หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 384

ตอนที่384 เขาคือบอดี้การ์ดน้อยของม๊ามี่

คนที่เขาพามาก็ไม่น้อย แต่ที่ปรากฎออกมาคนเยอะกว่าคนของเขาเยอะมาก

ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ วันนี้พวกเขาจะออกจากที่นี้ คงจะ.......

ความคิดนี้เพิ่งออกมา ประภาพรีบเอามืออีกข้างไปรัดคอวรินทร อีกข้างจับไหล่ของเธอ มองดูทาวัตกับแววตาที่เริ่มจริงจัง "ถ้าไม่อยากให้เธอมีอันตราย ก็ปล่อยพวกเราไป"

สีหน้าสิบสองเริ่มไม่ดี ครั้งนี้พวกเขาพามามีแต่คนเก่งๆ ถ้าสมมติถูกทาวัตจัดการ ก็เท่ากับพวกเขาถูกตบเขาหน้าอย่างเต็มๆ

ยังดีที่มีวรินทรเป็นตัวประกันอยู่ ทาวัตจะไม่มีทางทำอะไรไปเรื่อยแน่

"คนอย่างฉันไม่ชอบอะไรที่ตะกุกตะกักแบบนี้ที่สุดเลย พี่ชาย ให้ฉันยิงมันไม้แตกเลยมั้ย!" ธรรศและทีมยืนด้านหลัง ประภาพ ระหว่างที่เห็นเอารินทร์มาต่อรองกัตอนาวัต เวลานี้เริ่มไม่สงบแล้ว

บรรยากาศที่เปลี่ยนเป็นสถานการณ์ที่น่าตึงเครียด ประภาพได้ดึงคออย่างแน่น จนใบหน้าเล็กของวรินทรเริ่มแดง เหมือนคนขาดอากาศ

ทาวัตกัดริมฝีปากอย่างแรง มองทางวรินทรที่ใบหน้าเรียวเล็ก กำลังแดงก่ำ จากนั้นก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง "ปล่อยพวกเขาไป"

"พี่......" ธรรศ กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำพูดเหล่านี้ พวกเขาถูกต่อรองตั้งแต่ตอนไหน ใครกล้าดีมาต่อรอฃกัตอนาวัต ? คนแลบนี้ได้หายไปจากโลกนี้แล้ว

ทาวัตมองไปที่เขาอย่างนิ่ง ธรรศถึงจำใจยกมือ ออกคำสั่งให้คนของเขาถอย ตาก็มองไปที่ประภาพพาวรินทรออกจากวงล้อม เดินขึ้นไปยังเรือที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้

จนเรือได้ขับออกจากนอกสายตาพวกเขา ประภาพถึงได้ยอมปล่อยมือจากคอของวรินทร วรินทรเลยได้สูดอากาศที่บริสูตร์นี้อีกครั้ง ร่างกายก็ทรุดนั่งลงกับพื้น ลองจับคอตัวเอง ดวงตาแดง เชาเกือบฆ่าเธอไปแล้วจริงๆ

ประภาพเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองใช้แรงเยอะเกินไปจริงๆ เลยรีบนั่งไปดูเธอ "วรินทร ผม

ขอโทษ ตะกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ...."

วรินทรมองบน ทำไปแล้วเพิ่งมาบอกไม่ได้ตั้งใจมีประโยชน์อะไร?

"ตะกี้นี้ คุณทำอะไรกับฉัน?" วรินทรเริ่มมีสติและเพิ่งนึกขึ้นได้เลยได้ถามกลับไป เธอได้ยินเสียงประภาพ ไม่รู้ตัวตั้งคำถามสิ่งที่คาใจเธอ

ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเอง ความรู้สึกนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ

เธอรู้ว่า ประภาพคือฟมอที่เก่ง แต่หรือว่าตะกี้เขากำลังถูกเขาควบคุมอยู่หรอ?

ประภาพกัดริมฝีปาก แล้วพยุงเธอลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่แหะเสื้อผ้าเธอ ค่อยๆพูดมาว่า "สะกดจิต"

สะกดจิต!??

วรินทร อึ้งไปสักพัก ประภาพยังสะกดจิตเป็น และไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่เขาสะกดจิตเธอ เธอจะทำตามคำสั่งตรงข้ามกับสิ่งที่อยากทำ?

แววตาที่กังวล วรินทรมองไปที่เขา "ฉันก็เอาขอฃให้คุณแล้ว แต่ทำไมยังจะพาฉันไปอีก?"

"สถานการณ์แบบนั้นเธอก็ดูออก ฉันไม่มีทางเลือก " ประภาพยิ้มอ่อน จะยื่นมือไปลูบหัวเธอ แต่เธอก็หลบ

วรินทรทำเป็นไม่เห็นแววตาที่โศกเศร้าของเขา กัดริมฝีปากสีชมพู "ถ้าวิชาการแพทย์ของคุณดีขนาดนี้ หวังว่าคุณจะรีตอนำให้ความทรงจำฉันกลับมา

"ครับๆ" เขาตอบแบบส่งๆ

แต่ วรินทรความทรงจำเสื่อม เขาดีใจมากด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงจะยอมทำให้เธอความทรงจำกลับมาละ

จากตอนที่เธอเอาแหวนมาให้ ประภาพไม่เคยคิดจะให้เธอกลับไปและไม่เคยคิดที่จะหาวิธีทำให้ความทรงจำขอฃเธอกลับมา

