หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 295

ตอนที่ 295 เดี๋ยวตาพาไปเอง

"มา เดี๋ยวตาพาไปเอง"โตษินมองดูเขาด้วยความเอ็นดู ก่อนจะดึงมือกวินลงมาจากรถ เเล้วก็ปิดประตู

กวินส่ายหัวไปมา ใบหน้าคมคายของเขาเริ่มแดงระเรื่อๆ"กวินไปเองได้ครับ คุณตาแค่บอกกวินว่าห้องน้ำอยู่ไหนก็พอครับ"

"เเต่ว่า ……"โตษินรู้สึกไม่สบายใจ บ้านสุขกาลกว้างขวางใหญ่โตมาก เเล้วเด็กเล็กๆอย่างกวินก็ไม่รู้ทางซะด้วย ถ้าเกิดเดินหลงทางไปล่ะก็ จะตามหาตัวเขาก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

"พ่อคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กวินเป็นเด็กฉลาด เเค่บอกทิศทางให้เค้ารู้ก็พอค่ะ เค้าหาทางกลับเองได้ค่ะ"คนที่รู้ใจกวินมากๆอย่างวรินทร กลับไม่รู้สึกกังวลเลยสักนิด

เเต่กวินก็เป็นอย่างที่ว่าจริงๆ ต่อให้วรินทรหลงทางหรือพลัดหลงกับลูกตัวเอง เเต่เชื่อเถอะว่าซาลาเปาน้อยคนนี้ไม่มีวันหลงแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าหนูน้อยกวินคนนี้ก็เป็นคนรักศักดิ์ศรีเอามากๆซะด้วย หน้าขาวๆของเขาในตอนนี้ก็ฝีมือแม่เขาทั้งนั้น

โตษินหันไปมองหน้าลูกสาวเพื่อขอความมั่นใจอีกที ก่อนจะยอมพยักหน้าให้ เเล้วก็ชี้บอกกวินว่าห้องน้ำไปทางไหน เเละบอกตำเเหน่งให้เขารู้ว่า เมื่อออกจากห้องน้ำเเล้วให้มาหาที่ตากับแม่ที่จุดไหน เเล้วโตษินก็เดินจากไปพร้อมกับวรินทร

พอเห็นพวกเขาเดินจากไปแล้ว กวินก็รีบพาขาสั้นๆวิ่งปรู๊ดไปทางห้องน้ำในทันที

ห้องน้ำของบ้านสุขกาลใหญ่โตอลังการ กวินต้องเลี้ยวไปเลี้ยวมาอยู่หลายรอบกว่าจะหาเจอ โชคดีที่คุณตาบอกทางให้เขาไว้ชัดเจนมาก มิฉะนั้นก็คงเดินหากันจนงงแน่ๆ

หลังจากจัดการกับเรื่องน่าอายของตัวเองเสร็จ กวินก็เดินออกมาตรงอ่างล้างมือ แต่ว่าอ่างล้างมือนั้นอยู่สูงเกินไป เขาเขย่งจนสุดปลายเท้าก็ยังไม่ถึงอ่างล้างมือ

เเล้วเก้าอี้สักตัวก็ไม่มี ฮึ่ย คุณชายกวินชักไม่สบอารมณ์เเล้วนะ

"ฮึ่บ ……"กวินพยายามเขย่งเท้าเพื่อให้เอื้อมไปถึงตำเเหน่งของอ่างล้างมือ เขย่งๆอยู่หลายรอบก็จับถึงเเค่วาล์วเปิด-ปิดก๊อกน้ำเท่านั้น

ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างงี้เเต่เเรกนะ ……น่าอายจริงๆ เขาน่าจะให้คุณตาพามาซะตั้งเเต่แรก

กวินเม้มปากเล็กๆกระจุ๋มกระจิ๋มของเขา เเล้วก็พยายามปีนขึ้นบนขอบอ่างให้ได้

ทันใดนั้นเอง จู่ก็มีมือคู่หนึ่งมาจับที่ใต้รักเเร้ของเขาก่อนจะยกตัวเขาขึ้นไป ทำให้เขาได้จับถึงก๊อกน้ำ

กวินรู้สึกงงๆเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไปที่กระจกตรงอ่างล้างมือ เเล้วก็ได้เห็นใบหน้าที่อ่อนโยนเเต่ดูสง่างามน่าเกรงขาม ปรากฎอยู่ในเงาสะท้อนของกระจก

เขาเป็นคนสูงอายุที่มีผมหงอกขาวโพลนตรงบริเวณขมับ บนใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยของความชรา เเต่ยังคงมีร่องรอยของความหล่อเหลาเมื่อครั้งที่เขายังเป็นหนุ่มเยาวว์วัยปรากฏให้เห็น ช่องว่างระหว่างคิ้วกับตาห่างกันดูสวยงามตามหลักโหงวเฮ้ง บ่งบอกถึงการมีลาภยศบรรดาศักดิ์ เหมือนคนที่เกิดมาเพื่อเป็นเจ้าคนนายคนยังไงยังงั้น

"อ้าว ทำไมไม่ล้างมือเเล้วล่ะ"ชายชรากำลังมองไปที่เขาด้วยความเอ็นดู พลางอุ้มตัวกวินให้เข้าไปใกล้ก๊อกน้ำ

กวินเลื่อนสายตาจากเขา ก่อนจะเอามือจุ่มลงไปในอ่าง เปิดน้ำล้างมือจนสะอาดเเล้วก็ดึงกระดาษทิชชู่ออกมาซับมือจนเเห้ง จากนั้นก็โยนกระดาษนั้นทิ้งลงไปในถังขยะ

ชายชราเห็นเขาทำธุระเสร็จเเล้ว จึงวางตัวเขาลง

กวินเงยหน้าเล็กๆขึ้นมองมายังชายชรา ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้เขาเเล้วพูดว่า"ขอบคุณครับคุณปู่"

"ไม่เป็นไรหนูน้อย หนูเป็นลูกของใครกัน เหมือนฉันจะไม่เคยเห็นหนูมาก่อนเลยนะ ？"ชายชราถือไม้เท้าอีโบนีสีดำมันขลับที่แกะสลักอย่างสวยงาม ส่งยิ้มที่แสนอ่อนโยนและอบอุ่นให้กับกวิน ก่อนจะนั่งยองๆให้การสนทนาของทั้งคู่อยู่ในระดับสายตาเดียวกันกับเขา

รัศมีแห่งความเจ้าเล่ห์น่ารักซุกซนของกวิน ปรากฎเเวบเข้ามาในดวงตากลมโตของเขา ก่อนจะมองหน้าชายชราเเละตอบเขาไปว่า"ผมก็เป็นลูกของหม่ามี๊ของผมยังไงล่ะครับ เเต่ว่าผมโตมาแบบไม่ได้มีอะไรโดดเด่นเป็นพิเศษ คุณปู่ก็เลยจำผมไม่ได้น่ะครับ"