หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 311

ตอนที่311 ต้องเขินเป็นแน่

"หน้าซีดเชียว เป็นอะไร ไม่สบายหรอ？” ทาวัต ขมวดคิ้วถามขึ้ขณะเงยหน้าเห็นหน้าซีดเผือกที่กำลังยืนอยู่ของเธอหลักจากเดินกลับมายังที่นั่ง

"นิดหน่อยนะ ทาวัตเรากลับกันก่อนเถอะ” วรินทร ส่งสายตาออดอ้อนปริบๆพร้อมเม้มริมฝีปาก แต่ใบหน้าขาวซีดเผือกที่มองมาเห็นได้ชัดเจนว่ากำลังไม่สบาย

"ริน ไม่เป็นไรใช่ไหม ？” ประภาพมองวรินทร ด้วยแววตาแห่งความห่วงกังวลอย่างที่สุด พร้อมเอ่ยถาม

"ฉันสบายดี แต่ตอนนี้พวกเราต้องไปก่อนแล้ว เธอสองคนค่อยๆทานตามสบายเลยนะ” วรินทรส่งยิ้มให้ หลังจากส่งยิ้มให้แทนการบอกลาแล้ว จึงจูงมือ ทาวัตพร้อมเดินจากไป

"เธอสองคน.....ไม่ใช่แฟนกันจริงหรอ？” ประภาพกระซิบขึ้นขณะมองแผ่นหลังทั้งคู่ที่เดินจากไป ถ้าไม่ใช่แฟนกันทำไมต้องทำตัวสนิทสนมติดกันขนาดนี้？

แต่แน่นอนว่า วรินทรไม่มีทางที่จะโกหกเธออย่างแน่นอน

เมื่อนิรมล ทำธุระเสร็จออกมาจากห้องน้ำ ทาวัตและวรินทรก็เดินจากไปเสียแล้ว "พวกเขาสองคนล่ะ？” เธอถามขึ้นขณะมองไปยังสองที่นั่ง ที่เหลือเพียงความว่างปล่า

"ไปแล้ว” ประภาพตอบขณะยกแก้วเหล้าบนโต๊ะขึ้นจิบเบาๆ

"ไปแล้วได้ไงอ่ะ” นิรมลรู้สึกหงุดหงิด แต่เพื่อเป็นการรักษาภาพลักษณ์หญิงสาวพราวผู้ดีของเธอ จึงทำได้เพียงแค่กลับมานั่งที่ของตนเองด้วยอาการไม่พอใจเล็กน้อย

รถbugatti ไฮเปอร์คาร์ค่ายฝรั่งเศสสุดหรูโลดแล่นอยู่บนถนนทางหลวง ซึ่งไม่ใช่เส้นทางที่มุ่งกลับสู่คฤหาสน์ แต่เป็นทางเส้นที่จะไปยังคอนโดของวรินทร

"ฉันอยากซื้อของ คุณช่วยจอดร้านค้าข้างหน้าให้หน่อยนะ” วรินทรชี้นิ้วไปยังร้านข้างหน้าซึ่งห่างจากคอนโดของเธอไม่ไกลนัก ทันใดนั้นรถของทาวัตจึงหยุดอยู่ตรงหน้าร้านค้าตามคำขอของหญิงสาว

เมื่อทั้งสองลงจากรถ ก็ตรงดิ่งไปยังร้านค้าทันที

"คุณอยากซื้ออะไรน่ะ？” น้ำเสียงนุ่มนวลเอ่ยถามขึ้นขณะปล่อยให้หญิงสาวจับมือลากตนเดินรอบร้านค้าอย่างเธอเองก็ไม่รู้สึกตัว

. "แน่นอนว่าต้องเป็นของที่เตรียมไว้สำรองใช้กับแขกที่กำลังจะมาเยือนตัวฉัน(ประจำเดือน)อย่างแน่นอน เดี่ยวเราซื้อผักเพิ่มอีกนิด แล้วกลับไปทำกับข้าวกินกันค่ะ ข้าวครึ่งถ้วยเมื่อสักครู่ ยังเติมไม่เต็มท้องดิฉันเลยค่ะ” วรินทรจับมือทาวัต เลือกซื้อของที่ชั้นวางตรงหน้า ที่เต็มไปด้วยผ้าอนามัยสตรี

