หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 287

ตอนที่287 ปากเล็กๆนี่หวานจริงๆ

“คุณทิโนทัย คุณชนิศา สวัสดีค่ะ” วรินทรยืนอยู่ข้างๆทาวัต ทักทายพวกเขาอย่างมีมารยาท

ทิโนทัยพยักหน้า ใบหน้าที่น่าเกรงขามก็ยิ้มทันที “นี่คือวรินทรสิน่ะ ไม่เจอหลายปี ตอนนี้ดูผอมลงไปเยอะเลยนะ”

“คุณทิโนทัยต่างหากละ ไม่เจอหลายปีคุณยังหล่อกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย” วรินทรยกย่อคนที่ชอบตัวเอง ปากเล็กๆหวานเหมือนกับน้ำผึ้ง ชมจรทิโนทัยหุบยิ้มไม่ได้แล้ว

“เด็กคนนี้ ปากหวานจริงๆ นั่งลงก่อนเร็ว” ทิโนทัยยิ้ม

ความคิดของทิโนทัยกับชนิศาไม่ตรงกันจึงไม่ได้คัดค้านอะไรวรินทร เขาเชื่อในสายตาของลูกชาย ดังนั้นจึงปฏิบัติกับวรินทรไม่เหมือนกับแม่ของทาวัต เชื่อคำพูดที่ฟังมาจากคนอื่นจะทำให้เราเกลียดคนนั้น

ความคิดของผู้ชายกับผู้หญิง บางทีก็แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

วรินทรกับทาวัตนั่งลง มือที่จับเธออยู่นั้นบีบไปที่อุ้มมือเธออย่างแรง เธอเจ็บจนอยากจะบีบกลับไปทันที แต่ทิโนทัยและชนิศามองอยู่ ก็เลยต้องทนไว้

แอบโจมตี !

ชนิศากับทีนาร์ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไร นั่งเงียบอยู่ข้างๆ

“ไม่ทราบว่าพ่อกับแม่มาที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?” ทาวัตเอาขาของเขาพับขึ้นเลียริมฝีปากและปัดผมสีดำของเขาขึ้น

ชนิศาวันนี้ดูไม่มีปัญหากับวรินทร แม้แต่ตอนที่วรินทรเดินเข้ามาก็ไม่ได้พูดอะไรที่ดูเข้มงวดกับเธอ แต่ลากมือของทีนาร์หันไปถามทาวัต

“ทาวัต” เรื่องวันนี้เป็นทีนาร์ที่ผิด ฉันกับพ่อของแกเคยสอนเขาแล้ว แกดูสิ สามารถให้อภัยเธอได้หรือยัง?

สายตาของทาวัตเย็นชา “ให้อภัย? ไหนพวกคุณลองให้เหตุผลในการที่ผมจะต้องให้อภัยหน่อยสิ”

“ทีนาร์ยังเด็กยังไม่เข้าใจหลายๆเรื่อง ไฟนั้นก็ไม่ใช่เขาที่เป็นคนจุด เขาก็แค่ไปเชื่อคำชักชวนของคนอื่นจึงทำผิดพลาด!เขาเป็นน้องสาวของแก แกไม่ช่วยเขาและจะช่วยคนนอกได้ยังไง

สุดท้าย ชนิศาก็มองมาที่วรินทร สายตาดูมีอะไรแอบแฝง

“แม่ พูดแบบนี้ หมายความว่า วันนี้เขาต้องการจะฆ่าคน ผมก็ต้องยื่นมีดให้เขาใช่ไหม?” ทาวัตมองไปทางทีนาร์ด้วยสายตาเย็นชาและรู้สึกผิดหวัง

ทีนาร์ได้ยินคำพูดของทาวัตก็รู้สึกเสียใจ ในใจคิดว่า เธอก็ไม่ได้ตั้งใจ เธอจะไปรู้ได้ยังไงว่าห้องไม้นั้นจะเกิดไฟไหมขึ้นมากระทันหัน? มีคนดูอยู่ยังเป็นแบบนั้น อธิบายไม่ได้ว่าเป็นเพราะชีวิตของวรินทรนั้นสั้น?

