หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 323

ตอนที่ 323 สามีของฉันเก่งที่สุดเลย

"พ่อ แม่ ของฉันเขาอยากจะเจอคุณ” หลังจากทาวัตผู้ที่ยืนข้างๆวรินทรได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พูดเช่นนั้น

วรินทรตกใจเล็กน้อย เนื่องจาก 2 วันที่ผ่านมาเธอยุ่งอยู่กับเรื่องงานในวันนี้ จนไม่มีเวลากลับไปที่คฤหาสน์ และทิโนทัยกับชนิศาโทรมาไม่บอกว่าอยากจะเจอเธอกับกวิน และไม่ถามเรื่องต่างๆของพวกเขาอีกด้วย ดังนั้นจึงทำให้เธอรู้สึกประหลาดใจมาก

"คนที่พวกเขาอยากเจอมากที่สุดก็คงเป็นกวิน” สายตาของวรินทรค่อยๆเปลี่ยนไปมองที่เวที T และพูดออกมาอย่างน้อยใจเล็กน้อย

"ผมบอกพวกเขาไปแล้วว่า ช่วงนี้คุณยุ่งมาก ถ้าอยากจะเจอคุณก็ต้องรอพรุ่งนี้ คุณถึงจะเคลียร์งานเสร็จ และว่างไปหาพวกเขา” ทาวัตยิ้มอย่างอ่อนนุ่ม และกอดเอวเธอจากด้านหลัง แล้ววางคางไว้บนไหล่ของเธอ

"ถึงว่าละ ว่าทำไมสองวันนี้ถึงเงียบขนาดนี้ ไม่โทรหา ไม่ขึ้นมาถามด้วย สามีของฉันนี่เก่งที่สุดเลย” วรินทรอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และหันไปหาเขาอยู่ในตำแหน่งคางพอดีแล้วก็ ... "จ๊วบๆๆๆ” ....... จูบเขา.....

"สามี” ทาวัตรู้สึกดีใจ มีความสุขมากๆที่ได้ยินคำๆนั้นจากเธอ เขายิ้มพอใจกับคำๆนั้นมากยิ้มจนตาดวงนั้นเล็กแถบมองอะไรไม่ชัดเลย และก็ก้มลงจูบปากสีแดงเข้มๆก่ำๆ คล้ายสีของเชอร์รี่โดยไม่แคร์สายตาของผู้คนในงานเลย

"อือออออ” วรินทรเขินจนตีหน้าอกเขา แล้วผลักเขาออก หลังจากนั้นเธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอเขินจนหน้าแดงเลยหลบอยู่ในเสื้อคลุมของเขา

ในเวลานั้นแสงไฟทั้งหมดส่องไปทางเวทีการเดินแบบ และสายตาของทุกคนมองไปทางนางแบบ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นการกระทำของพวกเขาเมื่อครู่นี้เลย

"นี่คุณอยากตายรึไงเนี้ยะ ?” ทาวัตดึงเธอออกจากหน้าอกเขา แล้วมองใบหน้าเล็กๆที่แดงก่ำที่เขินจนพูดอะไรแบบนั้นออกมา

จริงๆแล้วผิวหน้าของผู้หญิงคนนี้ค่อยข้างจะหนามากๆ แต่ทุกครั้งที่เขาจูบเธอ ใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำทันที และกลายเป็นผิวหน้าบางไปเลยด้วย

เพราะเป็นแบบนี้ เขากลับยิ่งชอบแกล้งเธอ

"ใครๆ ใครจูบคุณเนี้ยะ ไม่เห็นเหรอว่าคนเยอะขนาดไหนเนี้ยะ?” วรินทรทั้งเขินและโกรธจึงเอื้อมมืออกไปแล้วใช้แรงที่มีอยู่จับเอวของเขาไว้ ซึ่งถ้าหากมีคนเห็นว่าเธอออกไปก็ต้องใส่หน้ากากป้องกันฝุ่นแล้วแหละ

"พวกเขาไม่เห็นหรอก” ทาวัตห่อหน้าแดงๆก่ำๆของเธอ โดยใช้เสื้อคลุมเธอคลุมเอาไว้ จึงทำให้ไม่มีใครสังเกตเห็น

"…….” ถึงตาของวรินทรแล้วถ้าสินค้าตัวนี้เอาขึ้นไปบนเวทีจนเกิดเรื่องอะไรแบบนั้น ...."ก็คิดสะว่าผู้ชมด้านล่างนั้นคือลูกฟักทอง” เป็นความสามารถเฉพาะตัว ?