วรินทร?ค่อยๆวางใจ เลยตามสิบสองไปห้องบนเรือไปพักผ่อน

ประภาพกับสิบสองได้โล่งอก กับวรินทร

และพาเธอไปสถานที่ประจำการ นั่นก็คือสถานที่พรตอยู่ ณ ตอนนี้

สถานที่ประจำการแห่งนี้ลึกลับมาก ถ้าความจำไม่ดีก็ไม่สำหรับจำเส้นทางนี้ได้ ขนาดวรินทรยังจำเส้นทางที่กำลังไปยังไม่ได้เลย

สิบสองออกไปได้สักพัก ก็กลับมา ตอนกลับมาหน้าตาเธอรีบร้อนมาก "เธอทนไม่ไหวแล้วนะ ทำไมพรตถึงยังไม่ส่งคนไปส่งยา"

แววตาประภาพที่นิ่งเฉย ลากวรินทรเดินตรงไปด้านหน้าอย่างเร่งรีบ

ถีบประตูด้านหน้าออก ประภาพรีบเดินไปข้างใน เห็นคนตรงหน้ากำลังดื่มชา อย่างใจเย็น และไม่ได้มีปฏิกิริยาต่อเขาเลย แต่ถ้าว่ามองๆไปที่วรินทรอย่างประหลาดใจ

"ของได้เอามาหรือยัง?" ชยุต พูดแบบไม่อ้อมค้อม พูดออกไปตรงๆอย่างที่ใจนึกคิด ใบหน้าประภาพนิ่ง เอาของโยนไปตรงหน้าของชยุต"สิ่งที่คุณอยากได้ ยาครั้งสุดท้าย ให้ผมได้หรือยัง ?"

ชยุต มองไปที่ของโต๊ะ รีบวางถ้วยชาจากมือ จับแหวนอย่างระมัดระวัง ในแววตาที่เปล่งประกาย

นี้ก็คือ แหวนลับ

ชยุต เอาแว่นขยายออกมาส่องอย่างตื่นเต้น เนื่องจากเขาไม่เคยเห็นแหวนลับมาก่อน

ประภาพมองแหวนในมือของเขาอย่างไม่ใยดี รู้แต่ว่าเวลานี้ต้องการแลกเปลี่ยนของ

ถ้าไม่ใช่ว่าเพราะเขา วันนี้คงไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ เขาต้องบอกกับคุณหนู

ถึงได้ดูแล วรนทร อย่างเงียบๆ ถ้าเกิดครั้งก่อนไม่ได้แอบไปหาพวกเธอ คงไม่ถูกพรตสังเกตเห็น และคงไม่ยอมอยู่ใต้อำนาจของเขาหรอก

เขา ไม่กล้าขัดคำสั่งของคุณหนู ยังเอาของที่สำคัญที่สุดของบ้านตระกูลศรีภักดี ได้มาอยู่ที่มือ วันนั้นเขาได้ลงไป จะกล้ามองหน้าคุณหนูกับตระกูลศรีภักดีติดได้ยังไง

"ของสิ่งนี้คงไม่ใช่ของปลอมนะ?" พรตวางแว่นขยายลง จับแหวนไปมา น้ำหนักที่พอเหมาะ แต่ก็ไม่รู้ง่ามันจริงหรือปลอมกันแน่

"ถ้าคุณไม่อยากได้ก็คืนผมได้" ประภาพชักสีหน้าไม่พอใจ ก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปขอแหวนคืน

ชยุตรีบเอามือหลบออกไป ใบหน้าที่แสดงถึงความโลภ มองดูแหวนในมือ มีความสุข ยิ้มแลบไม่หุบปากเลย

"อะ ให้" ชยุตชักลิ้นชักออกมา เอากล่องๆหนึ่งโยนไปให้เขา "นี่คือกล่องสุดท้ายล"

ประภาพแสดงอาการเชื่องช้า เปิดกล่องใบนั้น ดูไปว่าใช้ยาที่ต้องการไม่มีผิด และนี้คือครั้งสุดท้าย

วรินทร อยู่ข้างประภาพ ในเวลาพรตได้สิ่งที่ต้องการอยู่ในมือแล้ว กำลังหลงใหลกับมันอยู่ จนลืมการอยู่ของ วรินทร

ประภาพกับวรินทร ลงมาข้างล่างห้องๆหนึ่ง ห้องนี้มืดครึ้ม ในห้องนี้มีแค่ช่องลมเล็กๆที่ลมสามารถพัดเช้ามาได้เล็กน้อย ไม่มีแสงสว่างเข้ามาห้องนี้ได้เลย

เห็นประภาพเดินไปเข้าไป วรินทรจับโดนข้างประตูมีสวิตช์เปิดปิด กดไปที่เปิด นั่นห้องนั่นก็สว่างขึ้นมา วรินทรถึงได้ประเมินห้องนี้ต่อ ทั้งห้องถูกตกแต่งในสไตล์ฝั่งยุโรป โดยโทรสีม่วงอ่อน เตียงทั้งสองฝ่ายมีแต่กลิ่นของลาเวนเดอร์อ่อนๆ บ่งบอกว่าเจ้าของห้องนี้ต้องเป็นคนที่ร่างกายอ่อนแอและป่วยง่าย