หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 385

ตอนที่385 เพิ่งรู้ว่าแหวนวงนี้มีประโยชน์ขนาดนี้เลย

ในระหว่างที่คิด วรินทรกำลังเดินเข้าไปที่หน้าเตียง กำลังดูประภาพเอากล่องที่มียา2เม็ด จ้องไปสายตาเขาที่สับสนแล้วรีบเก็บยา แล้วค่อยๆยกคนบนเตียงขึ้น

สายตาวรินทรเต็มด้วยความมึนงงจากนั้นก็สงบสติอารมณ์ตัวเอง

"มษยา ตื่นๆ พี่ชายกลับมาแล้วนะ"

ประภาพพูดด้วยเสียงนุ่มนวลกับคนที่นอนอยู่บนเตียง ค่อยๆตบเลาๆที่หน้าของเธอ

มษยา?

งั้นเขาก็คือ.....

ผ่านไปสักพักแล้ว มษยาที่นอนอยู่บนเตียง กระพริบตา ก่อนที่จะค่อยๆลืมตาขึ้น ตอนเห็นประภาพดีใจจนดึงไปที่แขนของเขา "พี่ชาย พี่กลับมาแล้ว?"

ประภาพแสดงความรักโดยที่ลูบผมเธอที่ยุ่งอยู่ และเปิดกล่องใบนั้นนำเอายา2เม็ดออกมา "มา กินยานี้ก่อน ไม่นานน้องต้องดีขึ้นแน่ "

เวลา มษยามองไปยา2เม็ดนั้นถึงกับหดตัวเลย แต่ไปมองเห็นแววตาที่เป็นห่วงของประภาพ ก็ไม่ลังเลที่จะนำยาเข้าปากและกลืนลงไป

"นี้จะเป็นการกินยาครั้งสุดท้าย ต่อไปเราก็ไม่ต้องพึ่งยาพวกนี้แล้วนะ "หลายปีที่ผ่านมา ประภาพได้โล่งใจกับความรู้สึกผิด หลังจากที่ได้ค่อยดูแลเธอมาตลอด”

มษยา ไสหัว แสดงออกถึงว่าเธอไม่ๆได้สนใจ ในตอนนั้นก็ได้หันหัวมาเห็นเธอเข้า "เธอ .. ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

เธอชี้ไปที่วรินทร

วรินทร กระพริบตามองไปที่มษยาและเอ่ยถามอย่างสงสัย "เธอรู้จักฉันหรอ?"

มษยาฟังคำถามจากเธอถึงกับหันไปหาประภาพ แล้วมองดูวรินทร ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมึนงง

“วรินทรขาความจำเสื่อม เพราะฉะนั้นเขาเลยจำเรื่องในอดีตไม่ได้”

"ความจำเสื่อม ?" ตาขอมษยาที่เบิกกว้าง งั้นก็เท่ากับลืมเรื่องราวเมื่อก่อน และคงจำไม่ได้เรื่องที่เธอเคยทำกับเธอ

มษยาโล่งอก ถ้าพี่ชายเธอพูดถึงขนาดนี้ แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริง ที่ผ่านมาเวลามองเห็นวรินทร ใจก็โล่งขึ้นเลย

ระหว่างเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ที่จริงเขาคนชอบคนแบลวรินทรมาก ถ้ามีพี่สะใภ้ก็อยากให้เป็นเธอ และไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่น

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อมษยา พี่สามารถเป็นพี่สะใภ้หนูได้มั้ย ?"

มษยาถามตรงๆกับวรินทร หลังจากที่เธอถูกลักลอบเอาเอ็นมือไป บวกกับตอนนั้นพรตไม่ให้ยากับเธอ ร่างกายเธอเลยอ่อนแอ และเสียงเบามาก

ถูกคนที่ไม่เคยเห็นหน้าหรือก่อนหน้านี้เคยเจอก็เถอะ จะให้ตอบไปยังไง ที่ให้เธอเป็นพี่สะใภ้ .....