อีกไม่นานก็ถึงเวลาการแสดงแฟชั่นโชว์เดินแบบรอบสุดท้ายแล้ว ยิ่งใกล้ถึงก็ยิ่งกดดัน แต่แน่นอนว่าจะต้องทำให้ดี สวยงาม เริ่ด กว่าโชว์ก่อนหน้านี้ และต้องดึงดูดผู้ชมให้ได้ด้วยถึงจะเรียกว่าประสบความสำเร็จการจัดโชว์ในครั้งนี้

ผ่านไป 15 นาทีก็ถึงเวลาแสดง วรินทรจึงมองไปทางเวที และแสงไฟก็ค่อยๆมืดลงเรื่อยๆ

ถึงแม้ว่าเสื้อผ้าเธอจะเป็นคนออกแบบแล้วเธอก็เคยเห็นชุดที่สำเร็จรูปนี้มาแล้วด้วย แถมยังมีนางแบบสวมชุดที่เธอออกแบบมาเดินแบบด้วย

แต่ทุกครั้งเธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้นและดีใจ

นางแบบคนแรกที่เดินออกมาคือทวิติยาซึ่งทำให้บรรยากาศในงานลุกเป็นไฟขึ้นมาเลย

ด้านบนเพดานของเวทีเริ่มมีขนนกสีขาวเหมือนดั่งหิมะค่อยๆลอยลงมา และมีแสงไฟที่ส่องแสงสว่าง จึงทำให้ดูสวยและงดงามดั่งเกล็ดหิมะเลย

ทวิติยาสวมชุดกระโปรงสั้นสีขาวดำที่ทำให้ดูดึงดูดและโดดเด่น แล้วใส่เสื้อหนาวที่ทำจากขนเป็ดสีขาวคลุมไว้ด้านนอก แถมยังมีเกล็ดหิมะใหญ่โตประดับด้านหลังชุด ราวกลับเป็นราชินีหิมะแห่งเมืองหิมะเลย

เสื้อผ้าพวกนี้จะถูกจัดวางอยู่ภายใต้ความดูแลของร้าน CR เพราะว่านักออกแบบคือคนละคนกัน ดังนั้นจำนวนของเสื้อผ้าก็จะไม่เท่ากัน เพราะจำนวนเสื้อผ้าแต่ละตัวขึ้นอยู่กับความสามารถและชื่อเสียงของนักออกแบบแต่ละคนด้วย

แต่ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบันวรินทรคือคนเดียวที่สามารถอยู่ในกลุ่มการออกแบบของ CR แม้สิทธิ์ในการออกแบบชุดแต่ละชุด เสื้อผ้าแต่ละตัวจะมีอย่างจำกัด

อย่างไรก็ตามหลังจากจบงานการแสดงแฟชั่นโชว์แล้ว เสื้อผ้าเหล่านี้จะนำมาวางไว้บนเวที เพื่อให้แขกผู้มีเกียรติทุกท่านได้ประมูลราคา ใครที่ให้ราคาสูงสุดก็เป็นผู้ที่ได้ครอบครองชุดดังกล่าวไป

"ความคิดเห็นของธรรศครั้งนี้ไม่เลวเลยนะ แต่พูดก็พูดเถอะ ฉันจะได้ส่วนแบ่งเท่าไหร่ล่ะ ?” สายตาของวรินทรเปล่งประกาย ราวกับว่าเห็นเงินติดปีกบินมาหาเธอเป็นจำนวนมากอย่างนั้นแหละ

"ทุกสิ่งทุกอย่างของผมทั้งหมดเป็นของคุณ คุณยังจะไปสนใจเงินจำนวนน้อยๆๆนั่นทำไม” หลังจากได้ยินภรรยาของตัวเองพูดถึงความรวยของผู้ชายคนอื่น บอสทาวัตจึงใช้น้ำเสียงที่ไม่พอใจพูดไปเบาๆ พร้อมหันไปมองทางธรรศด้วย