ทาวัตลูบลำคอแบบเคอะเขิน รีบหันตัวหนีไม่ไปมอง ใบหูเริ่มแดงระเรื่อ ชั้นวางตรงข้างต่างก็วางเต็มไปด้วยสิ่งนี้ ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงดี จึงทำได้แค่ก้มมองดูเท้าตัวเองและพื้นแทน

วรินทรเลือกของในชั้นไปมา สุดท้ายจึงหยิบยี่ห้อที่ตนใช้อยู่เป็นประจำมาสองห่อ และจูงมือทาวัตกำลังจะเดินต่อ แต่หันมากลับพบว่าใบหูของชายที่ตนจับมืออยู่นั้นแดงฉี่

เธอไม่ได้มองผิดไป?

อาการแบบนี้ทาวัตต้องเขินเป็นแน่?

คิดเช่นนั้น เธอจึงใช้มือบิดที่ใบหูเขาเบาๆ แซวเล่นเบาๆ ยิ่งทำให้เขายิ้มออกมายกใหญ่ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ และไม่ใช่แดงธรรมดา แต่แดงแบบชัดเจนเลยว่าเขินสุดๆ

ทาวัตเมื่อมองเห็นหญิงสาวหัวเราะชอบใหญ่จึงรีบหันหน้ากลับมา และเป็นเพราะอาการเขิน ใบหน้าเขาจึงมีสีแดงระเรื่อปรากฏออกมาทั่วแก้ม ยิ่งเห็นหญิงสาวหัวเราะพอใจใหญ่ จึงใช้มือโอบรอบเอว ดึงเธอเข้ามาชิดตัว พร้อมกับเอ็ดเบาๆว่า "ห้ามหัวเราะเด็ดขาด”

วรินทรเม้มริมฝีปากพยายามอย่างสุดเพื่อไม่ให้ตัวเองหลุดหัวเราะออกมา แต่ยิ่งกลั้นมันยิ่งอดไม่ได้ เธอจึงปล่อยฮาหัวเราะออกมาแบบสุดเสียง ขำจนต้องฟุบหน้าไปที่ไหล่ของทาวัต พร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากหางตา

"ทาวัต คุณก็เขินเป็นเหมือนกันนะนี่” แม้ว่าเธอจะหยุดขำออกมาแล้ว แต่สีหน้าพอใจยังปรากฏชัดอยู่บนใบหน้า จากนั้นจึงเอามือจิ้มๆไปยังใบหน้าที่แดงระเรื่อทองทาวัตอย่างใจกล้า

ทาวัตตอนคุณเขินหน้าแดง มันน่ารักจริงๆ

วรินทร นึกขึ้นได้ว่า เดิมทีทาวัตเป็นคนที่ไม่อ่อนไหวกับอะไรง่ายๆ ตั้งแต่ตอนเด็กก็น้อยนักที่หน้าจะแดงแบบนี้ มีเพียงไม่กี่ครั้งเท่านั้นเอง มีครั้งหนึ่งที่เขาวิ่งพรวดเข้ามาหาเธอ โดยที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังแปรงฟันอยู่ในห้องน้ำ

ในตอนนั้นใบหน้าเขาก็แดง มือไม้สั่นทำอะไรไม่ถูก ได้แค่ฟังเธอร้องให้โวยวายกอดผ้าขนหนูยกใหญ่ อยากเข้าไปปลอบแต่ตัวเองก็ทำตัวไม่ถูกไม่กล้าเข้าไป

ทั้งๆที่รู้ว่าตอนนั้นเขายังเด็กเล่นซนไปเท่านั้นเอง เห็นอะไรจะเป็นไรไป แต่ในเหตุการณ์ครั้งนั้นทาวัตกลับบอกกับเธอด้วยใบหน้าที่จริงจังอย่างตั้งใจว่า