อย่างไรก็ตามตอนนี้ทีนาร์ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับทาวัต เธอกับวรินทรใครมีความสำคัญกว่า หลังจากที่เธอกลับมาจนถึงตอนนี้ เธอมองตัวเองชัดพอแล้ว แต่วรินทรยังมีกวิน เขาก็ทำเรื่องตั้งมากมาย รวมถึงครั้งนี้ เป็นที่คาดกันว่าเธอจะต้องถูกทาวัติเกลียด

สีหน้าของชนิศาก็เปลี่ยนไป มีความตำหนิมองไปทางทาวัตอย่างไม่พอใจ “ทีนาร์จะทำเรื่องฆ่าคนพวกนี้ได้ยังไง? ในฐานะพี่ชายแกไม่เชื่อเขาเลยหรอ?”

หยุดไปครู่หนึ่ง ชนิศาพูดต่อว่า “ไม่เชื่อคนในครอบครัว แต่ไปเชื่อคำพูดของคนอื่น แกนี่มันเป็นลูก....”

“แม่” ทาวัตขัดจังหวังชนิศาด้วยความผิดหวัง สีหน้าเย็นชา หายใจโดยไม่แยแส “วรินทรไม่ใช่คนอื่น ในอนาคตฉันจะแต่งงานกับเขา”

หืม?!

วรินทรคิดออกพอดีว่าจะกินอะไร ก็ถูกคำพูดของทาวัติกลบไปหมดแล้ว เขา......ตะกี้พูดว่าอะไร?

แต่งงานกับฉัน?

พูดต่อหน้าพ่อแม่ของเขาว่าจะแต่งงานกับฉัน?

แต่เรื่องแต่งงานนี้วรินทรก็ไม่เคยเอามันมาใส่ใจและก็ไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่ทันทีที่ทาวัติพูดต่อหน้าพ่อแม่ของเขา ก็เห็นได้ชัดว่า เขาต้องการที่จะอยู่กับเธอไปจนแก่เฒ่า ไม่ใช่แค่เล่นๆ

แต่เมื่อคิดถึงคำว่าแต่งงาน วรินทรยังรู้สึกว่าเธอยังไม่พร้อมและหัวใจยังสับสนอยู่

ชนิศาตกใจและมองทาวัต ใบหน้าที่สง่างามเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ที่นี้นอกจากวรินทรแล้วก็ไม่มีคนนอกอยู่ เธอจึงไม่ต้องแคร์มากนักและถามต่อว่า “แกจะแต่งงานกับเขา? ไม่ได้ ฉันไม่เห็นด้วย!”

“ผมก็แค่บอกพวกคุณเท่านั้น ไม่ได้จะขอความเห็นจากพวกคุณ ไม่ว่าจะเห็นด้วยหรือไม่เหฝ้นด้วยผมก็จะแต่ง” ทาวัตไม่ได้สนใจเขายกมุมปากขึ้น ไม่มีท่าว่าจะเปลี่ยนใจ

เรื่องแต่งงานไม่ช้าก็เร็วเขาก็จะขอวรินทรแต่งงาน เขารอเธอมาตั้งหลายปี รอเธอเพียงคนเดียว ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถมาห้ามได้

นอกจาก....วรินทร

“แก!” ชนิศาโกรธ แต่ก็ไม่มีทางที่จะขัดทาวัต ไม่เหมือนตอนเด็กที่พอไม่เชื่อฟังก็สามารถทำโทษได้?

