หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 288

ตอนที่288 อย่ามีความสุขมากไป！

ความรู้สึกของการเติมอาหารให้เต็มกระเพาะนี้แค่อย่ามีความสุขเกินไป

หลังจากทาวัตกินข้าวไปถ้วยหนึ่งก็วางถ้วยลง แต่วรินทรยังคงกินอยู่ดูเหมือนว่าจะยังไม่หยุด ในปากเต็มไปด้วยอาหาร บนหน้าเต็มไปด้วยความพอใจ ดูแล้วน่ารัก

เธอกินเร็วแต่ก็ไม่ได้กินทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ อย่างไรก็ตามการที่เธอถือผักไว้ในมือไม่ได้ทำให้เธอช้าลงเลย แต่กลับยิ่งเร็วขึ้นเร็วขึ้น

“ทีนาร์ทำแบบนั้นกับเธอ เธอเกลียดเขาไหม” ทาวัตขาข้างหนึ่งอยู่เหนือขอบเตียง คางวางอยู่ตรงหัวเข่า เสียงของเขาต่ำ

วรินทรได้ยินที่เขาถาม ก็พยายามกลืนอาหารในปากและกลืนมันสองสามครั้งก่อนที่เธอจะกลืนอาหารทั้งหมด “ฉันเคยบอกแล้ว โทษเขาไม่ได้ นี่คือสิ่งที่ฉันเป็นหนี้เขา”

“หมายความว่ายังง?” ทาวัตขมวดคิ้วมองเธอ ในใจแวบขึ้นมาแน่นอนว่าข้างในมีปัญหาเป็นสาเหตุทำให้ความสัมพันธ์ของวรินทรกับทีนาร์แตกหัก

ก็กับ....ห้าปีก่อนเขากับวรินทรเข้าใจผิดกันนิดหน่อยวรินทรก็แยกออกไปจากเขาทันที

ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นมามากมาย ทาวัตยังไม่ได้คิดดีๆเกี่ยวกับเรื่องนี้ ถ้าหากไม่อธิบายให้เร็วที่สุด กลัวว่าปมนี้จะอยู่ในใจของ วรินทรนานไปและนับวันก็ยิ่งลึกขึ้น

ความรักของพวกเขาอาจจะไม่สมบูรณ์แบบ แต่ก็ไม่สามารถมีเรื่องเข้าใจผิด

“เธอยังจำตอนที่ทีนาร์เก้าขวบหายไปครั้งหนึ่งได้ไหม?” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ในใจของวรินทรก็รู้สึกหนักใจความหิวก็เอาไม่อยู่แล้ว แต่พอมองในถ้วยที่มีเนื้อไก่อยู่ ก็ยัดมาใส่เข้าไปในปาก

“ก็คือครั้งนั้น พวกเราเล่นซ่อนหาฉันหาเธอไม่เจอ เขาถูกขังไว้ในคลังสิ้นค้าหนึ่งวันหนึ่งคืน หลังจากนั้นก็ปีนออกมาจากหน้าต่างจึงทำให้พวกเราหาเธอเจอ” วรินทคิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับสิ่งที่ทีนาร์พูดกับเธอ

คือความเกลียด ความผิดหวังและความกลัว

เด็กอายุเก้าขวตอนที่อยู่ในสถานการณ์แบบนั้นต้องกลัวมากแนน่นอน บวกกับตอนอยู่ที่ตระกูลไกลทอง วรินทรได้ยินเสียงหยดน้ำ

ทีนาร์เคยพูดว่า.......ปล่อยให้เธอลิ้มรสความเจ็บปวดที่เขาเคยได้รับ ดั้งนั้นจึงขังเธอไว้ในห้องไม้ หลังจากนั้นไฟก็ไหม้....

ที่ทีนาร์พูด แปลกคือไฟ? มันแปลกที่เมื่อก่อนพวกเขาพบทีนาร์ ในคลังสินค้าไม่มีไฟลุก

“เธอเห็นอะไร?” ทาวัตมองมาและถามต่อ

“ทีนาเขา....หรือว่าในใจของเขามีปัญหาอะไร? “วรินทรกัดริมฝีปากล่างและครุ่นคิด

หลังจากก็บอกเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ตระกูลไกลทองให้เขาฟัง

ถ้าหากในห้องของตระกูลไกลทองมีเสียงหยดน้ำที่ทีนาร์ทำขึ้นละก็งั้นเค้าก็ต้องรู้ว่าเสียงพวกนี้จะทำให้ประสาทของคนอยู่ในภาวะหลอน

แต่ทำไมเขาถึงรู้เรื่องพวกนี้ล่ะ? นอกเสียจาก ... เขากำลังมีปัญหาในใจด้วยเหตุนี้ดังนั้นจึงจัดการเรื่องนี้ในห้องเพื่ออยากทำให้เธอกลัวจนประสาทหลอน นำไปสู่บาดแผลที่มีอยู่ในใจ

ทาวัตขมวดคิ้วคิดแล้วคิดอีก หลังจากนั้นก็พยักหน้า “ไม่มี ทีนาร์ก็ดีมาตลอด น้อยมากที่จะไม่สบาย เป็นไปไม่ได้ที่จะมีอาการป่วยทางจิต”

“งั้นเธอจำได้ไหมว่า ทีนาร์ไปต่างประเทศสามปี” วรินทรวางตะเกียบลงและลากเก้าอี้มานั่งอยู่ข้างทาวัตและมองเขา

“เธอจะบอกว่า ที่ทีนาร์ไปต่างประเทศสามปีไม่ใช่เพราะเสียใจแต่ไปเพราะบำบัดจิตหรอ?” ทาวัตหัวเราะ เข้าใจในความหมายของเธอ

