หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 209

ตอนที่ 209 พิพิธภัณฑ์คริสตัล

“ดูเหมือนว่าวรินทรจะยุ่งมากเลย…ทาวัตเธอจะไปไหน” ขณะที่ธารีกำลังพูดในอารมณ์อิจฉา ก็เห็นทาวัตลุกขึ้นมาทันที แล้วเดินออกจากร้านอาหารไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ธารีกัดฟันด้วยอารมณ์โกรธ แล้วเลื่อนรถเขนตามไปอย่างไม่พอใจ

วรินทรกำลังวิ่งไปตามถนน วิ่งตรงไปยังหน้าประตูคฤหาสน์ ความเร็วของเธอขึ้นถึงระดับสุดขีด แต่เนื่องด้วยบ้านห่างจากประตูคฤหาสน์มีระยะทางไกลเหมือนกัน ไม่ว่าเธอจะวิ่งอย่างไร ระยะทางก็ยังห่างไกลมาก

ในเวลานี้เธออยากจะมีเท้าถึงแปดขา เพื่อว่าจะวิ่งแวปเดียวก็ไปถึงหน้าประตู

ขณะนี้ มีรถบูกัตติ เวย์รอนสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ข้างๆเธอ กระจกรถก็ลดลงมา เห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของทาวัตโผล่ออกมา เขากระซิบเบาๆว่า “ขึ้นรถ”

วรินทรเดินมาเล็กน้อย ถึงคิดได้ว่าเขากำลังจะพาเธอไปส่ง เธอไม่ได้ปฏิเสธ รีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่ง

“ที่อยู่” เธอกำลังนั่งลง ทาวัตก็เริ่มออกรถ เธอบอกว่า

“พิพิธภัณฑ์คริสตัล” วรินทรคิดแล้วคิดอีก ก็เลยแจ้งสถานที่นี้ไป

เธอจำได้ว่า การประชุมเสนอรายชื่อครั้งที่แล้วก็จัดแถลงในพิพิธภัณฑ์คริสตัล ในครั้งนั้น เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอด ทำให้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสที่ขา

ขณะที่ธารีกำลังตามมา ทาวัตก็ได้รับวรินทรออกไปแล้ว ความเร็วของรถคันนี้ออกจากคฤหาสน์ไปอย่างรวดเร็ว หายไปในพริบตา

ฝ่าเมือของเธอจับรถเขนทั้งสองข้างไว้อย่างแน่นหนา เล็บที่ทาด้วยสีแดงยิกเข้าไปแผ่นหนัง ยังเจ็บไม่เท่ากับความเจ็บปวดที่มาจากเบื้องลึกในหัวใจ

เธอคิดใคร่ครวญอยู่นอกบ้านคู่ใหญ่ ถึงค่อยเลื่อนรถเขนเข้าไป

ไม่มีใครทราบว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ทักษะการขับรถอันคล่องแคล่วของทาวัต ฝีมือระดับนักแข่ง ขับไปถึงพิพิธภัณฑ์คริสตัลอย่างรวดเร็วตามกำหนดเวลา

“ขอบคุณ” วรินทรถือโทรศัพท์ใว้ในมือ ขอบคุณเขาด้วยใจจริง ทิ้งข้อความไว้แล้วเปิดประตูเข้าไป

“เวลาจบ” เสียงแผวเบาของทาวัตดังขึ้น เบาจนไร้คลื่นเสียง แสงกระพริบในช่องแคบแห่งความมืดเธอมองไม่เห็นแสงสว่างใดๆ

เวลาจบ

ความสงสัยที่แสดงออกบนสายตาของวรินทร เขาหมายความว่าอย่างไรนะ หรือว่า เขาจะรอให้เธอถ่ายทำเสร็จแล้วกลับมารับเธอ

นอกจากเรื่องนี้แล้ว วรินทรคิดไม่ออกเหตุผลอื่นที่สามารถอธิบายความหมายในประโยคที่ทาวัตพูด

“เวลา6โมงเย็น” เธอตอบกลับอย่างนุ่มนวล จากนั้นเห็นสีหน้าของเขาจากกระจกมองหลัง ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลมาก

เธอเบินปาก แล้วกัดริมฝีปากล่างเล็กน้อย จากนั้นกรอกตาไปมา “ฉันไปก่อนนะ” เธอระหว่างทางระวังตัวด้วยนะ

เขินอายมาก

นี่เป็นความคิดเดียวของวรินทร

หลังจากลงรถ แล้วปิดประตูรถ เธอไม่ได้รีบเดินออกจากจุดตรงนั้น แต่หันไปโบกมือลาให้กับทาวัตที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับรถ ใบหน้ามีลอยยิ้มหวานเล็กน้อย

ทาวัตเห็นลอยยิ้มหวานของวรินทรนอกหน้าต่างรถ ดูเหมือนว่าเสพติดอย่างไรไม่รู้ ริมฝีปากก็โค้งขึ้นอมยิ้มเล็กน้อย พอเขายิ้มกลับ ก็รีบขับรถออกจากที่นี่ทันที

สายตาของเขาจดจ่ออยู่กับกระจกมองหลัง สามารถสะท้อนลอยยิ้มของวรินทรออกมาได้ รถที่ขับมาตามแรงขับเคลื่อน ยิ่งอยู่ก็ยิ่งห่างไกล

วรินทรหยุดโบกมืออันเล็กๆของเธอ แล้วมองไปยังทาวัตที่กำลังขับรถออกห่างไปทุกทีดูเหมือนว่าไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำ ไม่ได้เอ่ยสักคำกับเรื่องที่เกิดในคืนนั้น