หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 185

ตอนที่ 185 นี่เธอมานอนกับพี่ชายฉันได้ยังไง

เธอเริ่มหวั่นไหว เพราะกลัวเขาจะรับรู้ เธออยากออกไปมาก แต่ในสมองกลับคิดอะไรไม่ออก

มันไม่ถูกต้อง ทำไมเธอถึงต้องหวั่นไหวขนาดนี้ โดนเขากอดตั้งสองสามครั้งแล้ว ทำไมคราวนี้ใจมันเต้นเร็วขนาดนี้

จะตายแล้ว！

ทาวัตเห็นกิริยาของเธอทั้งหมด ก็ค่อยๆไปยกคางของเธอขึ้นมาเบาๆ บังคับให้เธอมองหน้าเขา ดวงตาคู่นั้นเป็นเหมือนเสน่ห์ที่ทำให้คนหลงใหลจนติด เหมือนแห ไม่ให้เธอหนีไปไหน

“บอกผมมา ว่ากลัวอะไร?”

น้ำเสียงอันนุ่มเสียงของเขาเป็นเสมือนแม่เหล็ก ที่มาพร้อมกับความอ่อนโยน ราวกับมีมนต์ที่สะกดใจคนได้

ภายใต้สายตาคู่นั้น วรินทรก็ไม่คิดจะขยับเขยื้อน

สรุปแล้วเธอกลัวอะไร?

คำตอบก็ใกล้จะพูดออกมา ที่ริมฝีปากของวรินทรนั้น ก็กำลังจะพูดคำตอบออกมาแล้ว

ในตอนนี้ ประตูห้องคนไข้อยู่ดีๆก็เปิดออกทีนาร์เดินเข้ามาเบาๆ แล้วเห็นทาวัตกับวรินทรนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ก็ตกใจ

แล้วจึงชี้ไปที่วรินทร ด้วยสีหน้าที่อึ้งเพราะไม่อยากจะเชื่อและจ้องมองด้วยความโมโหแบบรับไม่ได้ “แก แกไปนอนบนกับพี่ชายฉันได้ยังไง? เมื่อกี้พวกแกทำอะไรกัน？！แกนี่มันทุเรศ！”

ท่าทางแบบนี้ เหมือนกับว่าจะใช้แววตาอันสวยงามมองไปที่วรินทร ด้วยสายตาที่ดูถูก ราวกับว่าวรินทรได้ทำอะไรลงไป

วรินทรก็พูดไม่ออก สิ่งที่อยากจะพูดเมื่อสักครู่ก็โดนทีนาร์ขัดจังหวะจนลืมว่าตัวเองจะพูดอะไร จึงลุกขึ้นมา พร้อมความรู้สึกรำคาญ

ท่าทางของทาวัตก็ไม่ต่างกัน เดิมทีคำตอบของวรินทรนั้นกำลังจะถูกพูดออกมาแล้ว อีกนิดเดียวเอง เขาก็พร้อมจะยอมรับฟังคำตอบนั้น แต่พอทีนาร์เข้ามา........

ต้องพูดเลยว่า ครั้งทีนาร์ได้จุดชนวนไปเรียบร้อยแล้ว

“ทีนาร์” น้ำเสียงที่เข้มลึกของทาวัต และแววตาที่เป็นประกายราวกับแสงตอนเช้ามืด ทำให้ทีนาร์ต้องใจเย็นลงมา

สิ่งที่เธอกลัวที่สุดคือทาวัตจะโมโหแล้วจะป้องกันตัวเอง ความหนาวเย็นจำนวนมากได้แผ่ซ่านกดดันมาที่เธอ กดดันจนเธอไม่กล้าโต้ตอบ

แต่ด้วยความโมโหจากข้างในทำให้เธอไม่ปล่อยวรินทรไปง่ายๆ

ยิ่งทาวัตจะต้องช่วยวรินทรแน่ ทำให้ทีนาร์เริ่มจะหัวร้อน

เมื่อเธอเดินไปถึงหัวเตียง ก็จับแขนของวรินทรขึ้นมา แล้วใช้แรงดึงเธอลงมาจากเตียง

วรินทรไม่คิดว่าทีนาร์อยู่ดีๆก็มาทำอะไรแบบนี้ ยังดีที่ตอนรู้ตัว ก็เกร็งเท้าทั้งสองข้าง เพื่อไม่ให้ตัวเองล้มลงไปบนพื้น

“ออกไป นางแพศยา ใครใช้ให้แกเข้ามา รีบไสหัวออกไป！” ทีนาร์ดึงวรินทรออกไป แล้วผลักเธออกไปนอกห้องโดยไม่เกรงใจ มีแรงเยอะขนาดนั้น

วรินทรยืนเท้าเปล่าบนพื้น ถึงตอนนี้อากาศจะไม่เย็น แต่การที่ยืนเท้าเปล่าบนพื้นก็ทำให้รู้สึกเย็นๆและเจ็บนิดๆ

“ทีนาร์ โวยวายพอยัง?” ทาวัตลุกขึ้น ใบหน้าเขาเริ่มซีด แผลที่หลังและไหล่ยังคงเจ็บอยู่ เขาฝืนความเจ็บปวด แล้วมองไปทีนาร์ด้วยสายตาที่แสดงถึงการตักเตือน

“เฮีย！” ทีนาร์ไม่พอใจ แล้วกระทืบเท้าเพื่อจะคัดค้าน

ทาวัตกลับไม่ให้โอกาสเธอ แล้วก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ถ้าโวยวายพอแล้วก็กลับไปซะ อย่ามาก่อกวนที่นี่！”

ทีนาร์หน้าซีด ไม่คิดว่าทาวัตจะแรงกับเธอแบบนี้ ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะมีบ้างที่จะรุนแรง แต่ก็ไม่เคยว่าเธอรุนแรงขนาดนี้