หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 384

ตอนที่384 เขาคือบอดี้การ์ดน้อยของม๊ามี่

คนที่เขาพามาก็ไม่น้อย แต่ที่ปรากฎออกมาคนเยอะกว่าคนของเขาเยอะมาก

ถ้าเกิดเป็นแบบนี้ วันนี้พวกเขาจะออกจากที่นี้ คงจะ.......

ความคิดนี้เพิ่งออกมา ประภาพรีบเอามืออีกข้างไปรัดคอวรินทร อีกข้างจับไหล่ของเธอ มองดูทาวัตกับแววตาที่เริ่มจริงจัง "ถ้าไม่อยากให้เธอมีอันตราย ก็ปล่อยพวกเราไป"

สีหน้าสิบสองเริ่มไม่ดี ครั้งนี้พวกเขาพามามีแต่คนเก่งๆ ถ้าสมมติถูกทาวัตจัดการ ก็เท่ากับพวกเขาถูกตบเขาหน้าอย่างเต็มๆ

ยังดีที่มีวรินทรเป็นตัวประกันอยู่ ทาวัตจะไม่มีทางทำอะไรไปเรื่อยแน่

"คนอย่างฉันไม่ชอบอะไรที่ตะกุกตะกักแบบนี้ที่สุดเลย พี่ชาย ให้ฉันยิงมันไม้แตกเลยมั้ย!" ธรรศและทีมยืนด้านหลัง ประภาพ ระหว่างที่เห็นเอารินทร์มาต่อรองกัตอนาวัต เวลานี้เริ่มไม่สงบแล้ว

บรรยากาศที่เปลี่ยนเป็นสถานการณ์ที่น่าตึงเครียด ประภาพได้ดึงคออย่างแน่น จนใบหน้าเล็กของวรินทรเริ่มแดง เหมือนคนขาดอากาศ

ทาวัตกัดริมฝีปากอย่างแรง มองทางวรินทรที่ใบหน้าเรียวเล็ก กำลังแดงก่ำ จากนั้นก็พูดออกมาประโยคหนึ่ง "ปล่อยพวกเขาไป"

"พี่......" ธรรศ กำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกกับคำพูดเหล่านี้ พวกเขาถูกต่อรองตั้งแต่ตอนไหน ใครกล้าดีมาต่อรอฃกัตอนาวัต ? คนแลบนี้ได้หายไปจากโลกนี้แล้ว

ทาวัตมองไปที่เขาอย่างนิ่ง ธรรศถึงจำใจยกมือ ออกคำสั่งให้คนของเขาถอย ตาก็มองไปที่ประภาพพาวรินทรออกจากวงล้อม เดินขึ้นไปยังเรือที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้

จนเรือได้ขับออกจากนอกสายตาพวกเขา ประภาพถึงได้ยอมปล่อยมือจากคอของวรินทร วรินทรเลยได้สูดอากาศที่บริสูตร์นี้อีกครั้ง ร่างกายก็ทรุดนั่งลงกับพื้น ลองจับคอตัวเอง ดวงตาแดง เชาเกือบฆ่าเธอไปแล้วจริงๆ

ประภาพเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองใช้แรงเยอะเกินไปจริงๆ เลยรีบนั่งไปดูเธอ "วรินทร ผม

ขอโทษ ตะกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ...."

วรินทรมองบน ทำไปแล้วเพิ่งมาบอกไม่ได้ตั้งใจมีประโยชน์อะไร?

"ตะกี้นี้ คุณทำอะไรกับฉัน?" วรินทรเริ่มมีสติและเพิ่งนึกขึ้นได้เลยได้ถามกลับไป เธอได้ยินเสียงประภาพ ไม่รู้ตัวตั้งคำถามสิ่งที่คาใจเธอ

ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเอง ความรู้สึกนี้มันช่างน่ากลัวจริงๆ

เธอรู้ว่า ประภาพคือฟมอที่เก่ง แต่หรือว่าตะกี้เขากำลังถูกเขาควบคุมอยู่หรอ?

ประภาพกัดริมฝีปาก แล้วพยุงเธอลุกขึ้น ปัดฝุ่นที่แหะเสื้อผ้าเธอ ค่อยๆพูดมาว่า "สะกดจิต"

สะกดจิต!??

วรินทร อึ้งไปสักพัก ประภาพยังสะกดจิตเป็น และไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่เขาสะกดจิตเธอ เธอจะทำตามคำสั่งตรงข้ามกับสิ่งที่อยากทำ?

แววตาที่กังวล วรินทรมองไปที่เขา "ฉันก็เอาขอฃให้คุณแล้ว แต่ทำไมยังจะพาฉันไปอีก?"

"สถานการณ์แบบนั้นเธอก็ดูออก ฉันไม่มีทางเลือก " ประภาพยิ้มอ่อน จะยื่นมือไปลูบหัวเธอ แต่เธอก็หลบ

วรินทรทำเป็นไม่เห็นแววตาที่โศกเศร้าของเขา กัดริมฝีปากสีชมพู "ถ้าวิชาการแพทย์ของคุณดีขนาดนี้ หวังว่าคุณจะรีตอนำให้ความทรงจำฉันกลับมา

"ครับๆ" เขาตอบแบบส่งๆ