หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 290

ตอนที่290 หล่อเท่ระเบิด

อย่ามองว่าเขายังเด็กในความจริงหลงตัวเองจะตาย

วันนี้เขาแต่งตัวแบบนี้ ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนกับดคนันมากเพียงเพิ่มแว่นที่ไม่มีเลนส์ในที่สุดก็ทำให้กวินสุดหล่อพอใจแล้ว

โอ้ หล่อระเบิดแล้ว！

“แม่ ลูกรู้ว่าตัวเองหล่อมาก แต่ก็อย่าหลงรักลูกเข้าล่ะ” กวินแกว่างนิ้วชี้พูดกับวรินทร

“ทำไม!” วรินทรนึกขึ้นได้ว่าไม่ได้เอากระเป๋าเงินมา รีบไปเอากระเป๋าเงินมาใส่ในกระเป๋า

ใบหน้าหล่อๆของกวินก็ชมมา “เพราะว่าพ่อจะตีก้นลูก!”

หน้าเขินอาย

การแสดงของสุดหล่อกวิน ถูกพ่อตีก้นอะไรกัน ขายหน้าเกินไปแล้ว ทำไมโดนวรินทรตีก้นแล้วไม่ขายล่ะ? เพราะเขาคุ้นเคยกับมันแล้ว......

“ฮ่าๆ อีกเดี๋ยวฉันจะให้รางวัลด้วยขนมบิสกิส หลังจากที่วรินทรจัดเตรียมเสร็จ ก็เดินไปที่ข้างๆกวินและกอดกวินออกประตูไป

กวินจับใบหน้าของตัวเองด้วยมือเล็กๆ โตขาดนี้แล้วยังจะกอด น่าอายจริงๆ!

วรินทรและกวินกินข้าวเช้าไม่ทัน หลังจากออกมาจากโรงแรม ก่อนที่ทาวัตรีบไปบริษัทย่อยก็ได้ทิ้งรถเอาไว้ ดั้งนั้นพวกเขาไม่ต้องกังวลเรื่องของการจารจร

ยิ่งไปกว่านั้นคือวรินทรและกวินก็พูดภาษาฝรั่งเสษได้ อยากจะออกไปเที่ยวเองก็ไม่ใช่เรื่องยาก

พ่อแม่ของวรินทรอาศัยอยู่ที่ฝรั่งเศษในเมืองเล็กๆ นอกจากนี้ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจ้าหน้าที่ระดับสูงของฝรั่งเศษซึงเป็นครอบครัวของชาวอีรักและเป็นลูกหลานของขุนนางฝรั่งเศษ เนื่องจากการตายของทมยันตีพวกเขาจึงยอมสละสิทธิ์การสือทอดมรดกของบ้านสุขกาลและดำเนิดธุระกิจต่อหลังจากนั้น

เพราะว่าสละสิทธิ์ในมรดกของบ้านสุขกาล โตษินจะไม่ได้รับกองกำลังจากของบ้านสุขกาล เมื่อทมยันตีติดอยู่ที่บ้านพูลสวัสดิ์ก็พึ่งจะหมดนาง

แต่บ้านสุขกาลก็ค่อยๆแทรกซึมกองกำลังเข้าไปในประเทศCเพื่อปกป้องทมยันตี แต่เพราะว่าพิษที่ถูกปลูกในตัวของทมยันตีไม่มีการเคลื่อนไหว

Annecy เป็นหนึ่งในเมืองที่สวยที่สุดในโลกที่ได้รับการสนับสนุนจากเทือกเขาแอลป์และทะเลสาบ Annecy ที่สวยงาม

หลังจากการอย่าร้างของทมยันตีกับชยุตโตษินก็ได้ทำการสร้างคฤหาสน์ที่ตอนนี้ถูกดูแลโดยฐานทัต

เมื่อตอนที่ยืนอยู่ในคฤหาสน์ของบ้านสุขกาล ความคาดหวังและความตื่นเต้นในใจของวรินทรก็แข็งขึ้น

แต่อย่างไรก็ตามความเชื่อมั่นในบ้านเกิดหลังจากผ่านไปหลายปีพอไม่เห็นโตษินและฐานทัตในหัวใจของวรินทรก็รู้สึกประหม่าเล็กน้อย

คฤหาสน์นี้มีคนรับใช้น้อยมาก มีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้นวรินทรและกวินกลับมาและไม่ได้บอกพวกเขาไว้ล่วงหน้าดังนั้นพวกเขาจึงยังไม่รู้

“แม่รีบไปกันเถอะ คุณปู่กับคุณลุงรอพวกเราอยู่ข้างใน ตอนนี้เข้าไปยังทันมื้ออาหารน่ะ” กวินซุกซนแลบลิ้นออกมามองซ้ายและขวาอยากรู้อยากเห็น

เมื่อเทียบกับคฤหาสน์ของทาวัตแล้วเขาไม่เคยอยากรู้อยากเห็นมากขนาดนี้ สภาพแวดล้อมที่นี่เงียบสงบและผนังถูกปกคลุมด้วยดอกไม้และใบไม้สีเขียวแลดูมีชีวิตชีวา

แต่ว่าตอนนี้ กวินชอตอนที่นี่เข้าแล้ว

“ฮาย เด็กคนนี้รู้จักแต่จะกิน” เดิมทีวรินทรรู้สึกประหม่าแต่ถูกเขาทำให้รู้สึกผ่อนคลายลงเยอะ เธอเอามือไปดีดหน้าผากของกวิน

“งั้นก็ได้ รีบเดินเถอะ กินข้าวเป็นเรื่องที่ดี.....” เพราะว่าเธอแม้แต่ข้าวเช้าก็ไม่ได้กินก็เลยรีบไปแล้ว ดังนั้นเธอไม่ตื่นเต้น ไม่ตื่นเต้นจริงๆ!

แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ทันจะได้เข้าไป ก็มีคนกระโดดลงมาจากตึก หลังจากตกลงมาก็วิ่งเข้าหาพวกเขา