วรินทรรู้สึกว่าโลกนี้วุ่นงายไปหมด

ถ้าว่าประภาพมีน้องสาวด้วย เรื่องนี้ก็น่าตกใจนะ หรือว่าที่เขาทำไปทั้งหมดก็เพราะน้องสาวของเขา

“เธอน่าจะรู้จักฉันดี ความสัมพันธ์ฉันกับพี่ชายเธอก็แต่คนรู้จัก”

ความสัมพันธ์ของคนรู้จัก ในประโยคนั้นไม่มีคำว่าเพื่อนเลย

แววตาของประภาพเริ่มหมองมัว ตอนนี้ในใจของเขา เป็นแค่เพื่อนธรรมดา "แค่รู้จัก" หรอ?

"ไม่เป็นไร ยังไงเดี๋ยวความสัมพันธ์ก็พัฒนาได้ เธอจะรู้ได้ไงว่าวันข้างหน้าเธอไม่หลงรักพี่ชายฉัน" มษยาเริ่มยิ้มออกมา

พยายามที่จะทำให้บรรยากาศดีขึ้น

"เอ่อ......"วรินทรไม่นึกเลยว่าเธอจะพูดแบบนี้ออกมา จู่ๆก็มีใบหน้าของปวีณวัช.โผล่เข้ามาปรากฏในสมองเธอ รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ

"เธอความจำเสื่อมไม่เป็นไร พี่ชายฉันเป็นหมอที่เก่งมาก เขาต้องช่วยเธอฟื้นฟูความจำแน่ๆ เธอไม่ต้องเป็นห่วง "

มษยาพูดด้วยความปรารถนาดี แต่ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดแทงใจพี่ชายเข้ามาก

เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะช่วยวรินทรฟื้นความจำมาหรอก

วรินทรกระพริบตา และไม่ได้เก็บคำพูดเหล่านั้นของมษยามาคิด แต่ได้ยินสิ่งที่เธอพูดถึงฝีมือของพี่เธอ เลยแปลกใจจึ้งตั้งคำถามไปว่า "ถ้าพี่ของเธอฝีมือดีขนาดนี้ ทำไมถึงต้องไปขอยาจากผู้ชายคนนั้นมารักษาเธอละ ?"

ผู้ชายคนนั้น หมายถึงชยุต

มษยาถึงกับเงียบ ไม่รู้จะตอบเธอยังไงดี

"เขาวางยาพิษใส่มษยา ในส่วนผสมของยาพิษฉันเป็นคนสร้างขึ้นมา เดิมทีแรกได้ถูกผลิตเพื่อคนๆหนึ่ง ส่วนผสมเยอะมากจนสับสน และเยอะจนเกินไปกว่าส่วนผสมที่ฉันทำขึ้น" ประภาพพูดพร้อมอธิบายให้ฟัง

"ยาพิษชนิดนี้แบ่งออกเป็นสองประเภท และฉันก็ได้หยุดทำ แต่นึกไม่ถึงว่าพรตได้ขโมยไป ประเภทหนึ่งนำไปให้คนๆหนึ่ง ส่วนที่เหลือก็มาลงที่น้องสาวฉัน"

ประภาพหลบตา ไม่กล้าที่จะไปสบตาน้องสาวที่ปลอบโยนและแววตาที่ประหลาดใจของวรินทร

เพราะว่ายาพิษประเภทที่1 ใช้กับร่างกายของแม่เธอนั้นเอง

ไม่มีรายชื่อของส่วนผสมยา พิษได้เข้าสู่พวกเธอ ประภาพไม่มีทางออกที่จะถอนยาพิษ ใครจะไปรู้นายชยุตจะมีใบรายชื่อที่ทำให้คนอื่นสามารถผสมบาที่สามารถระงับบรรเทาอาการของพิษนี้ได้

