หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 391

ตอนที่ 391 คุณแม่และลูกปลอดภัยแล้ว

คนที่กล้าทำร้ายแม่ของเขา จะต้องชดใช้อย่างหนัก!

เวลาผ่านไปไม่นานนัก ทันใดนั้นประตูห้องผ่าตัดก็เปิด คุณหมอที่สวมชุดปลอดเชื้อเดินออกมา “ใครคือครอบครัวของผู้ป่วยครับ?”

“พวกเราครับ” ทาวัตและกวินรีบเร่งเดินออกมาข้างหน้า

“ผู้ป่วยตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้วครับ แต่ว่าตอนนี้เธอเสียเลือดมากเกินไป เด็กและผู้ใหญ่อยู่ในอันตราย พวกคุณต้องเลือกว่าจะช่วยผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก”

เมื่อคำพูดของคุณหมอกล่าวออกมา ทาวัตและกวินก็อึ้งอยู่กับที่ มองคุณหมออย่างตกใจ

สองอาทิตย์? ทาวัตขมวดคิ้วคำนวณอย่างถี่ถ้วน นั่นไม่ใช่ตอนที่วรินทรกลับมาเอาแหวนลับ พวกเขาหลายครั้ง......

เมื่อได้ยินข่าวเขาควรจะดีใจถึงจะถูก แต่ว่าคุณหมอกลับพูดว่าให้ช่วยผู้ใหญ่หรือว่าเด็ก สำหรับเขาทุกสิ่งทุกอย่างเมื่อเทียบกับเธอแล้ว ก็ไม่มีอะไรสำคัญกว่าเธออีก

เด็กในท้องนั้นต่อจากนี้มีอีกก็ยังได้

กวินมองใบหน้าที่แสนหล่อเหลาของทาวัตที่กำลังตกใจ ความทุกข์ภายในใจยิ่งมากขึ้น ถ้าหากว่าเขาเสียแม่และน้องสาวในอนาคตไปเพราะตนเองล่ะก็ เขาคงรู้สึกแย่จนตาย

“พ่อครับ......” ภายในใจกวินทำใจไม่ได้อย่างมาก คุณหมอบอกว่าสามารถช่วยได้คนเดียว แต่เขาโลภอยากให้คุณแม่และน้องสาวในท้องปลอดภัยทั้งหมด!

“ถ้าเลือกเสร็จแล้วรบกวนเซ็นชื่อที่หนังสือยินยอมด้วยนะครับ คนป่วยไม่อาจรอได้” คุณหมอหยิบหนังสือยินยอมจากมือนางพยาบาลส่งให้ทาวัต

ทาวัตมองคุณหมอด้วยสายตาน่ากลัว ร่างคุณหมอสั่นระริก พลันปิดปากไม่เร่งอีก

เขารับหนังสือยินยอมมา สายตาซับซ้อนและเจ็บปวด ถ้าวรินทรรู้ว่าตนมีลูกอีกคน คงจะรู้สึกยินดีมากสินะ

เธอเคยพูดว่าถ้ามีลูกสาวอีกคนจะสมบูรณ์แบบไปเลย กวินได้เป็นพี่ชายที่สุขุมและฉลาด คงจะรักน้องสาวมากๆ น้องสาวก็แค่เป็นเจ้าหญิงตัวน้อยๆที่เงียบสงบก็พอแล้ว

ห้าปีก่อนตอนที่พวกเขาไม่ได้แยกจากกัน เธอก็เพ้อฝันทุกวันว่าจากนี้จะมีลูกสาวที่เหมือนเธอ มีลูกชายที่เหมือนเขา

แต่ว่าตอนนี้ ความปรารถนาเธอเป็นจริงแล้ว กลับถูกโชคชะตาพรากเอาไป

ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองเคยมีลูกอีกคน แต่ต้องยอมแพ้ หลังรู้ต้องเจ็บปวดใจอย่างมาก

ขอโทษนะลูกรัก คุณพ่อก็รักลูกเหมือนกัน

ทาวัตปิดตาแน่น แล้วก็ลืมตาขึ้นมา ถือปากกาด้ามนั้นใช้แรงมหาศาลเกือบจะหักปากกาทิ้งเสีย

