หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 186

ตอนที่ 186 คุณรู้ได้ยังไง

ทาวัตที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงผู้ป่วยก็ลืมตาขึ้น ยิ้มมุมปาก หันไปมองดวงตาที่นุ่มนวลของเธอแล้วพูดว่า“คุณรู้ได้ยังไง?”

วรินทรถอนหายใจสองครั้ง แล้วเอื้อมไปหยิบแอปเปิ้ล อ้าปากพร้อมจะกัดเข้าไป แต่ก็รู้สึกตัวว่าตนเองยังไม่ได้แปรงฟัน ก็วางแอปเปิ้ลลง แล้วพูดว่า “อย่างแรกตอนที่คุณเข้าไปและตอนที่ออกมาเสื้อผ้าไม่ยับเลย ยิ่งผ้าพันแผลก็ไม่เปลี่ยนเลยสักนิด ถ้าแผลคุณเกิดฉีกขึ้นมาจริงๆ หมอต้องให้คุณถอดเสื้อเพื่อทายาไม่ใช่หรอ”

ทาวัตก็รู้สึกแปลกใจ มองไปในตาของเธออย่างรู้สึกแปลกๆ “พูดต่อ”

“ส่วนหมอพวกนั้น ถ้าคุณต้องเข้าห้องผ่าตัดเพราะแผลเปิด ตอนพวกหมอออกมาทำไมไม่แจ้งให้ฉันทราบก่อน แล้วหลังจากนั้นก็ให้ฉันดูแลคนไข้ซึ่งก็คือคุณต่อ? แถมไม่พูดอะไรเลยแล้วจากไป นี่มันชัดเจนรึยัง?”

วรินทรเชิดหน้าขึ้นอย่างภูมิใจ ในตอนแรกเธอก็ห่วงเขามาก แต่เมื่อตอนที่รอทาวัตออกมาความเป็นห่วงเหล่านั้นก็กลายเป็นความสงสัยทันที

เธอมองผู้ชายที่นอนบนเตียงอย่างหมดทางช่วยเหลือ ในใจก็เริ่มคิด ในเมื่อสามารถคิดหาวิธีมาทำให้ทีนาร์กลัวได้ เขาไม่รู้จะช่วยอะไรเธอได้แค่ไหน

“เหอะเหอะ” ทาวัตหัวเราะด้วยเสียงเข้มๆ คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะคิดอะไรละเอียด มีความคิดที่ฉลาด สามารถมองเรื่องพวกนี้ออกได้

ชัดเจนว่าเป็นเพราะแผลของเขาเปิดออก แต่ก็ไม่ร้ายแรงมาก แต่เพื่อที่จะหลอกให้ทีนาร์กลัวแล้ว จึงต้องเข้าไปห้องผ่าตัดอีกครั้ง

หลังจากเรื่องนี้ ทีนาร์คงจะไม่กล้าโผล่หน้ามาอีกแล้ว

คิดมาถึงจุดนี้ ทาวัตก็ไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเป็นคนอื่นก็ดี เขาจะได้ให้เธอออกไปเองเหมือนธารี หรือให้ปกเกศไล่ออกไป

อ้า สำหรับน้องสาวคนนี้ ที่ถูกตามใจมาตั้งแต่เด็ก เป็นพี่ชายของคนนี้ก็ถือว่าผิดเหมือนกัน

ทาวัตก้มหน้าแล้วก็คิด ที่เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะเขาตามใจเธอมากไปหรอ?

“ทีนาร์ นิสัยเธอเป็นแบบนี้แหละ คุณไม่ต้องใส่ใจหรอก” คำอธิบายที่ไม่คาดคิดประโยคนี้ทำให้เธอรู้สึกอับอาย

แต่ความรู้สึกอายของเธอก็เปลี่ยนมาเป็นการเยาะเย้ยอย่างรวดเร็ว แน่นอน ทีนาร์เป็นน้องสาวของเขานี่ ถ้าต่อไปนางนั่นมาทำร้ายอีก เธอจะพูดอะไรได้?

วรินทรก็เงยหน้ามองทาวัตอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วจึงยืนขึ้น แล้วเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ เธอถืออุปกรณ์อาบน้ำออกมาด้วย เพื่อจะได้อาบน้ำให้เขา แขนขวาของเขาขยับไม่ได้ และก็ไม่อยากจะขยับแขนซ้าย วรินทรก็ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่ช่วยเขา

ทาวัตจะไม่รู้ว่าอารมณ์ของเธอได้เปลี่ยนไปเพียงเพราะประโยคเมื่อสักครู่ได้เพราะเหตุใด ในใจก็งงไปหมด

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับใบหน้าที่ละเอียดอ่อนและไร้ความรู้สึกเช่นนี้ จึงรู้สึกเสียใจแทน

หลังจากที่เสิร์ฟอาหารเช้าให้กับบอสใหญ่คนนี้ วรินทรก็ถือกระเป๋าตัวเอง แล้วเดินออกไป

“คุณจะไปไหน?” ทาวัตเงยหน้าขึ้นมามอง โดยไม่ได้พูดอะไร ไปบริษัท? เขาซึ่งเป็นเจ้าของยังนอนอยู่นี่ แล้วเธอจะไปที่บริษัททำไม

“ท่านประธานมีเรื่องที่ต้องจัดการหลายเรื่องแล้ว ฉันจะไปไหนยังจะต้องมารายงานด้วย?” วรินทรจึงรีบเดินออกไปจากห้อง

ทาวัตที่มองตามหลังก็มีสีหน้าที่โมโหอย่างบอกไม่ถูก จึงให้ปกเกศเดินตามไปที่ลิฟต์

“ปกเกศ ตามเธอไป” ทาวัตพูดพร้อมกัดฟันไป

ยัยนี่ นับวันยิ่งดื้อขึ้นนะ

“ครับ” ปกเกศตอบรับ แล้วเดินตามวรินทรไป การที่คุณชายคอยติดตามเรื่องราวของคุณผู้หญิงอย่างนี้ เขาได้ทำจนชำนาญแล้ว......

ถ้าถูกพบเจอล่ะก็ ปกเกศคิดถึงอนาคตตัวเอง ว่ามันช่างมืดมนยิ่งนัก

วันนี้ไม่มีถ่ายแบบ วรินทรก็ยังจะออกจากโรงพยาบาล เรียกแท็กซี่ที่ฟุตบาทแล้วก็ออกจากบริเวณของโรงพยาบาล