วรินทรพยักหน้า เธอเดาว่าเป็นแบบนั้น แต่สถานการณ์จริงยังต่อสือต่อไป

ถ้าหากทีนาร์ไปต่างประเทศเพื่อบำบัดจิตจริงๆ วรินทรเป็นหนี้เขาไม่น้อยเลยจริง ๆ

“รอให้ฉันให้ปกเกศไปสือ” ทาวัตหยิบโทรศัพท์ออกมา ลุกขึ้นไปยังดาดฟ้าและกดโทรออก

ปกเกศถูกทาวัตไปสือเรื่องของตระกูลไกรทอง ดังนั้นไม่ได้อยู่ใกล้กับทาวัต

“ได้ครับคุณชาย” ฉันจะส่งให้คุณภายในห้านาที” ปกเกศได้รับสายจากทาวัต ก็หยุดเรื่องที่ทำอยู่ตอนนี้ ไปสือเรื่องของทีนาร์ทันที

พอทาวัตวางสายไปก็กลับมายังห้อง วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ หลังจากนั้นก็ไปห้องหนังสือและหยิบโน๊ตบุคออกมา

“คอมพิวเตอร์ของปกเกศเทคโนโลยีไม่เลวเลย” วรินทรมองคอวพิวเตอร์ที่มีวัสดุที่หนาแน่นบนหน้าจอ อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

คอมพิวเตอร์ของกวินก็เป็นแบบนี้

“ใช่แล้ว กวินยังไม่รู้เรื่องที่ฉันบาดเจ็บใช่ไหม? เวลานี้แล้วทำไมถึงไม่เห็นเขา?” วรินทร์พึ่งจะคิดขึ้นมาได้ว่าทำไมคืนหนึ่งแล้วยังไม่เห็นกวินเลยแม้แต่ชาร์ลีก็ไม่ได้ออกมาทักทายเธอ!

คงไม่ได้ไปกับหนุ่มหล่อสาวสวยคนไหนหรอกนะ?

“เขามีธุระออกไปกับเอฟแล้ว ให้ฉันลากับคุณ” ทาวัตพิมพ์บนคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็วจากนั้นปรับเอกสารให้มีขนาดตัวอักษรที่เหมาะสมและวางไว้ตรงกลาง

“ขอลา? ฉันเห็นด้วยตอนไหน?” วรินทรพึม เห็นได้ชัดว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกไปกับใคร สามวันก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัว ชาร์ลีก็ไม่เห็น ภัคดีเกินไปแล้ว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเชื่อว่าถ้าเขาทำให้คนอื่นตกลงไปในหลุ่มแล้วคนอื่นก็จะทำให้เขาตกลงไปไม่ได้ วรินทรก็พาเขากลับมาตั้งนานแล้ว

แต่ยังดีที่มีชาร์ลีอยู่ ทาวัตเคยอธิบายถึงชาร์ลี “เอกลักษณ์” อืม มันไม่ใช่สุนัขธรรมดามันเป็นไปไม่ได้ที่ขนมปังก้อนใหญ่จะลงหลุมของกวิน และกวินก็ไม่ควรจะถูกขนมปังก้อนใหญ่ตกลงหลุม ดังนั้นเธอจึงวางใจ

เธอเอนกายลงดูบนหน้าจอบนคอมพิวเตอร์ที่มีเอกสารรายงานทีละบรรทัด

ยิ่งดูยิ่งตกใจ แม้ว่าบนนั้นจะมีข้อระบุจำนวนมากที่วรินทรไม่เข้าใจ แต่ก็ยังดูออกจากตัวอักษร ภายในใจของทีนาร์ได้รับบาดแผล

สามปีนั้นที่เขาและชนิศาไปต่างประเทศไม่ใช่เพราะเสียใจ แต่เพราะไปบำบัด

ถึงตอนนี้ วรินทรคิดแบบนั้นเพียงแค่อิงจากที่เธอเดา

ใช้เวลาสามปีเพื่อจะทำให้ทีนาร์มีชีวิตที่เหมือนคนปกติจากฝันร้ายนั้น เป็นความยากลำบากที่ยากจะจินตนาการได้ บางคนเวลาสามปีก็ไม่พอให้กลับมาเป็นปกติได้

อย่างน้อยตอนนี้ ก็ทำให้วรินทรรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง

“ดังนั้น ฉันต้องขอโทษเขาจริงๆ คุณไม่ต้องจัดการกับเธอเพื่อฉัน เขาก็ควบคุมตัวเองไม่ได้” วรินทรยิ้มอย่างขมขื่นแต่ก็มีความลึกซึ้ง

ถ้าหาก ถ้าหากตอนแรกเธอจะพออดทนอีกนิด พบว่าทีนาร์ติดอยู่ด้านหลังตู้หนังสือ หน้าสยองเรื่องนี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

ทีนาร์เกลียดเธอ ก็เพราะว่ามีเหตุผล โทษเขาไม่ได้หรอก

ทาวัตปลอบเธอปัดผมของเธอ มือที่ใหญ่ที่แห้งและอบอุ่นขยับไปที่ใบหน้าของเธอ บีบหน้าของเธอไม่กี่ครั้ง “อยากไปพักผ่อนที่ไหนไหม?”

“ไปไหน?” สายตาของวรินทรสว่างขึ้น มองเขาไปในตาของเขาเหมือนกับคริสตัลที่เคลือบฟันอยู่

“เธออยากไปไหน?”

วรินทรเคาะหัวของเธอ ลองคิดว่า เธอไม่ได้สนใจที่จะไปเที่ยวต่างประเทศ แต่ตอนนี้ก็เกิดเรื่องขึ้นตั้งมากมาย ออกไปเที่ยวหน่อยก็ไม่เลว