หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 369

ตอนที่ 369 สิบนาทีก็พอแล้ว

เด็กผู้ชายคนหนึ่งอายุราวๆ 7-8 ขวบ หลบอยู่หลังต้นไม้ แอบมองวรินทรนั่งอยู่บนชิงช้ากับแม่ของเขา

ถึงแม้ว่าตอนนั้นเฟิร์นจะยังเด็ก แต่จากตัวเขาสามารถมองออกได้ว่า ลมหายใจอุ่นที่หายใจออกมาถี่ๆนั้นการกระทำที่รุนแรงแฝงความอ่อนโยนบนตัวเขานั้น แทรกซึมเข้ามาในตัว และหลอมรวมกันอย่างไม่รู้สาเหตุ

เพียงครั้งเดียว ทาวัตก็ไม่เคยลืม

แต่หลังจากนั้น ทาวัตก็ไม่เคยเจอเฟิร์นอีกเลย แต่ว่าหลังจากนั้น กำลังทำอะไรกัน?

ดูแลทมยันตีเหรอ?

เขารู้จักการดูแลด้วยเหรอ? เด็กขนาดนั้น?

แต่หลังจากมาเห็นข้อมูลในคอมของพ่อทิโนทัย ทาวัตก็ถ่ายเอกสารเก็บไว้หนึ่งชุดด้วยความหน้ามืดตามัว ในนั้นเป็นข้อมูลของเฟิร์น และที่มั่นใจได้ก็คือ พ่อทิโนทัยก็เคยเจอเฟิร์น

“ชยุตเป็นเจ้าของที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทสันติ เรื่องนี้พวกเธอรู้ไหม?”ทาวัตเม้มปากบาง แล้วพูดขึ้นท่ามกลางความสงสัยของพวกเขา

กวินส่ายหัว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเฟิร์นยังไง?

“ฉันรู้สึกได้ว่า พวกเราอาจจะเป็นคนๆเดียวกัน” ทาวัตเงยหน้าขึ้นมา “ขอต้อนรับเอฟและเอ” เขาพูดคำที่ทำให้ผู้คนตื่นตะลึงออกมา

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดเช่นนี้ แต่เอและเอฟรู้สึกว่ามันเว่อร์เกิน ก็ถูกแล้ว แต่เมื่อคำนี้พูดออกมาจากปากเขา กลับน่าเชื่อถืออย่างบอกไม่ถูก

แต่บริษัทสันติไม่ใช่เป็นทรัพย์สมบัติที่แท้จริงของตระกูลศรีภักดี เฟิร์นไม่ได้ชอบการทำธุรกิจ เขาคลั่งไคล้ในการแพทย์มากกว่า

คนที่ชอบการแพทย์มากขนาดนี้ จะไปทำธุรกิจได้ยังไงกัน?

“ตอนที่ตระกูลศรีภักดีล้มละลาย ท่ามกลางพวกเรา มีผู้ใหญ่เพียงแค่สี่คน พวกเราหกคนเป็นเพียงผู้สืบทอด ที่ผ่านการคัดมาจากพันกว่าคน คัดสรรผู้ที่มีพรสวรรค์มากที่สุด” หลังจากที่เงียบไปชั่วครู่หนึ่ง เฟิร์นก็พูดขึ้นมา

เธอมองที่เขาทีหนึ่ง แต่ไม่ได้ห้ามอะไร

กวินรับรู้บาดแผลในหัวใจพวกเขาตอนนั้นดี จึงไม่เคยได้ถามไถ่ เมื่อเฟิร์นพูดขึ้นมา จึงเป็นที่จับจ้อง

“จุดเด่นที่มากที่สุดของพวกเราตอนนั้นคือ อายุน้อยตอนทำหน้าที่ไม่มีใครสงสัย แต่ก็ยังถูกจำกัดในหลายๆด้าน”

“หัวหน้าตระกูลศรีภักดีส่งให้เฟิร์นไปดูแลคุณหนูก็เพราะว่า เขาเป็นหมอที่มีความสามารถและพรสวรรค์มากที่สุด ท่ามกลางพวกเราทั้งหกคน เขาทีฝีมือการแพทย์โดดเด่นที่สุด”

เสียงของเอฟแฝงความเศร้า

“ความรักที่เฟิร์นมีต่อการแพทย์นั้น มากกว่าที่ทุกคนคิด เขาสามารถอดข้าวอดอาหารเพื่อใช้เวลาไปวิจัยโรค มีความรับผิดชอบสูงมาก นี่คงเป็นเหตุผลที่เจ้าตระกูลวางใจที่จะฝากคุณหนูไว้ในมือเด็กเจ็ดขวบ”

พวกเขาตอนแรก ไม่ว่าจะใคร อายุไม่ได้น้อยมาก แต่ทั้งหมดกลับดูถูกพวกเขาที่อายุยังน้อย ก็หายจากโลกนี้ไปหมดแล้ว

พวกเขาต่างคิดว่าเฟิร์นตายไปแล้ว เหมือนกับคุณหนูแสนลึกลับคนนั้น

แต่ว่ายังไงก็คิดไม่ออก ว่าพวกเขาจะอยู่ใกล้เพียงลมหายใจ ใช้ชีวิตอย่างสบายๆในที่ที่พวกเขานึกไม่ถึง

แล้วยัง หักหลังพวกเขาอีก

“คุณเอฟอยากพูดอะไร?” ทาวัตดูออกว่าเอฟมีอะไรจะพูด จึงถามแทรกขึ้นมา

เอฟเม้มปาก มองไปที่กวิน แล้วพูดขึ้น “เป็นไปไม่ได้ที่เฟิร์นจะเป็นชนุตร์”

บนตัวชนุตร์ มองออกว่าเป็นเฟิร์น