หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 212

ตอนที่ 212 มีเพียงความรักและอาหารอร่อยเท่านั้นที่จะไม่ให้ทำผิดหวัง

วรินทรกระพริบตา แม้ว่าเธอจำไม่ได้ว่าเธอพูดคำคำนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อไร แต่ว่าตอนนี้เธอเหมือนจะมีกำลังใจในการทำงานขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อกี้ตอนที่เธอเกือบจะตกลงไปนั้น ในหัวของเธอมีเงาของกวินและทาวัตเข้ามาในหัวติดๆกัน

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าทาวัตจะครอบครองหัวใจของเธอได้ถึงขนาดนี้

รอให้ถ่ายเสร็จทั้งหมดแล้ว เธออยากไปหาทาวัต อยากไปถามทาวัตให้แน่ชัดเรื่องของห้าปีก่อนนั้นเขาจริงจังหรือแค่หลอกลวงกันแน่ เรื่องนี้ เธอจะต้องหาคำตอบให้ได้ ไม่เช่นนั้น ใจเธอก็ไม่สามารถรักเขาคนเดียวอย่างนี้ตลอดไปได้

“ใครบอกว่าฉันจะยอมแพ้ ฉันก็แค่ถอนหายใจเท่านั้นเอง ฉันคือวรินทรซะอย่าง คุณสบายใจได้”วรินทรยักคิ้วใส่ ส่งยิ้มที่มั่นใจออกมา

ประภาพใจลอยตอบว่า“ผมเชื่อคุณเสมอ”

เขาเชื่อมาโดยตลอด ขอแค่เป็นเรื่องที่เธออยากจะทำ ไม่มรอะไรที่เธฮจะทำไม่ได้

เพราะเธอคือวรินทร

ในชีวิตของเขาวรินทรคนที่หลงเหลือรองเหลือแห่งความอ่อนโยนไว้ให้เขา

วรินทรโล่งอกไปหนึ่งเปราะ เวลาช่วงพักกลางวันมรีเวลาแค่หนึ่งชั่วโมง แต่ว่าก็พอกับการที่จะให้เธอจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเพื่อเผชิญหน้ากับการแข่งขันที่ยากขึ้น

“ไปกันเถอะ เราไปหาอะไรอร่อยๆกินกัน”ประภาพโอบไปที่แขนของวรินทร แล้วเดินออกไปจากเตอเฮาส์ครัส

หารู้ไม่ว่า ฉากนี้เหมือนว่าจะไม่มีปัญหาอะไร แต่กลับมีคนที่คิดไม่ได้ถ่ายเอาไว้ได้

แม้ว่าประภาพจะกลับมาได้ไม่นาน แต่ว่าเขาก็พอรู้ว่าที่ไหนมีอาหารอร่อยๆอยู่บ้าง

ครั้งนี้ที่เขาพาเธอไป เป็นร้านอาหารจีน

ระหว่างที่วรินทรอาศัยอยู่ที่ต่างประเภทนอนกว่าประภาพ แต่กลับไม่รู้ว่าที่นี้มีร้านสไตล์นี้อยู่ เธฮดินสังเกตรอบๆด้วยความประหลาดใจ

ประภาพได้จองเหมาไว้ก่อนล่วงหนาแล้ว

พออาหารยกมาเสริพ์ มือของวรินทรก็อดไม่ดืที่จะขยับ พร้อมพูดว่า“ฉันลงมือแล้วนะ”ด้วยความไม่เกรงใจ

ประภาพเคยเห็นภาพการกินที่รวดเร็วแต่ไม่มูมมามของวินทร แต่ทุกครั้งที่มองกลับทำให้รู้สึกเพิ่มความอยากอาหารมากขึ้น อารมณก์ก็ดีขึ้นโดยอัตโนมัต

“คุณกินช้าๆก็ได้ ไม่ต้องรีบ”ประภาพพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ความจริงแล้วแต่ไหนแต่ไรประภาพไม่เคยจัดการกับความรู้สึกของตังเองได้เลย แค่เสียดายที่วรินทรซื่อเกินไป จะทำยังไงเธฮก็ไม่เข้าใจ

วรินทรมีความสุขกับการกิน เธอฟังประภาพพูดไม่ค่อยชัดเจน พยักหน้ารับไปด้วยและต่อสู้กับอาหารอันเอร็ดอร่อยต่อหน้าเธอ

ทั้งสรรพสิ่งบนโลกใบนี้มีมีเพียงความรักและอาหารอร่อยเท่านั้นที่จะไม่ให้ทำผิดหวัง

ข้างในใจเธอพอใจมากจนต้องถอนหายใจออกมา

ร้านนี้ตกแต่งออกสไตล์ร่วมสมัยที่สวยและเรียบง่าย รสชาติของทุกเมนูอาหารอร่อยจนไม่มีที่ติ ตอนนี้เขาแค่เสียใจว่าทำไมไม่เจอร้านนี้ให้เร็วกว่านี้

เมื่อทานอาหารบนตะอาหารได้ประมาณครึ่งโต๊ะ วรินทรก็ได้หยุดตะเกียบที่อยู่ในมือเธอลงได้ เธอพอใจมาก ทำปากเหมือนแมวส่งสายตาที่ขี้เกียจมาให้หยังไงยังงั้น

“กินอิ่มแล้วหรอ？”ประภาพถามด้วยเสียงที่นุ่มนอล

ความไวในการกินของวรินทร ตอนนี้เธอถึงพบว่าอาหารที่อยู่บนโต๊ะเธอเกือบจะกินหใดคนเดียว แต่ประภาพเองไม่ค่อยที่จะกินสักเท่าไหร่

หน้าแดงเล็กน้อย เธอรู้สึกเขินอายแล้วมองไปที่ประภาพแล้วนั่งตัวตรง พูดแบบไม่เป็นธรรมชาติขึ้นว่า“เอางี้ สักอะไรมาอีกสักหน่อยมั้ยคะ ฉันดูแล้วคุณไม่ค่อยจะได้กินอะไรเลย