจอกลับเปลี่ยนเป็นเย็นชา

เป็นภาพวารินทรกับชนุตร์ที่ทีนาร์ถ่ายส่งให้กับธารี

บนรูปภาพนั้นชนุตรอุ้มวารินทรด้วยท่าทางที่สนิทสนม ถึงแม้จะเห็นเพียงด้านข้างแต่ว่ากลับเห็นหน้าคนบนรูปได้อย่างชัดเจน

ลมหายใจทั่วทั้งร่างของทาวัตนั้นก็ลดต่ำลงอย่างฉับพลัน เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือก ทั้งร่างกายนั้นมีท่าทีที่กลัวที่ไม่สามารถใช้อำนาจคุกคามเข้าใกล้ได้

แต่ว่าอยู่ดีๆบนใบหน้าที่งดงามไม่ใครเทียบได้นั้นก็ยังคงไม่มีความรู้สึกใดๆ

เย็นชาจนน่ากลัว

ทันใดนั้น มุมปากของเขาก็ฉีกยิ้มแต่กลับทำให้คนไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นใดๆแต่กลับเป็นความเย็นยะเยือกทำให้คนนั้นหนาวเย็นกายไปสู่หัวใจแทน

ดี ดีมาก

ถ้าเหตุผลที่เธอไม่รับสาย ไม่กลับบ้านนั้นคืออย่างนี้ อย่างนั้นแล้วเขาก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆอย่างนี้หรอก

เขายืนขึ้น ใบหน้าที่งดงามนั้นเหมือนไม่ยีหระอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ท่าทีนั้นกลับทำให้คนรู้สึกกลัว

เขายกแขนขึ้นโทรศัพท์นั้นตกไปตามทิศทางที่เขาเขวี้ยง เขาโยนไปในมุมของกำแพง จนมันแตกกระจัดกระจาย

“ปกเกศไปเลือกซื้อโทรศัพท์รุ่นใหม่ให้ทีนาร์ด้วย” ทาวัตพูดเสร็จด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็แล้วก็เดินออกไปจากบ้านไปยังที่จอดรถ

ทุกก้าวของเขาขณะที่เดินนั้นเหมือนอัดอั้นความรู้สึกโกรธอย่างขีดสุด คนรับใช้ที่ผ่านเหตุการณ์นี้มายังไม่กล้าเงยหัวขึ้นมามองเลยกลัวว่าจะไปทำให้เขาโกรธ

ปกติแล้วคุณผู้ชายโกรธก็จะเป็นอย่างนี้ จะต้องเกี่ยวกับคุณวรินทรอย่างแน่แท้

รถคะเยนสีดำคำออกจากบ้านไป ขับไปด้วยความเร็วที่จะให้ถึงโรงพยาบาลนั้น

ตำรวจจราจรทั้งหมดรู้ว่านั่นคือรถของใครแต่ทำเป็นไม่เห็น

แต่ว่าในขณะนี้วรินทรไม่รู้ว่าความอันตรายห่างจากตัวเองไม่ไกลนัก เธอยังพูดคุยหยอกเย้ากับชนุตร์อยู่

แต่ว่าเนื้อหาที่คุยกันนั้น อาจจะมีแบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออกบ้าง

“จริงๆแล้ว ฉันก็ไม่ได้ดูถูกเหยียดหยามอะไรหรอก ดังนั้นเธอไม่มีความจำเป็นหลบๆซ่อนๆ ฉันไม่ใช่สื่อคงไม่ไปโพนทะนาหรอก” วารินทรพูดด้วยความรู้สึกที่ว่าฉันรับประกันว่าตัวเองเป็นคนดี สายตาที่จดจ้องมองชนุตร์ ยื่นมือไปเช็ดใบหน้าของเขาเล็กน้อยพร้อมถอนหายใจ

ชิ ดูความนุ่มนวลละเอียดของมือสิ ดูแลดีพอกับเจ้าตัวเลย

เกิดมาเพื่อให้คนหลงใหลเสียจริงๆเลย

ชนุตรกำลังนั่งลงที่ข้างเตียงปลอกแอปเปิ้ลให้เธอด้วยความที่ไม่คล่องแคล่วที่มีอยู่แล้วเมื่อได้ฟังคำว่าวรินทร มีดอันเล็กก็บาดที่นิ้วโป้งของเขาทำให้เลือดออกมาเป็นหยดๆ