ประภาพเคยทดลองกับแม่ของเธอไปแล้ว แต่ก็ไม่มีผลอะไรเลย

เขาได้นำเลือดทมยันตีมาเป็นส่วนผสมของยาถอนยาพิษ แต่ได้ให้ ทมยันตี กินเข้าไป พิษนี้ก็ยิ่งร้านแรง

เขาสามารถที่จะไม่ทำในสิ่งที่ชยุตสั่ง

แต่ในตอนนั้นทมยันตีอยู่ในกำมือเขา ถ้าเกิดเขาไม่ชื่อฟังเขา เขาต้องเอาเรื่องทมยันตีไปเล่าไปทั่ว จนมันถึงหูของคนในตระกูลศรีภักดี

คนที่ดูแลบ้านตะกูลศรีภักดีมีแค่คนเดียวก็คือ เฟิร์น รับหน้าดูแลทายาทตะกูลศรีภักดีถึงตายยังไงก็ต้องดูแลไว้

แต่คือเขานั่นเองที่พาทมยันตีไปสู่เส้นทางตาย

สุดท้ายเขาได้ทำความผิด และยังตกมาที่น้องคนเดียวของเขา

นี้น่าจะเป็นกรรมที่เขาได้ก่อเอาไว้

"ถ้ามันเป็นสิ่งที่คุณทำขึ้นมา งั้นคุณก็สามารถผลิตยาถอนพิษออกมาได้สิ?"

วรินทรจ้องมองไปที่เขา

"มันไม่ๆได้ง่ายขนาดนั้นอะดิ " มษยาพูดขึ้นมา "ถ้าทำได้ พี่ชายฉันก็ทำมันออกมาแล้ว ไม่ต้องทำตามคำสั่งใครแบบนี้

ประภาพพยักหน้าอย่างเงียบๆ กับสองมือที่บีบแน่น ไม่กล้าสบตาวรินทร

พรึบ ปัง ปัง ———

เสียงที่ดังออกมาจากประตู ทำให้พวกเขาได้มองไปที่ประตูนั้น

วรินทรมองไปที่ประตู ในใจคอรู้สึกไม่ดี เดินไปสามสองก้าวเพื่อที่จะเปิดประตู แต่มันถูกปิดกั้นด้วยประตูเหล็ก

วรินทรสูดลมหายใจเข้า แล้วใช้เท้าถีบไปที่ประตู ประตูมีแต่เสียงก้องตามมา มันแสดงให้เห็นถึงความหนาแน่นขอฃประตู

"นี้มันเกิดอะไรขึ้น วรินทรหันมามองสองพี่น้อง ประภาพตกใจไปไม่กี่วิ ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา ลุกยืนเดินมาอยู่ข้างวรินทร มองผ่านช่องประตูเหล็กคนที่เฝ้าอยู่

เป็นคนคนเขา

"นึกไม่ถึงว่าชยุตจะรีบใช้แหวนนั้น และได้เอาบริวารของฉันไปหมดอีก" น้ำเสียงที่ฟังไม่ออกว่าจะดีใจหรือโกรธ

วรินทรสูดลมหายใจ คำพูดเหล่านี้ก็เท่ากับว่าเราต้องอยู่ใต้บังคับบัญชาของชยุตสิ??

"คนพวกนี้เป็นคนของคุณไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องชยุตด้วย?"

"ก่อนหน้านั้นที่ไม่มีแหวนวง ก็คือคนขอฃฉัน จงรักภักดีต่อฉัน แต่หลังจากที่แหวนลับนี้ไปอยู่ที่เขา คนพวกนี้ก็ฟังคำสั่งแต่กับผู้ที่ครอบครองแหวนวงนี้

วรินทรตะลึงอย่างมาก พร้อมกับใบหน้าที่แสดงว่า "ที่แท้แหวนวงนี้ใช้แบบนี้นี่เอง"