หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 กวินเหมาทำงานบ้านเองทั้งหมดเลย

ความโมโหเดือดดาลของทีนาร์ค่อยๆทุเลาลง เเล้วก็วางสายไปโดยไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เฮอะ คิดว่าฉันยืมมือเธอเพื่อมาแก้เเค้นอย่างงั้นเหรอ ？ฉันจะจัดการเอง ！

พอวางสายได้ ธารีก็หัวเราะอย่างเย้ยหยันออกมา เด็กอ่อนหัดอย่างยัยทีนาร์ คิดจะมาต่อกรกับฉันยังงั้นรึ ？

เธอไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทาวัตที่เพียบพร้อมด้วยสติปัญญาเเละความเฉลียวฉลาดดุจดั่งเทพบุตร ไฉนเลยถึงได้มีน้องสาวโง่ๆติงต๊องแบบยัยทีนาร์ได้นะ ？

ในตอนนั้นเอง จันทร์ทราเดินออกมาจากระเบียงทางเดิน มุ่งตรงมาทางเธอด้วยใบหน้านิ่งสงบ

" คุณธารี " จันทร์ทราทักทายธารี ก่อนจะเดินผ่านไป

เพราะช่วงหลายวันมานี้ธารีต้องอยู่พักฟื้นภายในคฤหาสน์ ทาวัตเลยบอกให้จันทร์ทราไม่ต้องติดตามเธอชั่วคราว

ธารีเห็นท่าทางของจันทร์ทราที่ดูสงบนิ่งเฉยอย่างนั้น ก็อดที่จะดูถูกดูเเคลนเธอไม่ได้ ก็เเค่คนใช้คนนึง จะมีปัญญาทำอะไรได้

……

วรินทรตื่นเเล้ว หน้าของเธอยังคงดูซีดเซียวเหมือนคนป่วย ริมฝีปากแห้งขาวซีด ตาเลื่อนลอยไร้ชีวิตชีวาค่อยๆกระพริบอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปมองกวินตัวน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ข้างๆเตียงของเธอ

ตอนที่กวินหลับเขาช่างดูเหมือนเทวดาตัวน้อยๆ ใบหน้านุ่มนวลละเอียดอ่อน อ้วนกลมดูชุ่มชื่นอิ่มน้ำ จนดูเหมือนกับว่าถ้าบีบก็คงมีน้ำไหลจากออกมาจากแก้มอูมๆนั้น ดูท่าเเล้วในคฤหาสน์คงจะมีแต่อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงทั้งนั้น ถึงทำให้หน้าเค้าอ้วนกลมป๊อกกะปุ๊กลุ๊กได้แบบนี้ ทว่าก็ยังมีเค้าความหล่อเหลาอยู่เสมอ

ขนตาเขายาวหนา จนทำให้วรินทรเองยังแอบอิจฉาเขาเลย ช่างเหมือนทาวัตไม่มีผิด ขนตาทั้งยาวทั้งงอน

วรินทรยื่นมือไปลูบที่ใต้ตาของเขาเบาๆ ตรงใต้ตาออกสีเขียวคล้ำหน่อยๆ ดูเหมือนจะเป็นร่องรอยจากการอดนอน

เธอทำให้พวกเขาต้องเป็นห่วงอีกแล้ว

ดวงตาเปล่งปลั่งแวววาวคู่นั้นของวรินทร ก็รู้สึกถึงความรุนเเรงที่แวบผ่านเข้ามา ตัวเธอเองก็อยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ไม่เคยคิดไปแก่งแย่งชิงดีกับใคร เเล้วก็แทบไม่เคยไปมีปัญหาขัดแย้งกับใคร เธอก็อยู่ในโลกของเธอไม่คิดไปวุ่นวายกับใคร

หรือเธอจะพักนานเกินไปแล้ว ปล่อยให้คนพวกนั้นทำอะไรตามอำเภอใจไปไหนต่อไหนเเล้วก็ไม่รู้ ？

วรินทรนะวรินทร ถ้าขืนยังยอมจำนนอยู่แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เเล้วรอให้วันนึงพวกมันลงมืออีก เเล้วถ้าเป้าหมายไม่ใช่เธอล่ะ ？

ดวงตาของเธอหรี่เล็กลง หันไปมองที่กวินที่กำลังหลับตาพริ้ม คิ้วค่อยๆขมวดแน่นขึ้นเรื่อยๆ

ใช่เเล้ว ประเทศ C ก็ไม่ได้ต่างอะไรกับประเทศอังกฤษ ตอนอยู่อังกฤษวันๆเธอต้องคอยกังวลอยู่กับการมีชีวิตอยู่รอด เเต่ที่นี่ ภายใต้ปีกที่คอยกางปกป้องของทาวัต ทำให้เธอเริ่มรู้สึกโชคดีขึ้นอีกครั้ง

วรินทร นี่เธอยิ่งเดินไปไกล ก็กลับเหมือนยิ่งถอยหลังไปเรื่อยเลยนะ ！เธอลืมภารกิจและความเเค้นของเธอไปแล้วเหรอ ？จะมัวเเต่มาสนุกเพลิดเพลินอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน ?

วรินทรฝืนข่มใจหลับตา ปลายนิ้วสั่นอย่างบังคับไม่ได้ ขณะที่กวินเพิ่งจะตื่นขึ้นมา

ความดีใจปรากฎออกมาจากดวงตากลมโตของเขา " หม่ามี๊ ตื่นเเล้วหรอออ ！" จังหวะที่กำลังคิดจะกระโจนเข้าไปหาอ้อมกอดของวรินทร เขาก็นึกขึ้นได้ว่าหม่ามี๊บาดเจ็บตรงที่หน้าอก ก็เลยต้องหยุดตัวเองไว้

" อืมม ทำไมไม่ไปนอนที่ห้องล่ะ ？" วรินทรลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู พลางมองดูหัวเขาอย่างเจ็บปวดหัวใจ

เธอแอบตัดสินใจเเล้วว่า จะไม่ยอมนิ่งเฉยอีกต่อไป เพื่อกวิน เเละก็เพื่อ …… ทาวัตด้วย ！

กวินไม่รู้ว่าหรอกว่าหม่ามี๊ของเขากำลังคิดอะไรอยู่ ได้แต่ส่งยิ้มหวานมองหน้าเธออย่างน่าเอ็นดู ดวงตาเขาเป็นประกาย " หม่ามี๊หิวมั๊ย หนูทำโจ๊กไว้ให้ หม่ามี๊กินหน่อยมั๊ยฮะ ？"

" เอาสิลูก " วรินทรส่งยิ้มให้ก่อนจะหันไปมองรอบๆ " ป่ะป๊าลูกไปไหนล่ะ ทำไมไม่เห็นเลย ？"