หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 286

ตอนที่ 286 จะโทษเธอทั้งหมดก็ไม่ได้

จากนั้นก็เอาขี้ผึ่งทาบนแผลตรงไหล่ ค่อยๆทาอย่างนุ่มนวล เพราะกลัวว่าเธอจะเจ็บ บางเวลาก็เป่าให้เขาด้วยความอ่อนโยน

วรินทรรู้สึกได้ว่ามีความเย็นฉ่ำๆไหลอยู่บนไหล่ของเธอ ในใจรู้สึกอบอุ่น ใบหน้ามีความสุขเล็กๆอยู่ตรงมุมปาก ยิ้มอย่างไร้เดียงสา

“ยิ้มอะไร” ทายาเรียบร้อย ทาวัตจ้องมองไปที่เธอ และดึงเสื้อเธอขึ้นมา จากนั้นก็ยืนขึ้นเดินไปที่ในห้องพักผ่อนที่อยู่ด้านข้าง หยิบผ้าขนหนูที่สะอาดมาจากข้างในและเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตตัวใหม่

เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ถูกวรินทรฉีกขาดไม่สามารถใส่ต่อได้อีก

“ทาวัต เพราะคุณกลัวว่าฉันจะเห็นแผลของคุณแล้วจะเป็นห่วงใช่ไหม คุณถึงได้หลบหลีกฉัน” วรินทรนั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขา ถามเขาด้วยความร่าเริง

เก้าอี้ทำงานตัวนี้สั่งทำพิเศษดังนั้นจึงค่อนข้างใหญ่ทาวัตนั่งแล้วยังพอดี แต่ว่ารูปร่างของวรินทรเตี้ยและเล็ก นั่งแล้วเหมือนกับเด็กๆเลย

ขาของเขาทั้งสองของเขาแกว่งไปแกว่งมาในอากาศ

ทาวัตไม่ได้ตอบอะไรเธอ เดินไปตรงหน้าเขาแล้วก็จับไปที่ผมของเธอเบาๆ

เมื่อเขาไม่ตอบ วรินทรก็รู้เป็นอย่างที่เธอคิดแล้วก็หัวเราะออกมา เหมือนกับลูกสนัขจิ้งจอกกัดกระดูก

“เรื่องครั้งนี้ ฉันจะให้คำอธิบายกับคุณแน่นอน” ทาวัตจับผมของเธอไปด้วยพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยขอโทษ

วรินทรยิ้มกว้างไม่สนใจแยแสอะไร หลังจากนั้นก็จับชายเสื้อของทาวัตแกว่งไปแกว่งมา “คุณอย่าทำกับทีนาร์อย่างนั้น ฉันเป็นหนี้เขา และจะโทษเขาทั้งหมดก็ไม่ได้”

พอนึกถึงในห้องไม้เล็กนั้นทีนาร์พูดกับเขาประโยคนั้น ความรู้สึกผิดที่อยู่ในใจของวรินทรก็ค่อยๆลอยขึ้นมา

ตาของเธอดูเหมือนจะเหนื่อยสัมผัสได้ถึงความอ่อนล้า ก่อนหน้านี้ประสาทตึงเครียดเดิมทีไม่ได้คิดเรื่องที่จะพักผ่อนเลยแต่พอปัญหาหาคลี่คลายแล้ว ก็ยังรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

ทาวัตเห็นความเมื่อยล้าออกมาจากใบหน้าเล็กๆของเธอแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากแล้วอุ้มเธอตรงไปที่ห้องพักผ่อน

เขาวางเธอลงที่ห้องพักผ่อน ในห้องมีเตียงใหญ่อยู่หนี่งเตียง เขาถอดรองเท้าที่อยู่บนเท้าของเธอออกกและเปิดผ้าห่มออกเพื่อให้เธอซุกตัวเข้าไปข้างใน

วรินทรพลิกตัวมาอยู่ในอ้อมกอดของทาวัต รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ผ่านมาทางหน้าอกของเขา หลับตาลงด้วยความสบายใจไม่นานก็หลับไป

