หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 คุณแม่และลูกปลอดภัยแล้ว

คนที่กล้าทำร้ายแม่ของเขา จะต้องชดใช้อย่างหนัก!

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ทันใดนั้นประตูห้องผ่าตัดก็เปิด คุณหมอที่สวมชุดปลอดเชื้อเดินออกมา “ใครคือครอบครัวของผู้ป่วยครับ?”

“พวกเราครับ” ทาวัตและกวินรีบเร่งเดินออกมาข้างหน้า

“ผู้ป่วยตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วครับ แต่ว่าตอนนี้เธอเสียเลือดมากเกินไป เด็กและผู้ใหญ่อยู่ในอันตราย พวกคุณต้องเลือกว่าจะช่วยผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก”

เมื่อคำพูดของคุณหมอกล่าวออกมา ทาวัตและกวินก็อึ้งอยู่กับที่ มองคุณหมออย่างตกใจ

สองอาทิตย์? ทาวัตขมวดคิ้วคำนวณอย่างถี่ถ้วน นั่นไม่ใช่ตอนที่วรินทรกลับมาเอาแหวนลับ พวกเขาหลายครั้ง......

เมื่อได้ยินข่าวเขาควรจะดีใจถึงจะถูก แต่ว่าคุณหมอกลับพูดว่าให้ช่วยผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก สำหรับเขาทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเทียบกับเธอแล้ว ก็ไม่มีอะไรสำคัญกว่าเธออีก

เด็กในท้องนั้นต่อจากนี้มีอีกก็ยังได้

กวินมองใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของทาวัตที่กำลังตกใจ ความทุกข์ภายในใจยิ่งมากขึ้น ถ้าหากว่าเขาเสียแม่และน้องสาวในอนาคตไปเพราะตนเองล่ะก็ เขาคงรู้สึกแย่จนตาย

“พ่อครับ......” ภายในใจกวินทำใจไม่ได้อย่างมาก คุณหมอบอกว่าสามารถช่วยได้คนเดียว แต่เขาโลภอยากให้คุณแม่และน้องสาวในท้องปลอดภัยทั้งหมด!

“ถ้าเลือกเสร็จแล้วรบกวนเซ็นชื่อที่หนังสือยินยอมด้วยนะครับ คนป่วยไม่อาจรอได้” คุณหมอหยิบหนังสือยินยอมจากมือนางพยาบาลส่งให้ทาวัต

ทาวัตมองคุณหมอด้วยสายตาน่ากลัว ร่างคุณหมอสั่นระริก พลันปิดปากไม่เร่งอีก

เขารับหนังสือยินยอมมา สายตาซับซ้อนและเจ็บปวด ถ้าวรินทรรู้ว่าตนมีลูกอีกคน คงจะรู้สึกยินดีมากสินะ

เธอเคยพูดว่าถ้ามีลูกสาวอีกคนจะสมบูรณ์แบบไปเลย กวินได้เป็นพี่ชายที่สุขุมและฉลาด คงจะรักน้องสาวมากๆ น้องสาวก็แค่เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่เงียบสงบก็พอแล้ว

ห้าปีก่อนตอนที่พวกเขาไม่ได้แยกจากกัน เธอก็เพ้อฝันทุกวันว่าจากนี้จะมีลูกสาวที่เหมือนเธอ มีลูกชายที่เหมือนเขา

แต่ว่าตอนนี้ ความปรารถนาเธอเป็นจริงแล้ว กลับถูกโชคชะตาพรากเอาไป

ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองเคยมีลูกอีกคน แต่ต้องยอมแพ้ หลังรู้ต้องเจ็บปวดใจอย่างมาก

ขอโทษนะลูกรัก คุณพ่อก็รักลูกเหมือนกัน

ทาวัตปิดตาแน่น แล้วก็ลืมตาขึ้นมา ถือปากกาด้ามนั้นใช้แรงมหาศาลเกือบจะหักปากกาทิ้งเสีย

เขียนชื่อตัวเองลงไปมุมล่างของหนังสือยินยอม ทุกเส้นอักษรทาวัตใช้แรงอย่างมาก โดยเฉพาะการฝืนใจ ปลายปากกาเกือบจะซึมทะลุกระดาษ สุดท้ายเซ็นเสร็จก็ยื่นปากกาและหนังสือยินยอมส่งคืนให้คุณหมอ

กวินมองชื่อที่เซ็นต์เรียบร้อยแล้วบนกระดาษ ขบริมฝีปากเล็ก เป็นครั้งแรกที่ภายในใจคลุกเคล้าไปด้วยความขมขื่นและความเจ็บปวดที่รุนแรงขนาดนี้ รุนแรงเหมือนกับตอนที่เขาพบว่าคุณแม่หายไป

สายตาคมของคุณหมอเห็นรอยแตกของด้ามปากกา ก็แอบตกใจทันที รับหนังสือยินยอมจากทาวัตแล้วส่งให้นางพยาบาล

คุณหมอเดิมทีอยากจะปลอบโยนสองพ่อลูกสักสองสามประโยคแต่พอเห็นแววตาที่แผ่ความเย็นชาออกมาของทาวัต ก็หันร่างเข้าห้องผ่าตัดทันที เพื่อเตรียมการผ่าตัด

ขอบตาแดงๆของกวินมองคุณหมอเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด อะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของคุณแม่ แต่ว่าถ้าหลังจากคุณแม่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้เรื่องนี้ จะต้องรู้สึกแย่มากๆ

“รอสักครู่” เสียงสดใสและอ่อนโยนดังขึ้น พร้อมกันกับเสียงก้าวเท้าไวๆ ทาวัตและกวินหันหน้าไปมอง

ก็เห็นประภาพกำลังเดินมาที่นี่ ลากนางพยาบาลที่กำลังเข้าห้องผ่าตัด “อย่าเพิ่งทำการผ่าตัด”

“อาประภาพครับ......” กวินอ้าปากเล็ก เรียกประภาพว่าคุณอาด้วยความเคยชิน