แต่ถ้านับตอนเด็ก ก็ไม่เคยเห็นว่าทาวัตจะเชื่อฟังที่จะยอมให้พวกเขาทำโทษ

สำหรับลูกคนนี้ ชนิศาไม่มีวิธีเลย ทำได้แค่ขอร้องทิโนทัยช่วย

“แกจะแต่งงานกับวิรินทร?” ทิโนทัยถาม

ทาวัตไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็พยักหน้า เขาจับมือของวรินทรที่อยู่ข้างๆ เพื่อให้เธอรู้สึกถึงความมั่นคง

“ฉันไม่ขัด แต่มีเงือนไข” ทิโนทัยมองเขาและวรินทร สายตาเต็มไปด้วยความจริงใจ

ชนิศาตกใจมองไปที่ทิโนทัย เหมือนกับจะถามว่าคุณเห็นด้วยได้ยังไง

ทาวัตเหมือนจะรู้ว่าเงือนไขที่เขาจะเสนอคืออะไร สายตาของเขาก็ไม่เปลี่ยน และยังปฏิเสธทิโนทัย “ผมบอกแล้วว่าถ้าพวกคุณไม่เห็นด้วยผมก็จะแต่งงานกับวรินทร ไม่ต้องพูดเงื่อนไขอะไรกับผม

วรินทรค่อยๆเงยหน้า มองไปที่ทาวัต เธอคิดไม่ถึงว่าทาวัตจะทำเพื่อธอขนาดนี้

ที่ทิโนทัยกับชนิศามาวันนี้ก็เพื่อจะขอเรื่องของทีนาร์แค่นั้น ทิโนทัยให้ทาวัตแลกเปลี่ยนเงื่อนไขก็เพราะทีนาร์แน่นอน

ดูเหมือนว่าทิโททัยจะไม่ขัดเธอกับทาวัต แต่เงื่อนไขนี้ ดูไม่โอเคจริงๆ

“ทาวัต” สีหน้าของทิโนทัยเปลี่ยนไป “แกต้องคิดให้ชัดเจนแล้วละ”

ทาวัตหรี่ตาลง เขาดูออกว่าในสายตาของทิโนทัยหมายความว่าอย่างไร แต่ก็ไม่ได้เอามันมาใส่ใจ

“ฉันยังมีเรื่องที่ต้องจัดการ วันนี้ถ้าไม่มีอะไรแล้วพวกคุณกลับไปก่อนเถอะ” พูดเสร็จ เขาก็จับมือของวรินทรขึ้นบันไดขึ้นตึกไป

หลังจากที่ทาวัตและวรินทรขึ้นตึกไป ทีนาร์ก็ทนไม่ไหวแล้ว กอดทิโนทัยและร้องไห้ออกมา “แม่ จะทำยังไงดี พี่เขาโกรธแล้วจริงๆ”

สีหน้าของชนิศาก็ไม่ดี เห็นทีนาร์ร้องไห้แบบนี้ในใจก็รู้สึกกังวล แต่ก็ยังปลอบเธอ “ไม่หรอก พี่เขาก็แค่กำลังโกรธ รอเขาใจเย็นลงก็ไม่มีอะไรแล้ว”

ได้ยินชนิศาพูดอย่างนั้น ทีนาร์ก็สบายใจขึ้น และไม่ได้กลัวมากเหมือนตอนแรกแล้ว

แต่พอคิดว่าตัวเองเกือบจะฆ่าคนไปคนนึง เธอรู้สึกกลัวอยู่พักหนึ่ง เธอรู้ดีว่าการฆ่าคนมันเป็นสิ่งผิดกฏหมาย เป็นไปไม่ได้ที่จะมีโอกาสแก้ตัว

เหมือนกับว่าแม้ว่าบ้านของเธอจะมีเงินเยอะมากมาย ก็ไม่สามารถเอาเรื่องนั้นกลับมาได้แต่เมื่อทำไปแล้วแม้ว่าร่องรอยจะถูกลบไปแต่มันจะยังคงติดตามเธอไปจนถึงวันสุดท้ายของชีวิต

หลังจากทาวัตสังให้พี่ลิงเอาอาหารขึ้นไปข้างบน วรินทรก็อดไม่ได้ที่จะกินมันอย่างรวดเร็ว