ทาวัตรีบกลับมากจากอังกฤษแม้ตอนเดินทางก็ไม่ได้พักผ่อนในเวลานี้หลังจากที่มองดูวรินทรนอนหลับไป เขาก็หลับตาลงกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและนอนหลับไป

กลางคืนกำลังจะมาถึงในไม่ช้า นอกหน้าต่างของห้องพักผ่อนท้องฟ้าเป็นสีเบลอๆ นาฬิกาบนกำแพงชี้ไปที่แปดนาฬิกา

วรินทรลุกขึ้นมาก่อน พักผ่อนไปแล้วหลายชั่วโมง ก็ดูเหมือนว่าจะดูดีขึ้นมากแล้ว

เธอหันมองไปรอบๆ หลังจากนั้นก็พึ่งจะรู้ว่านี้คือห้องพักผ่อนของทาวัต

เธอนึกออกพอดี แต่ก็พบว่าหน้าออกของตัวเองหนักอึ้ง มีแขนแขนหนึ่งทับอยู่ที่หน้าอกของเธอ เธอโน้มตัวลงไปดู ไม่แปลกใจเลยว่าตอนนอนรู้สึกหายใจไม่สะดวกเดิมทีเป็นเพราะมือนี้!

วรินทรกระตุกมุมปากเล็กน้อย มองดูอุ้งมือที่วางอยู่บนหน้าอกของเธอโดยที่พูดอะไรไม่ออก แมวแม้แต่นอนก็ไม่ลืมที่จะกินเต้าหูของมันหรอ?

เธอยกอุ้งมือของทาวัตของจากหน้าอกของเธอ ร่างเล็กๆกลิ้งออกไปข้างเตียงแล้วลุกขึ้นนั่ง

“ซือ----” สัมผัสโดนแผลบนตัวเจ็บจนต้องกัดปากร้องออกมา เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ยังไม่เจ็บ ทำไมพอนอนตื่นขึ้นมาแล้วเจ็บ

“เป็นอะไร” เสียงคล้ายๆแม่เหล็กดังมาจากข้างหลัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเป็นกังวล

ทาวัตจับแขนเธอแล้วดึงแขนเสื้อลงมาดูแผล ยาที่ทาไว้บนแผลไม่มีแล้วแต่มีหนองไหลออกมา ดูแล้วเหมือนจะน่ากลัว แต่ก็ยังไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

“ฉันหิวแล้ว” วรินทรลูบท้องของตัวเอง รู้สึกว่าข้างในมีแต่น้ำๆเธอต้องรีบกินเพื่อเติมให้เต็มถึงจะโอเค

ทาวัตสางผมตัวเองหลังจากนั้นก็ยืนขึ้น จัดแจ้งเสื้อผ้าที่ใส่อยู่จนเรียบร้อยก็พาเธอออกไปหาอะไรกิน

ออกจากประตู CR แล้ว ทาวัตก็เดินไปพลางถามไปพลางว่า “อยากกินร้านไหน?”

“กลับไปกินที่บ้านเถอะ” วรินทรพูดไม่กี่คำแล้วก็เลียริมฝีปาก เหมือนอยากกินจนน้ำลายหกยังไงยังนั้น

“รอเดี๋ยว” พูดเสร็จ ทาวัตก็เดินไปที่ลานจอดรถใต้ดิน วรินรก็ข้ามถนนไปรอทาวัตเปิดประตูออกมา

ลมในตอนกลางคืนเย็นสบาย วรินทรใส่แค่เสื้อคลุมตัวเดียวก็ยิ่งรู้สึกว่าหนาวนิดหน่อยจึงกอดแขนตัวเองไว้แน่น

ในตอนนั้น มีใครคนหนึ่งผ่านหน้าเธอไป ทำให้ดึงดูดสายตาของวรินทร

คนนั้นใส่เสื้อคลุมสีดำ ผมสีทองยุ่งๆออกมาจากหมวก ใบหน้าสวมใส่แว่นกันแดดขนาดใหญ่ ทำให้มองเห็นน่าตาได้ไม่ค่อยชัด

สายตาของวรินทรมองตามเขาตนนั้นไปโดยอัตโนมัติ คนคนนั้นก็หันกลับมามองเธอเข้าพอดี เห็นเธอมองเขาเขาก็ยิ้มออกมาและพูดออกมาไม่กี่คำ

อะไร?

