หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 143

ตอนที่ 143 กลับไปกับฉัน

ความเสียใจทำให้พวกเขาเปลี่ยนไปไม่ใช่ตัวของตัวเอง

แม้พูดว่าหายกันแล้ว แต่ว่าสิ่งที่ชยุตกับณัฐพิชาได้รับไปนั้นกลับน้อยไปด้วยซ้ำ

ชนุตรเห็นมือชยุตวางไว้นอกผ้าห่ม ดังนั้นก็เลยเดินเข้าไปช่วยจัดผ้าห่มให้เขา ตัวของเขาไปยืนบังที่กล้องวงจรปิด

หลังจากคลุมผ้าห่มให้ชยุตเรียบร้อยแล้วชนุตรก็ลุกขึ้น มองออกไปข้างนอกพูดกับวรินทรอย่างเหม่อลอยว่า “ไปกันเถอะ ถ้าไม่ไปตอนนี้คงมีหมอกับพยาบาลเข้ามาเป็นแน่ เห็นเข้าก็จะไม่ดี”

วารินทรรับรู้ถึงความกังวลของชนุตร บวกกับที่เธอเข้ามานั้นก็แค่จะมาดูว่าพวกเขานั้นตายหรือยัง พอได้ยินเขาพูดอย่างนี้ก็ให้เขาเข็นรถเข็นออกจากห้องคนไข้ไป

เมื่อประตูห้องคนไข้ปิดลง นิ้วมือของณัฐพิชาก็กระดิกขึ้นมา

วารินทรกับชยุตรไม่รู้เรื่องเพราะกำลังเดินกลับห้องผู้ป่วย

“รอก่อน”วารินทรเดิมทีสายตายังเมินเฉยแต่กลับเห็นร่างที่อยู่ตรงปากประตูของผู้ป่วยก็รู้สึกไม่คงที่ หัวใจเหมือนจะกระโดดออกมาเสียอย่างนั้น มองเขาอย่างไม่รู้จักรับมือยังไงดี

เขามาอยู่ที่นี่ได้ไง

เธอกลัวว่าเขาจะหาเจอ เลยปิดมือถือแล้วก็ไม่ได้บอกพี่ลิงไว้ด้วยว่าเธอไปไหน ทำไมถึงยังหาเจอได้

เกิดอะไรขึ้น

จิตใจก็ยิ่งว้าวุ่น สมองของวารินทรกลับคิดถึงทีนาร์ขึ้นมาทันที เพราะนอกจากเธอแล้ววารินทรก็ไม่ได้พบคนอื่นเลย จะพูดได้ว่านอกจากทีนาร์แล้วก็ไม่มีคนอื่นอีก

ใบหน้าของวารินทรไม่สู้ดีนัก แย่แล้วๆครั้งนี้ แย่แล้วๆ

ทาวัตเห็นวารินทรถูกเข็นกลับมายังห้องโดยชนุตร สายตาที่เย็นชาก็กลับมืดดำขลับขึ้นชั่วขณะและค่อยๆเดินเข้ามาใกล้วารินทร

“กลับไปกับฉัน” เสียงของเขาเย็นชาเสมือนเป็นคำสั่งที่ไม่สามารถปฎิเสธได้

“คุณทาวัตไม่เห็นหรอว่าเธอได้รับบากเจ็บอยู่” ชนุตรคิ้วขมวดมองไปยังเขาด้วยสายตาที่ไม่ชื่นชม

ในความรู้สึกของชนุตรนั้น ทาวัตก็เหมือนกษัตริย์และเป็นกษัตริย์ที่ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครขัดขืนคำสั่งได้

และความเป็นจริงก็เป็นเช่นนั้น

เขาคือทาวัตที่เป็นใหญ่ของเมืองCแห่งนี้

อย่างน้อยตอนนี้ก็ไม่มีใครกล้าโต้แย้งเขาง่ายๆแล้วก็ไม่มีใครที่สามารถหักหลังเขาหรือใช้เขาเป็นเครื่องมือแล้วจะหลุดรอดไปได้ง่ายๆ

