หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 237

ตอนที่ 237 ป่ะป๊าเก่งที่สุดดดด

กวินไม่ตอบโต้ ได้เเต่ส่งยิ้มกว้างให้เขาแทน เขาเชื่อคำพูดของป่ะป๊า เเละต้องการความรักจากพ่อเสมอ

จังหวะที่ทาวัตกับกวินเดินเข้าไปในห้อง ก็ทันได้เห็นวรินทรกำลังใช้เล็บสะกิดเกาไปที่แผลบนแขนของเธอ ซึ่งมันเริ่มตกสะเก็ดแล้วก็เลยทำให้เธอคัน วรินทรอดไม่ไหวก็เลยใช้เล็บเกาไปเต็มที่

" หยุดเกาเลยนะ เดี๋ยวก็เป็นแผลเป็นหรอก " ทาวัตหน้านิ่วคิ้วขมวด มือถือถาดไปวางไว้อีกด้านหนึ่ง ก่อนจะหันจะจับมือเล็กๆของเธอไว้ แผลตกสะเก็ดที่เเขนอีกข้างหนึ่งของเธอเลือดออกซิบๆ แบบนี้เป็นแผลเป็นแหงๆ

" คัน คันนน …… " วรินทรเม้มริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ มือของเธอถูกทาวัตจับเอาไว้ เลยหมดโอกาสที่จะเกาตรงแผลที่คันซะเเล้ว

" หม่ามี๊ เดี๋ยวหนูเป่าให้ เดี๋ยวก็หายคันเเล้ว " กวินเดินมานั่งข้างๆเตียงจับเเขนวรินทรเอาไว้ ก่อนจะสูดลมหายใจลึกๆ " ฟู่ " กวินเป่าลมออกมาพ่นไปที่แผลของเธอ ความน่ารักของหนุ่มน้อยกวิน ทำเอากลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่

" ลูกรัก …… " วรินทรมองดูเขาด้วยความตื้นตันใจ " ไหนว่าเป่าแล้วหายไง ทำไมยังคันอยู่เลยอ่า ……"

กวินชักสีหน้ามองค้อนไปที่วรินทร " ฮึ่ม งอนหม่ามี๊เเล้ว ！"

พูดจบกำลังจะหมุนตัวเดินออกไป กวินหันไปส่งสายให้ทาวัตทีนึง เหมือนกับส่งซิกบอกเขานัยๆว่าป่ะป๊าสู้ๆ ป่ะป๊าเก่งที่สุดดดด！

เเล้วก็เดินอาดๆออกไปจากห้องพร้อมกับปิดประตูให้ด้วย

" เจ้าตัวแสบ ไปติดนิสัยใครมาเนี่ย ？" วรินทรหัวเราะ หันไปมองประตูที่ถูกปิดเมื่อกี้ ก่อนจะทนไม่ไหวเอาเล็บเกาๆไปที่แผลอีกจนได้

" เดี๋ยวก็ไม่ต้องใส่เสื้อผ้าสวยๆกันพอดี " ทาวัตหยิบยาทาที่เป็นครีมออกมา จับมือเธอข้างที่เป็นเเผลเอามาวางไว้บนขาตัวเอง ก่อนจะทายาลงไปบนแผล

ใส่เสื้อผ้าสวยๆไม่ได้อย่างงั้นรึ ？ ในที่สุดวรินทรก็หยุดเกาจนได้ ！

จะมีผู้หญิงซักกี่คนที่ไม่รักสวยรักงามกันนะ ？

ตอนนี้เธอรู้สึกเย็นๆตรงแผล เเล้วก็ไม่ค่อยคันเท่าไหร่เเล้ว อารมณ์หุนหันพลันแล่นของวรินทรค่อยๆสงบลง

เธอมองดูผู้ชายตรงหน้าที่กำลังทายาให้เธอ ดวงตาเป็นประกาย

เมื่อมองจากมุมนี้ คอเสื้อที่เผยอออกทำให้เธอได้เห็นอกเเกร่งกำยำ ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตา ทำให้เธออดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้

ทาวัตทายาให้เธอเสร็จเเล้ว จังหวะที่กำลังเงยหน้าก็เห็นเธอกำลังกลืนน้ำลายพอดี ตาจ้องมองตรงไปที่คอเสื้อของเขา

เขาก้มมองดูเสื้อผ้าตัวเองแวบหนึ่ง คงไม่ใช่ว่า ……

ทาวัตริมฝีปากโค้งขึ้นเล็กน้อย เขาวางยาทาลงไว้บนโต๊ะ มองดูเธอที่ไม่อาจละสายตาไปจากคอเสื้อของเขา ก่อนจะพูดอย่างอารมณ์ดี " ทำไมอ่ะ อยากกินผมเหรอ ？"

อยากกินเขา ？

วรินทรออกอาการอายนึกไปถึงวันนั้นที่อยู่ในโรงเเรม เธอดื่มหนัก แล้วยังมีหน้าไปขู่จะจัดการเขา สุดท้าย ……เลยโดนเขาเผด็จศึกซะราบคาบ

นึกมาถึงตรงนี้วรินทรก็เริ่มหน้าแดงเป็นลูกตำลึง แกล้งทำเป็นไต๋ชกไปที่หน้าอกเขา " ใคร ใครจะไปอยากกินคุณ ？หน้าด้านจริงๆ ！"

" โอ้ววววว ？" ทาวัตเลิกคิ้ว ลากเสียงโอ้วววววยาวๆ ทำหน้าเเบบเน้นเสียงจริงจัง " ใครก็ไม่รู้วันนั้นอ่ะ จ้องแต่จะกินผมท่าเดียว ？"

" …… " วรินทรไม่คิดว่าเขาจะขุดเอาเรื่องนั้นมาพูด เเล้วภาพของวันนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวเธอ หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

" ทำไมไม่พูดต่อล่ะ ？" เขาโน้มตัวเข้ามาใกล้เธอ พร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

" คุณไม่ต้องเข้ามาใกล้ฉันเลยนะ …… " วรินทรขยับถอยจนไปชิดผนัง ตาเบิกกว้างกลมโตแฝงไปด้วยความวิตกกังวล