เขียนชื่อตัวเองลงไปมุมล่างของหนังสือยินยอม ทุกเส้นอักษรทาวัตใช้แรงอย่างมาก โดยเฉพาะการฝืนใจ ปลายปากกาเกือบจะซึมทะลุกระดาษ สุดท้ายเซ็นเสร็จก็ยื่นปากกาและหนังสือยินยอมส่งคืนให้คุณหมอ

กวินมองชื่อที่เซ็นต์เรียบร้อยแล้วบนกระดาษ ขบริมฝีปากเล็ก เป็นครั้งแรกที่ภายในใจคลุกเคล้าไปด้วยความขมขื่นและความเจ็บปวดที่รุนแรงขนาดนี้ รุนแรงเหมือนกับตอนที่เขาพบว่าคุณแม่หายไป

สายตาคมของคุณหมอเห็นรอยแตกของด้ามปากกา ก็แอบตกใจทันที รับหนังสือยินยอมจากทาวัตแล้วส่งให้นางพยาบาล

คุณหมอเดิมทีอยากจะปลอบโยนสองพ่อลูกสักสองสามประโยคแต่พอเห็นแววตาที่แผ่ความเย็นชาออกมาของทาวัต ก็หันร่างเข้าห้องผ่าตัดทันที เพื่อเตรียมการผ่าตัด

ขอบตาแดงๆของกวินมองคุณหมอเดินเข้าไปในห้องผ่าตัด อะไรก็ไม่สำคัญเท่าชีวิตของคุณแม่ แต่ว่าถ้าหลังจากคุณแม่ตื่นขึ้นมาแล้วรู้เรื่องนี้ จะต้องรู้สึกแย่มากๆ

“รอสักครู่” เสียงสดใสและอ่อนโยนดังขึ้น พร้อมกันกับเสียงก้าวเท้าไวๆ ทาวัตและกวินหันหน้าไปมอง

ก็เห็นประภาพกำลังเดินมาที่นี่ ลากนางพยาบาลที่กำลังเข้าห้องผ่าตัด “อย่าเพิ่งทำการผ่าตัด”

“อาประภาพครับ......” กวินอ้าปากเล็ก เรียกประภาพว่าคุณอาด้วยความเคยชิน

“ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม ผมสามารถทำให้ทั้งผู้ใหญ่และเด็กปลอดภัยได้” ประภาพพูดพร้อมมองทาวัต

ที่จริงแล้วเขามาเพราะอยากมาดูวรินทรอีก ทำการตัดสินใจอีกครั้งกับเรื่องราวในอดีต และไม่อยากยุ่งเรื่องของเขาและชยุตอีก แต่ว่าพอเห็นเธอถูกยิงจนต้องเข้าห้องผ่าตัด ได้ยินคุณหมอบอกว่าเด็กในท้องวรินทรช่วยไว้ไม่ได้ ก็รู้สึกสงบจิตสงบใจไม่ลง

ทาวัตรู้จักเขาดี ไม่ลังเลที่จะพยักหน้า

“เฮ้ คุณทำอะไรน่ะ ผู้ไม่เกี่ยวข้องรอด้านนอกห้ามเข้ามา” เสียงโกรธเคืองของคุณหมอดังออกมาจากด้านใน

“ให้เขาเข้าไป เขาทำได้” ทาวัตขมวดคิ้ว ผลักประตูไปครึ่งหนึ่งแล้วพูดกับคุณหมอด้านใน

“แต่ว่า......”

“แต่ว่าอะไร? ถ้าพวกคุณไม่เต็มใจอยู่ที่นี่ก็ไสหัวออกไป ผมคนเดียวก็สามารถช่วยชีวิตทั้งเธอและลูกได้! ถ้าไม่เอากระสุนออกจากร่าง วรินทรจะใกล้ตายอยู่แล้ว ตั้งครรภ์ยิ่งอ่อนแอ ยิ่งทรมาณ อยากให้เธอตายจริงๆหรอ?”