เขามีใบหน้าที่สามารถทำให้ผู้หญิงทั่วไปนั้นแย่งชิงเขาได้ มีภูมิหลังที่ยิ่งใหญ่รวมไปถึงความสามารถเฉพาะตัวของเขา ผู้ชายแบบนี้เกิดมาเพื่อทำให้โลกสั่นสะเทือนโดยแท้

ใครก็ปฎิเสธอำนาจของเขาในเมืองCนี้ไม่ได้

และไม่มีใครปฎิเสธได้ว่าถ้าเมืองนี้ไม่มีเขาก็จะล่มพังพินาศกลับมายืนใหม่ไม่ได้อีก เมืองนี้มีคนนับไม่ถ้วนที่พึ่งพาCRเพื่อความอยู่รอด พึ่งพาผู้ชายคนนี้เพื่อความอยู่รอด

แม้จะมีคนไม่พอใจที่เขาครอบครองเมืองนี้ไปครึ่งหนึ่งอยู่ลับๆแต่ว่าเขาก็เป็นเทพที่ทำให้ผู้คนนั้นเชื่อฟังได้

อย่างไม่มีข้อยกเว้น

ทาวัตฟังคำของชนุตรแล้วคิ้วก็ขมวดอย่างเบาๆสายตานั้นเย็นชาไม่อารมณ์ขึ้นแต่อย่างใดเหมือนวันธรรดาทั่วๆไป

ช่วงเวลาในตอนนั้นเจ็บที่สุด ทาวัตถึงขนาดเกือบกระเพาะทะลุจนถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล บ้านธัมรุจินันท์เพิ่งจะค้นพบความบ้าคลั่งของเขาเลยหยุดงานทั้งหมดที่อยู่ในมือเขาโดยมีพ่อของเขาจัดการเองชั่วคราว

แต่ว่าพอหายแล้วเขากลับทำงานทั้งวันทั้งคืน ไม่มีใครหยุดเขาได้

ก็คนที่หยุดเขาได้ได้จากเขาไปแล้ว

วารินทรเพ่งมองที่ฝ่ามือของเขาด้วยอาการเหม่อลอยนิดๆ ไม่มีการตอบสนองกลับ จนกระทั่งฝ่ามือของทาวัตจับอยู่ที่ข้อมือของเธอ เธอจึงได้รู้สึกตัว

“ฉันไม่กลับ.....”เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ซึมเศร้าแต่กลับแฝงไว้ด้วยความดื้อรั้น

จริงๆแล้ว จำนวนครั้งที่วารินทรปฎิเสธทาวัตนั้นมีไม่เยอะ ส่วนใหญ่แล้ววารินทรไม่มีความกล้าที่จะปฎิเสธเขา

แล้วก็ไม่เคยปฎิเสธคำสั่งของเขาอย่างตรงไปตรงมาแบบนี้

เธอได้แต่ก้มหัว น่าจะโอเคกว่าถ้าให้เขามองศรีษะของตัวเธอเอง สายตาที่มองเธอเหมือนจะเอาความจริง ทำให้ในใจเธอนั้นกลัว

เธอมียังเคราะห์ดีอยู่บ้าง ทาวัตอาจจะเห็นแก่ลูกเลยไม่จับเธอกลับไป

ทว่าเคราะห์ดีเกินไป บอสใหญ่ไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้น

การก้าวเดินของทาวัตนั้นเปลี่ยนก็ตอนที่ชนุตรนึกว่าตอนที่เขาจะกลับออกไปแต่เขากลับเลี้ยวมาทางข้างกายของวารินทรพร้อมกับอุ้มร่างของเธอขึ้น เตรียมที่จะออกไป

“รอก่อน ของของวรินยังอยู่ที่ห้องผู้ป่วย” ชนุตรรู้ว่าไม่อาจขัดขวางได้แล้วก็ไม่คิดที่จะขัดขวางด้วย คิดได้ว่าของของวรินทรยังอยู่ในห้องผู้ป่วยเลยพูดเตือนขึ้นมา

คำว่า วรินนั้นทำให้ทาวัตหยุดเดิน หันมามองว่าพร้อมพูดว่า “ขาของวรินคุณเป็นคนชนหรอ”