หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 235

ตอนที่ 235 ผู้ชักใยอยู่เบื้องหลัง

" ป๊าก็คิดเรื่องนี้ไว้เเล้วเหมือนกัน แต่เพราะเธอช่วยชีวิตป๊าไว้ ถึงต้องเป็นแบบนี้ รอให้เธอดีขึ้นกว่านี้เเล้วจะรีบให้เธอไปก็เเล้วกัน " ผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ จะให้ทาวัตทำตัวเลือดเย็นผลักไสให้เธอไปก็คงไม่ได้หรอก

รอให้เธอหายดีค่อยส่งเธอกลับไปอยู่ในที่ของเธอก็เเล้วกัน นี่เป็นคำพูดที่ทาวัตได้พูดไว้กับธารีในตอนเเรก ไม่อย่างงั้นเขาก็คงไม่ยอมให้เธอเข้ามาอยู่ที่นี่หรอก

ทาวัตก็เคยนึกสงสัยในตัวธารีอยู่เหมือนกัน เเต่ว่าสภาพเธอในตอนนี้ที่นอนเป็นอัมพาต ขาสองข้างวางนิ่งอยู่เเบบนั้น จะมีปัญญาไปทำอะไรใครได้ ทาวัตลองวิเคราะห์ดูเเล้วว่า ธารีเป็นแบบนี้ก็คงจะออกไปไหนไม่ได้อยู่เเล้ว เเล้วคนที่เธอรู้จักในเมือง C ก็นับได้ไม่กี่คนเอง เขายังคิดไม่ออกว่าเธอจะทำวิธีไหนถึงจะลักพาตัววรินทรไปได้

กวินนิ่งเงียบไม่พูดจา จิตใจเขาคิดสับสนวนไปวนมา เขาคิดมาตลอดว่าป่ะป๊ากับผู้หญิงคนนั้นต้องมีอะไรที่พิเศษต่อกัน เเต่ที่แท้ก็เป็นคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้นั่นเอง

กวินถอนหายใจ ดูเเล้วยัยธารีนั่นคงจะทุนหนา หม่ามี๊ของเขาเจอศึกหนักซะเเล้ว

ธารีที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นใดๆ นั่งอยู่บนรถเข็นที่จอดอยู่ตรงประตู เธอหันกลับมา รอยยิ้มของเธอค่อยๆกลายเป็นความนิ่งสุขุม

" คุณทาวัตครับ ไอ้พวกนั้นให้การชี้ตัวซัดทอดผู้บงการเเล้วครับ " ปกเกศยืนอยู่เบื้องหน้าทาวัต รายงานความคืบหน้าให้เขาฟังอย่างนอบน้อม

ทาวัตกับกวินเเววตาเป็นประกายขึ้นมาพร้อมกันในทันที พร้อมใจกันหันไปมองที่ปกเกศ ใบหน้าของทั้งคู่ดูปิติยินดีที่ยินข่าวนี้

" ใครกัน ? "

ปกเกศเอ่ยชื่อคนๆนั้นอย่างไม่รีรอ

_

ณ บ้านธัมรุจินันท์ ทีนาร์ทีไม่ได้มาเหยียบคฤหาสน์หลังนี้มาเป็นเวลานาน จู่ๆก็ปรากฏตัวขึ้นที่สวนพร้อมกับพลั่วเล็กๆ กำลังฮัมเพลงไปพรวนดินต้นไม้ไปอย่างสบายอารมณ์ แสงอาทิตย์ที่กระทบมาบนร่างกายเธอ ทำให้เธอดูเปล่งประกายเจิดจ้า ช่างเป็นหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่ามีชีวิตชีวา

" อ่า อ่า ใช่เเล้ว ！" จู่ๆเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ หยิบมือถือออกมากดโทรออก

หลังจากมีคนรับสาย ยังไม่ได้ที่อีกฝั่งจะได้พูดอะไร ทีนาร์รีบพูดสวนกลับไปว่า " จัดการธุระเรียบร้อยเเล้วรึยัง ？ตอนนี้คนเป็นยังไงบ้างเเล้ว ？"

ฝั่งนั้นนิ่งเงียบ ไม่มีเสียงตอบโต้ใดๆกลับมา

" ฮัลโหล ？" ทีนาร์ขมวดคิ้วด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างเเรง " จะเอาอยู่มั๊ยเงินน่ะ ！ฉันถามว่าตอนนี้มันเป็นยังไงบ้าง ？"

กล้าดียังไงไม่ยอมตอบเธอ ？

" เเล้วคิดว่าเธอเป็นยังไงบ้างล่ะ ？" เสียงที่คุ้นเคยดังเเว่วมาจากด้านหลัง

ทีนาร์เริ่มตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง พยายามทำตัวเองให้สงบนิ่งเข้าไว้ ก่อนจะหันหลังกลับไป

ทาวัตยืนอยู่หลังเธอนั่นเอง เขามองดูเธอด้วยสายตาเย็นชา

" พี่ …… วันนี้พี่ไม่ไปทำงานเหรอ ทำไมมาอยู่นี่ได้ ？" เธอแกล้งทำเป็นนิ่งเฉยไม่รู้ไม่ชี้มองไปที่พี่ชาย ขาค่อยๆก้าวถอยไปข้างหลัง

ใบหน้าหล่อเหลาของทาวัตดูเรียบเฉย ค่อยๆเดินเข้าไปหาเธอ ในมือถือโทรศัพท์อยู่เครื่องหนึ่ง ก่อนจะเอามือถือยื่นให้ทีนาร์ดู " เมื่อกี้โทรเธอเข้ามาที่เครื่องนี้ "

น้ำเสียงเขาช่างเยือกเย็น จนทำให้คนที่ได้ยินถึงกับมือเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

ฝ่ามือของทีนาร์เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเเล้ว แม้เเต่บนหน้าผากก็มีเหงื่อเม็ดใหญ่ๆผุดขึ้นมาเรื่อยๆ

เธอรู้สึกกลัว รู้สึกกลัวมากจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นพี่ชายของเธอ เเต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขาทำอะไรรุนเเรงใส่เธอ ขนาดเมื่อก่อนเวลาเธอร้ายใส่วรินทร อย่างมากเขาก็เเค่ตำหนิเธอไม่กี่คำ ไม่เคยเเรงเหมือนอย่างเช่นวันนี้ ……