คุณหมอพวกนี้ถูกเขาคำรามใส่ก็พลันอึ้งกัน หันหน้ามองสายตาที่แน่วแน่ของทาวัต ก็ให้เขาเดินเข้ามาอย่างง่ายดาย

ยังไงก็ได้การยืนยันจากทาวัต พวกเขาก็ไม่ได้กังวัลอะไร

ประตูห้องงผ่าตัดปิดลงอีกครั้ง สีหน้าท่าทางของทาวัตและกวินเดิมทีที่ตึงเครียดก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย

ที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ แต่ว่าเฟิร์นกลับทำได้

ทาวัตและกวินไม่มั่นใจไปกว่านี้ เพื่อชื่อเสียงของตัวเอง เฟิร์น หรือว่าประภาพจะต้องช่วยวรินทรและลูกได้อย่างแน่นอน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ นานจนทาวัตและกวินที่ยืนอยู่ตลอด ยืนจนขาชาแล้ว พอขยับก็รู้สึกเจ็บจนทนไม่ไหว

หลังจากสามชั่วโมงผ่านไป ไฟในห้องผ่าตัดสุดท้ายก็ดับลง ประตูเปิดออก คุณหมอสองสามคนที่สวมชุดกราวน์สีขาวเดินออกมาด้วยใบหน้าประหลาดใจ เหมือนกับยังไม่ฟื้นจากความช็อค

“ความสามารถทางการแพทย์ของคนนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ พวกเราไม่มีวิธีอื่นที่จะช่วยทั้งผู้ใหญ่และเด็ก แต่เขากลับทำได้แล้ว”

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ไม่ได้มีความเป็นไปได้มากขนาดนั้น เมื่อถึงมือเขา ก็ยอดเยี่ยมเลย”

คุณหมอทั้งหลายทั้งพยักหน้าทั้งถอนหายใจ

“คุณหมอครับ ภรรยาผมเป็นยังไงบ้างครับ?” ทาวัตกับกวินเห็นคุณหมอเดินออกมา ก้าวเท้าที่เป็นเหน็บชาเดินออกมา รีบเร่งถาม

“ไม่มีอะไรที่น่าเป็นห่วงแล้วครับ คุณแม่และลูกปลอดภัยแล้ว เพียงต้องอยู่พักฟื้นสองสามวันถึงจะออกจากโรงพยาบาลได้” หัวหน้าคุณหมอพูดพร้อมถอนหายใจเดินออกไป

นางพยาบาลทั้งหลายเข็นวรินทรออกมาจากห้องผ่าตัด ใบหน้าของเธอแม้ซีดเซียวมาก แต่ว่าไม่มีอะไรอันตรายต่อชีวิตแล้ว

“แม่ครับ” กวินตะโกนอย่างแผ่วเบา สูดน้ำมูก ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกแย่อย่างรุนแรง เดินตามหลังทาวัตและนางพยาบาลไปที่ห้องผู้ป่วย

ประภาพอยู่ด้านหลังพวกเขา นวดหว่างคิ้ว บนตัวยังคงชุ่มไปด้วยกลิ่นเลือดบางๆ เขาขมวดคิ้วน้อยๆ อยากไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนไป

แต่ว่า เขาเหลือเวลาไม่มากแล้ว

เขากลัวว่าจะล่าช้าเกินไป นานไปเขาอาจจะเสียดายไม่อยากไป

ยี่สิบกว่าปีกับความรักอันลึกซึ้ง จะพูดว่ายอมแพ้ก็คือยอมแพ้นั่นแหละ

ตกดึก ภายในห้องผู้ป่วยVIP วรินทรค่อยๆตื่นขึ้น มองเห็นเพดานสีขาวด้านบน ได้กลิ่นปลอดเชื้อในอากาศ คิ้วสวยสองข้าวก็ขมวดเป็นปม

ที่นี่ที่ไหน?

วรินทรอยากขยับตัว กลับพบว่าขยับช่วงหัวไหล่เพียงเล็กน้อยก็เจ็บมากๆ ความทรงจำก็ย้อนกลับเข้ามาภายในพริบตา