หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 172

ตอนที่ 172 ยอมรับทั้งใจ

“แน่นอน ลุงก็ไม่ต้องกังวลว่าผมจะวิ่งหนีไปไหนละ เพราะว่าเด็กเป็นเด็กตัวคนเดียว ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้ว ผมจะสามารถวิ่งไปที่ไหนได้ละฮะ?” กวินมองสิ่งที่เขาคิดออก ดวงตากระพริบอย่างใสชื่อบริสุทธิ์ พาให้คนรู้สึกว่าเด็กคนนี้ช่างไร้พิษภัยเสียจริงๆ

ชายชุดดำชั่งใจอยู่ชั่วครู่ คิดว่ากวินกล่าวมีเหตุผล อีกทั้งเด็กคนเดียวจะวางแผนหนีไปได้ไกลสักแค่ไหนกันเชียว

ดังนั้นเขาถึงกล่าวกับกวินว่า “เธอห้ามไปไหนนะ” จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วออกจากถ้ำไป

กวินแลบลิ้นออกมา ใบหน้าพลันแสดงอารมณ์เย็นชา สำรวจรอบด้านอย่างตื่นตัวระมัดระวัง เขาไม่น่ใจว่าคนผู้นั้นได้ส่งใครมาจับตาดูเขาในที่ลับหรือไม่ เอฟรู้ว่ากวินตอนนี้ในกำลังกังวล จึงส่ายหน้าให้เขา เขาตรวจสอบดูแล้ว และได้คอยสังเกตบริเวณโดยรอบมาตลอด ปกติแล้วสัมผัสเฉียบคมและฝึกฝนมาทั้งวันทั้งคืน ทำให้เขาในสามารถค้นพบได้ทันทีว่ามีคนเข้าในบริเวณนี้หรือไม่

กวินก้มหน้าเล็กน้อย มุมปากกระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ในเมื่อไม่มีคนอยู่ เช่นนั้นจะยังมัวรีรออะไรอยู่อีก?

เขาเดินไปทางมือถือที่พังจนแหลกเป็นชิ้นๆ ของชายชุดดำ ส่ายศีรษะ ในใจคิดว่าพวกเขาช่างระมัดระวังจริงๆ คงกลัวว่าจะมีใครบังเอิญเห็น และค้นเจอข้อมูลที่อยู่ภายใน

แต่สิ่งนี้สำหรับกวินแล้ว ก็แค่อาหารเรียกน้ำย่อยเท่านั้น

ไม่นานนัก เขาก็พบเจอซิมโทรศัพท์ในซากมือถือที่กระจัดกระจาย และโชคดีที่ว่ามันไม่ได้เสียหายมากนัก และเขาก็มีหนทางในการซ่อมมัน

เขาถือซิมโทรศัพท์ไว้ระหว่างนิ้ว หลังจากนั้นก็ดีดนิ้ว และโยนซิมโทรศัพท์ไปทิศทางของเอฟ

เอฟเห็นกวินกระทำการต่อเนื่องเช่นนี้ ในใจรู้สึกประหลาดใจมาก มองซิมโทรศัพท์ในมือ ปรากฏร่องรอยของความเบาใจขึ้นนัยน์ตา

เขาคาดไม่ถึงว่าในชั่วเวลาอันแสนสั้น กวินจะกลับสามารถมีความแข็งแกร่งและทิศทางในการควบคุมได้ดีถึงเพียงนี้ รวดเร็ว ดุดัน แม่นยำ ยกมือขึ้นมานับก็ยังไม่มีเด็กอายุเกือบจะห้าขวบคนไหน จะสามารถยอดเยี่ยมได้เช่นนี้

สิ่งนี้ทำให้เอฟเชื่อมั่นทั้งใจว่าพวกเขามองคนไม่ผิด ยิ่งกว่านั้นยังไม่ได้อยู่กับคนผิด

แน่นอนว่ากวินต้องมีความสามารถเช่นนี้ ทำให้พวกเขาห้าคนยอมรับทั้งใจ

จัดการเรื่องนี้ให้ดี กวินวางโทรศัพท์มือถือลงบนพื้น จัดลักษณะกลับคืนตามเดิม แต่เขาต้องการจะค้นให้พบว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลัง ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่่ต่อ

กวินยกมือขึ้นมาให้คางทำทีขบคิด ถ้าคนผู้นั้นต้องการจับเขาจริงๆ ย่อมสามารถลงมือได้ทันที ทำไมจึงต้องยุ่งยากขนาดนี้ เพื่อแลกเปลี่ยนตัวเขาด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นชายชุดดำทั้งสองคนนั้น ท่าทีมารยาทพาให้ผู้คนรู้สึกแปลกยิ่งนัก สิ่งนี้สามารถเห็นได้จากการคนผู้นั้นบอกกับชายชุดดำทั้งสองคนว่าไม่ให้ลงมือของตัวเขา

อย่าบอกนะว่าปัญหามาจากตัวของเขานะ?

การพูดคุยครั้งที่สองของพวกเขา ก็มีจุดที่น่าสงสัยอยู่มาก

แน่นอนว่ากวินไม่คิดว่าทั้งสองคนนั้นลักพาตัวเขาเพียงเพราะเงินอย่างเดียว

ชายชุดดำที่ก่อนหน้านี้กวินสั่งให้ออกไปหาของกินกลับมาแล้ว แต่กลับเห็นกวินนั่งอยู่ที่นี่ว่านอนสอนง่ายเพียงคนเดียว มองไปรอบด้านแล้วถาม “เขาล่ะ?”

กวินได้ยินคำถามของเขาเช่นนี้ เงยหน้าขึ้น สายตาส่องประกายมองเขา ทั้งหน้าแสดงความไร้เดียงสาและใสซื่อ สะอาดบริสุทธิ์ “คุณพูดถึงคุณลุงคนนั้นหรอ? เขาออกไปหาผลไม้เจ็ดอย่างมาให้ผม คราวหลังผมก็จะสามารถอัญเชิญเทพเจ้าออกมาได้แล้วละฮะ!”

กล่าวไปแล้ว โบกมือเล็กอย่างตื่นเต้นดีใจเป็นพิเศษ

มุมปากของชายชุดดำกระตุกอย่างดุดัน ทันใดนั้นพลันรู้สึกถึงเหงื่อเย็นบนหลังของเขา ก้มตัวลงและหยิบ กระเป๋าที่บรรจุกล่องอาหาร ออกมาวางตรงหน้าของกวิน