วรินทรมองไปที่เงาดำด้านหลังของคนคนนั้น ในใจรู้สึกคุ้นเคย แต่เมื่อกี้เขาพูดว่าอะไรกัน

ดูจากปากที่พูดแล้ว มันเหมือนว่าเขาไม่ได้พูดภาษาจีน ดูจากเขาตะกี้ น่าจะเป็นคนต่างชาติ แล้วมันจะเป็นภาษาของประเทศไหนล่ะ?

วรินทรกำลังจะคิดออกมา รถของทาวัตก็ขับมาจอกอยู่ข้างๆเธอ “ขึ้นรถ”

เธอเปิดประตูทันทีและนั่งลงข้างๆคนขับ

ไม่รู้ทำไม เมื้อกี้ประโยคนั้นที่เขาพูดกับวรินทรไม่สามรถอธิบายได้ อยากจะเอาประโยคนั้นมาแปลจริงๆ

เธอพยายามใช้ปากพูดภาษาอังกฤษ แต่พบว่าไม่ใช่ภาษาอังกฤษ

“รักเธอ ที่รัก?!” วรินทรแค่ลองคิดๆและพูดออกมา ไม่คิดว่ายังจะให้เธอเดาถูก? !

ปากเธอบ่นพึมพำอยู่สองสามรอบ หนุ่มหล่อชาวต่างชาติคนนั้น หลังจากเจอผู้หญิงบนถนนก็สารภาพรักตรงแบบนี้เลยหรอ

“เธอพูดอะไร?” ทาวัตเหลือบมอง หลังจากนั้นก็หันกลับมองทางข้างหน้า

“ไม่มีอะไร” วรินทรตอบ เธอคิดว่าเรื่องนี้ไม่ได้สำคัญอะไร ก็แค่เจอกับหนุ่มหล่อชาวต่างชาติแค่นั้นและก็ไม่กิดอะไรขึ้น ถ้าบอกเขาไป ไม่รู้ว่าคนขี้หึงคนนี้จะลงโทษเธอยังไง

—

ภายในคฤหาสน์ หลังจากที่วรินทรลงจากรถก็ปัดก้นเดินตามทาวัตไปกินข้าว แต่คิดไม่ถึงว่า จะเจอทีนาร์กับทิโนทัยที่นี้

ทีนาร์นั่งเบียดอยู่ข้างทิโนทัย มันไม่เหมือนกับเมื่อก่อนที่ดูหยิ่งผยอง

พอเห็นทาวัตกับวรินทรเข้าไป พวกเขาก็มองวรินทรครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ก้มหน้าลงทันที ไม่กล้าที่จะมองสีหน้าของทาวัต

ทั้งคิ้วและดวงตาก็เบาๆ “พ่อ แม่”

“นั่งสิ” เวลาผ่านไปเสียงน่าเกรงขามของทิโนทัยก็ไม่ได้ลดลงและใบหน้าของทาวัติก็กลั่นสีหน้าเอาไว้ มองไม่เห็นความโกรธ แต่ก็ทำให้คนรู้สึกกลัวมากขึ้น

ชนิศาที่นั่งข้างเขาดูสง่างามและน่าเคารพ อายุที่มากขึ้นไม่ได้ทิ้งรอยใดๆไว้บนใบหน้าของเธอ ใบหน้าได้รับการดูแลและมีรอยยิ้มบนใบหน้าเสมอเหมือนออกมาจากภายในสู่ภายนอก