หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 390

ตอนที่390 ทายาทที่ดีที่สุด

ชยุตมองรอบๆเพื่อหาเสียงนั้น แต่ก็ไปเจอกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังยืนข้างอยู่กับหญิงสาวที่ชุดรัดรูปสีดำ ในมือถือปืนสีเงินที่น่าหลงใหล

กระสุนตะกี้ ใช้เด็กนี้ยิงมาหรือเปล่า?!

"พวกแกเป็นใคร? " ชยุตมองไปที่หน้าของกวิน รู้สึกค้นหน้า เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่

"เค้าไม่รู้ว่าเราเป็นใครหรอ?พี่เอๆ ข่าวที่เมืองพี่เอมันช้าขนาดนี้เลยหรอ?" กวินหันไปมองด้วยใบหน้าที่ผิดหวังอ

เอหัวเราะแล้วเอ่ยปากพูด"มันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้วคนคนนี้เป็นคนที่ตกข่าวถึงได้ไม่รู้จักกวินไง"

"จริงหรอฉันออกจะเป็นเด็กที่หล่อขนาดนี้เป็นไปได้ไงที่จะไม่มีคนรู้จัก" แบะปากเล็กของกวินกับสายตาที่กลมโตเหมือนหิมะเยือกเย็นมองไปที่เขาโดยตรง

ชยุตยิ่งมองใบหน้าของกวินชัดขึ้น

ใบหน้านั่น..... มันก็ใบหน้าของทาวัต นึกเก็กนี้จะเป็นลูกของทาวัต

ชยุตเพิ่งนึกออกว่าเห็นข่าวว่า ลูกของวรินทรกับทาวัต ชื่อว่า กวิน

"อยู่ทางนี้!" คนข้างหลังบอกต่อกัน ชยุตรีบหันไปดูคนพวกนั้นกำลังตามมา

ไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรพวกนี้แล้ว ชยุต รีบลงจากรถ สำรวจดูประตูที่ปิด มีความสูงของผู้ใหญ่สามคน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปีนออกไปได้ง่าย

มีวิธีเดียวเท่านั้น

ชยุตหันกลับมองไปที่กวินโดยที่ลืมว่าใครที่ยืนข้างๆกวิน จากนั่นก็วิ่งไปทางกวิน ด้วยใบหน้าที่น่ากลัวและโกรธแค้น

ถ้าจะต้องตาย ก็ต้องลาก ลูกของวรินทรกับทาวัตไปตายด้วย มันถึงจะคุ้มค่าที่จะตาย

ดูเหมือนเค้าจะลืมไปเลยว่ามีตัวตนของเอ อยู่

เค้าได้ไปเข้าใกล้เอ รีบเอาปืนชักออกมาเลยก็ยิงเป้าไปที่อกของเขา กวินพูดว่าห้ามให้เค้าตายไปง่ายๆ

ชยุตหยุดชะงักฝีเท้า อกเขามีแผลที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลไม่หยุด เขาได้ก้มมองดู ปืนในมือก็หล่นลงพื้น ทิ้งตัวนั่งคุกเข่า

"พี่เอๆ ผู้หญิงเราห้ามป่าเถื่อนแบบนี้นะ เดี๋ยวจะไม่มีคนเอานะ" กวิน พูดพร้อมกับไส้หัว

"เธอไม่ใช่เธอเลี้ยงดูฉันแล้วทำไมฉันจะต้องไปแต่งงานกับใครด้วย

ชยุตอ้าปาก ยกหัวขึ้นมาดูเอ การดูครั้งนี้ทำให้เค้าเห็น คอปกที่มีอักษรสัญลักษณ์ที่เหมือนกับแหวนลับนั้น

"เธอ....เธอคือคนของตระกูลไชยมี จ้องไปที่คอปกของเอ อย่างมีความหวัง

เอ ตอบแบบไม่บ่ายเบี่ยง ยังไงก็สภาพชยุตก็เหมือนคนใกล้ตาย "ใช่"

" ฉัน....ฉันคือเจ้านายแก แกจะต้องังคำสั่งของฉัน! " ชยุตใช้เรียวแรงที่มือเอาแหวนออกจากกระเป๋าเสื้อเขาให้เอดู

เอ.แข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าเขาสามารถนำเธอไปฐานประจำการได้ มันง่ายที่เขาจะคิดบัญชีกับทาวัต

แต่ว่า ความเป็นจริงไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่เขาคิด

เอมองๆปที่แหวนแล้วพูดคำพูดที่ทำให้ชยุตผิดหวัง"ที่ให้แกไปมันก็แหวนขยะ ? อย่างแกหรอกที่จะเหมาะสวมแหวนนี้ได้? ไม่ต้องพูดแหวนนั่นเป็นของหรอก ถ้ามันเป็นจริง พวกเราไม่ฟังคำสั่งของแกหรอก

ถึงแหวนวงนี้จะมีผลต่อพวกเขา แต่ถึงพวกเขาจะต้องฟังคำสั่งของคนถือแหวน