หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 208

ตอนที่ 208 ข้างหน้ามีปีศาจ

แต่ว่า ตอนนี้ทาวัตต้องการความสงบ เพื่อจะได้ไม่ทำอะไรที่ไม่เหมาะสม ทำให้เธอเข้าใจผิด

คืนนั้น ก็คิดซะว่าเป็นความผิดพลาดที่หอมหวาน

เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น วรินทรที่นั่งอยู่บนเตียงโล่งอก สิ่งที่รู้สึกยังเป็นความผิดหวัง

รอจนชาหายชาบ้างแล้ว เธอจึงค่อยๆนั่งลง ยืดขาทั้งสอง แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆ ดึงผ้าห่มที่ทาวัตเคยห่มมาคลุมหัว กลิ้งไปมา

เมื่อสูดลมหายใจ ก็ได้กลิ่นกายที่หอมสดชื่นของเขา เมื่อเขายังอยู่

ผ่านไปสักพัก วรินทรเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองกำลังทำอะไร เธอกำลังกอดผ้าห่มเขาแล้วข่มขืนเขา..

ตายแล้ว ตายๆ...

วรินทรคดตัวเหมือนกุ้ง แล้วมุดเข้าไปในผ้าหุ่ม ห่มความหน้าอับอายของตนเองไว้

เธอสงบสติอารมณ์อย่างรวดเร็ว ยกเท้าถีบผ้าห่มที่ห่มตัวไว้ หมุนตัวลงจากเตียง ลุกขึ้นสวมรองเท้าแล้วเดินออกไปข้างนอก

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ประมาณเจ็ดโมงเช้า กองถ่ายโฆษณาเตรียมตัวเริ่มถ่ายกันตอนแปดโมงครึ่ง แต่วรินทรก็ไม่รีบร้อน

ตอนที่เธอเดินมาถึงห้องอาหาร กวินทานข้าวเช้าเรียบร้อยแล้วกำลังเตรียมตัวไปโรงเรียน เมื่อเห็นวรินทรเดินลงมา ก็เข้ามาแนบชิดแก้มเธอและจูบทีหนึ่ง แล้วให้คนขับรถขับรถไปส่งที่โรงเรียน

“แม่ครับ ข้างหน้ามีปีศาจ ระวังด้วยนะครับ” เป็นคนพูดที่กวินพูดกับเธอก่อนไป พูดอย่างใสซื่อไร้เดียงสา น่ารักน่าเอ็นดู

แต่ทว่าที่กวินพูดแบบนี้ ถือว่ามีความหมายแอบแฝงอยู่จริง

ในห้องอาหาร ทาวัตนั่งอยู่หัวโต๊ะ ซ้ายมือเขามีธารีที่แต่งหน้าแต่งตัวอย่างประณีตนั่งอยู่ เมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา ก็ทักทายอย่างสนิทสนม

วรินทรตอบอย่างเฉยเมย แล้วนั่งห่างจากทาวัตสองสามที่นั่ง และให้พี่ลิงยกอาหารเช้าเธอมา

ทาวัตไม่ได้สนใจในการกระทำของเธอ รับประทานอาหารอย่างสง่า เหมือนดั่งผู้ดีในภาพวาดสีน้ำมันของชาวตะวันตก

“คุณวรินทรทำไมไปนั่งตรงนั้นล่ะคะ? มานั่งนี่ซิ ฉันตั้งใจเหลือที่นั่งไว้ให้นะ”ธารีเห็นวรินทรนั่งตั้งไกลก็ทำเป็นตกใจ เรียกเธอมานั่งใกล้เหมือนตนเป็นคุณผู้หญิงของบ้าน

ไม่มีใครคาดคิดว่าวรินทรจะมองเธอผ่านๆ แล้วทานข้าวตรงหน้าพร้อมพูดว่า “ไม่เป็นไร ฉันไม่ชอบเวลากินข้าวอยู่ แล้วมีคนนั่งอยู่ตรงข้าม ทำให้ฉันอยากอ้วก”

ทาวัตแอบยิ้ม ยกแก้วกาแฟข้างมือมาดื่ม เพื่อปกปิดรอยยิ้มของตน

ธารีหน้าจืด เหมือนไม่อยากเชื่อว่าจะมีคนเป็นโรคแบบนี้ “งั้นคุณวรินทรตามอัธยาศัยเถอะค่ะ”

วรินทรไม่สนใจคำพูดของเธอ ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารตรงหน้าอย่างมีความสุข

เธอทานเร็วมาก แปบเดียวอาหารในจานก็ทานหมดแบบเถื่อนๆแต่ดูดี น่ารัก ทำให้คนมองเจริญอาหารไปด้วย

ธารียิ้มในใจ คนไม่เคยเห็นโลกภายนอกก็จะบ้านนอกแบบนี้แหละ เหมือนคนอดอะไรตายอยาก ไม่มีใครแย้งเธอสักหน่อย น่าขายหน้าจริงๆ

คำพูดนี้ถ้าวรินทรได้ยิน เกรงว่าเธอคงใช้ส้อมในมือโยนใส่หัวเธอที่มัดไว้เป็นแน่ ไร้สาระ

“ทาวัต ทีนาร์ยังไม่กลับมาหรอคะ? คนยังโกรธเธออยู่หรอคะ?”ธารีรีบคิดถึงคำพูดที่ทีนาร์ชี้ชวน เธอวางช้อมส้อมในมือ แทบจะไม่ได้แตะอาหารในจานเลย

“อืม”ทาวัตขานรับ แววตาเฉยเมย ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้