หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 314

ตอนที่ 314 "คุณมันน่าสงสัย”

แต่ทาวัตยังคงใช้สายตาที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน จับจ้องไปยังครู โดยไร้การขยับขเยื่อนใดๆ

กลับเป็นวรินทรที่ร้อนรนจนหน้าแดงเรื่อราวดังผลเชอรี่ "ทาวัตคุณอย่ามารูดซิบถอดเสื้อในเวลานี้ตอนนี้โอเคไหม?”

ทาวัตเสียงครึ่มแสดงออกอย่างไม่พอใจพร้อมกับเอ่ยว่า " เธอจะชดใช้ให้กับผมยังไง?”

สายตาวรินทรมองไปยังครูประจำชั้นที่กำลังวิ่งเข้ามาในสนามในตอนนี้ กัดฟันกร่อนพร้อมกับพูดว่า "พวกเรากลับบ้านกันก่อนโอเคไหม? ถึงบ้านแล้วคุณจะเรียกร้องอะไรฉันตกลงทุกอย่าง”

ใบหน้าของทาวัตเผยรอยยิ้มออกมาอย่างพอใจ ทั้งที่เหมือนจะเป็นคำพูดธรรมดา ใช้นิ้วดีดไปยังหน้าผากเธอ " ตกลง”

หลังจากพูดเสร็จ จึงรีบจูงมือเธอวิ่งออกจากสนามด้วยความเร็ว

ครูหวังผู้น่าสงสารอายุอานามมากขนาดนี้แล้วยังต้องมาเล่นวิ่งไล่จับพวกเราอยู่ ยังวิ่งตามมาเหมือนจะต้องจับให้ได้

"พวกเธอหยุดเดี่ยวนี้เลยนะ ได้ยินไหม ครูบอกให้หยุด”

เมื่อเสียงร้องตามหลังค่อยๆเลื่อนรางไป ทั้งสองก็สามารถกระโดดข้ามกำแพงได้อย่างปลอดภัย

"ทาวัต มันตื่นเต้นดีมากเลยอ่ะ คุณว่าตอนนี้ครูจะวิ่งจนเหนื่อยหอบหมดแรงตายไปแล้วรึเปล่า?” วรินทรพูดขึ้นในขณะที่ผละมือที่เกาะกำแพงอยู่มาปาดน้ำตาออกแทน

"เวลาผ่านมาหลายปี เธอก็ยังคงเหมือนเมื่อก่อนไม่มีเปลี่ยนเลยนะ”

หลังจากยิ้มมองเธอไม่นาน ทาวัตก็แบกเธอขึ้นมาบนบ่าและเดินกลับไปยังถนนเส้นเดิมที่ผ่านมา

"ทำอะไรของคุณเนี้ย? คนมองเยอะแยะแล้วเนี้ย” เธอเอ็ดเบาๆ ใช้มือตบที่แผ่นหลังของเขาเบาๆ เขินจนต้องผ้าที่พันคออยู่พันรอบหน้าตัวเองไว้แก้อาย อายคนที่สุดเลยเนี้ย จะว่าไม่มีขาเดินเองก็ไม่ใช่

ทาวัตฮัมเสียงไม่พอใจเบาๆ โดยที่ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลยว่าเขาจะมองยังไง

พอกลับไปถึงคฤหาสน์ เวลาก็ประมาณสามทุ่มครึ่งแล้ว ทาวัตก็ยังคงแบกเธอกลับแบบนั้นจนถึงบ้านคฤหาสน์ ซึ่งเป็นที่จับตามองของเหล่าคนใช้เป็นจำนวนมาก

กวินเดินลงมาหยิบนมข้างล่างเห็นเข้าพอดี จึงถามขึ้นว่า "แดดดี้แอบตีหม่ามี้จนสลบไปแล้วหรอ?”

"เปล่าซักหน่อย หม่ามี้ของลูกเท้าเจ็บแดดดี้ก็เลยต้องอุ้มกลับมาแบบนี้ไงครับ” ทาวัตตอบกลับไป ไม่ได้คิดว่าตัวเองกำลังทำลายความอยากรู้ของลูกน้อยแม้แต่น้อยนิด

ใครกันที่เท้าเจ็บ ใครกันที่จะให้คุณอุ้ม ใบหน้าของวรินทรโมโหไม่พอใจ และเลือกที่จะเป็นฝ่ายเงียบไป

"แต่ว่าแดดดี้ แดดดี้กำลังแบกหม่ามี่อยู่ ไม่ใช่อุ้มสักหน่อย” กวินน้อยชี้มาทางวรินทร ใบหน้าอันบ๊องแบ้วปรากฏอักษรคำว่า "แดดดี้มีพิรุธ”

ใบหน้าของทาวัตยังคงแน่นิ่ง ใช้มือไปบิกแก้มเล็กๆของกวินน้อยแล้วเอ่ยว่า "กวินเด็กดี แดดดี้กำลังจะไปสานสัมพันธ์ความรู้สึกกับหม่ามี้ หนูไปนอนนะครับ วันหลังแดดดี้จะมีของให้ลูกนะ”

"แดดดี้จะให้อะไรกวินหรอครับ” ลูกชายจ้องมองผู้เป็นพ่อด้วยดวงตาเป็นประกาย กวินน้อยของพ่อใช่ว่าจะหลอกได้ง่ายๆนะเนี้ย

ทาวัตยิ้มมุมปาก การรับมือกับลูกชายตนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย จากนั้นจึงเจรจากันด้วยความนุ่มนวลว่า "ข้อมุลแผนภาพของระบบถอดรหัส ที่ลูกอยากได้มาตลอดไงละ”

พอพูดถึงเรื่องนี้ ทาวัต รู้สึกไม่เข้าใจแต่ก็ภูมิใจอยู่ลึกๆ เด็กทั่วไปจะต้องการของเล่นแต่กวินกลับต้องการเครื่องมือผลิตด้านวิทยาศาสตร์ที่เป็นข้อมูลเกี่ยวกับการไขรหัสแผนภาพของคนชาวเกาะ

และแล้วก็ได้ผลจริงๆ แววตาของเด็กชายเป่งประกายลุกวาว "ตกลง” พูดเสร็จก็เดินหลบทางไป

นี่คือลูกชายที่เขาเฝ้าเลี้ยงดูตลอดระยะปีที่ผ่านมา แม้ว่าจะยอมขายแม่เพื่อเห็นแก่ข้อมูลรหัสลับก็ตาม