หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 390

ตอนที่390 ทายาทที่ดีที่สุด

ชยุตมองรอบๆเพื่อหาเสียงนั้น แต่ก็ไปเจอกับเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังยืนข้างอยู่กับหญิงสาวที่ชุดรัดรูปสีดำ ในมือถือปืนสีเงินที่น่าหลงใหล

กระสุนตะกี้ ใช้เด็กนี้ยิงมาหรือเปล่า?!

"พวกแกเป็นใคร? " ชยุตมองไปที่หน้าของกวิน รู้สึกค้นหน้า เหมือนเคยเจอที่ไหนสักที่

"เค้าไม่รู้ว่าเราเป็นใครหรอ?พี่เอๆ ข่าวที่เมืองพี่เอมันช้าขนาดนี้เลยหรอ?" กวินหันไปมองด้วยใบหน้าที่ผิดหวังอ

เอหัวเราะแล้วเอ่ยปากพูด"มันไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้วคนคนนี้เป็นคนที่ตกข่าวถึงได้ไม่รู้จักกวินไง"

"จริงหรอฉันออกจะเป็นเด็กที่หล่อขนาดนี้เป็นไปได้ไงที่จะไม่มีคนรู้จัก" แบะปากเล็กของกวินกับสายตาที่กลมโตเหมือนหิมะเยือกเย็นมองไปที่เขาโดยตรง

ชยุตยิ่งมองใบหน้าของกวินชัดขึ้น

ใบหน้านั่น..... มันก็ใบหน้าของทาวัต นึกเก็กนี้จะเป็นลูกของทาวัต

ชยุตเพิ่งนึกออกว่าเห็นข่าวว่า ลูกของวรินทรกับทาวัต ชื่อว่า กวิน

"อยู่ทางนี้!" คนข้างหลังบอกต่อกัน ชยุตรีบหันไปดูคนพวกนั้นกำลังตามมา

ไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรพวกนี้แล้ว ชยุต รีบลงจากรถ สำรวจดูประตูที่ปิด มีความสูงของผู้ใหญ่สามคน มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปีนออกไปได้ง่าย

มีวิธีเดียวเท่านั้น

ชยุตหันกลับมองไปที่กวินโดยที่ลืมว่าใครที่ยืนข้างๆกวิน จากนั่นก็วิ่งไปทางกวิน ด้วยใบหน้าที่น่ากลัวและโกรธแค้น

ถ้าจะต้องตาย ก็ต้องลาก ลูกของวรินทรกับทาวัตไปตายด้วย มันถึงจะคุ้มค่าที่จะตาย

ดูเหมือนเค้าจะลืมไปเลยว่ามีตัวตนของเอ อยู่

เค้าได้ไปเข้าใกล้เอ รีบเอาปืนชักออกมาเลยก็ยิงเป้าไปที่อกของเขา กวินพูดว่าห้ามให้เค้าตายไปง่ายๆ

ชยุตหยุดชะงักฝีเท้า อกเขามีแผลที่เต็มไปด้วยเลือดที่ไหลไม่หยุด เขาได้ก้มมองดู ปืนในมือก็หล่นลงพื้น ทิ้งตัวนั่งคุกเข่า

"พี่เอๆ ผู้หญิงเราห้ามป่าเถื่อนแบบนี้นะ เดี๋ยวจะไม่มีคนเอานะ" กวิน พูดพร้อมกับไส้หัว

"เธอไม่ใช่เธอเลี้ยงดูฉันแล้วทำไมฉันจะต้องไปแต่งงานกับใครด้วย

ชยุตอ้าปาก ยกหัวขึ้นมาดูเอ การดูครั้งนี้ทำให้เค้าเห็น คอปกที่มีอักษรสัญลักษณ์ที่เหมือนกับแหวนลับนั้น

"เธอ....เธอคือคนของตระกูลไชยมี จ้องไปที่คอปกของเอ อย่างมีความหวัง

เอ ตอบแบบไม่บ่ายเบี่ยง ยังไงก็สภาพชยุตก็เหมือนคนใกล้ตาย "ใช่"

" ฉัน....ฉันคือเจ้านายแก แกจะต้องังคำสั่งของฉัน! " ชยุตใช้เรียวแรงที่มือเอาแหวนออกจากกระเป๋าเสื้อเขาให้เอดู

เอ.แข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าเขาสามารถนำเธอไปฐานประจำการได้ มันง่ายที่เขาจะคิดบัญชีกับทาวัต

แต่ว่า ความเป็นจริงไม่ได้ราบรื่นเหมือนที่เขาคิด

เอมองๆปที่แหวนแล้วพูดคำพูดที่ทำให้ชยุตผิดหวัง"ที่ให้แกไปมันก็แหวนขยะ ? อย่างแกหรอกที่จะเหมาะสวมแหวนนี้ได้? ไม่ต้องพูดแหวนนั่นเป็นของหรอก ถ้ามันเป็นจริง พวกเราไม่ฟังคำสั่งของแกหรอก

ถึงแหวนวงนี้จะมีผลต่อพวกเขา แต่ถึงพวกเขาจะต้องฟังคำสั่งของคนถือแหวน

แต่ถ้ามีคุณหนูกวินอยู่ ถึงจะไม่มีแหวน พวกเขาก็จงรักภักดีเชื่อฟังคำสั่งเขา

นอกจาที่เขาจะทายาทในสายเลือดตระกูลศรีภักดี แต่ด้วยอายุน้อยและยังฉลาดเกินไป ถือว่าเป็นทายาทที่สมบูรณ์แบบ

"อะไรนะ ? แหวน แหวนนั่นเป็นของปลอมหรอ ?" ชยุตมองไปที่แหวนนั่น ก็ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกขาดอะไรไปสักอย่าง ไม่มีผลอะไรเลย

มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ถ้ามันเป็นของปลอม!!

ที่เขาวางแผนและลำบากมาหลายปี

แต่กลับมาพูดว่าแหวนนั่นเป็นของปลอม?!

วรินทรตัวแสบ ไอชั่วทาวัต กล้าดียังไงมาหลอกเขาได้เจ็บแสบ !!

เขาจะไม่มีวันปล่อยพวกเขาไปแน่ !ไม่มีวัน!

ดวงตาของชยุตที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น มองปืนที่พื้น และรับไปหยิบมาขึ้นมา ก่อนที่จะเล่งๆปที่กวิน ใบหน้าที่โกรธพร้อมกับตะโกนพูดในใจว่า ๆปตายซะ!!

หลังจากนั้น นิ่วไกลมือ เล่งไปที่กวิน

"อย่านะ!!" ทาวัตกับวรินทรที่วิ่งมาที่นี้พร้อมกัน หัวใจที่แตกสลาย ในระหว่างที่ชยุตกำลังจะยิงไป มีคนกระโดดเข้าไปกอดกวินอย่างแน่น

ปัง-------

กระสุนไม่ได้โดนที่ที่กวินเลยซักนิด แต่มันโดนหลังของวรินทร เลือดสดๆได้ไหลออก จนทำให้เสื้อของเธอถูกไปด้วยสีแดง

เพราะก่อนหน้าที่.....ได้ยิงไป ไม่ได้ยิงไปที่จุดสำคัญของชยุต จึงทำให้ไม่ถึงแก่ชีวิต

ดวงตาทาวัตมัวหมอง และในตอนนั้นรีบยิงไปที่ขาทั้งสองของทาวัต

เลือดพุ่ง ชยุตหมดแรง ล้มลง และไม่สามารถที่จะลุกมายิงคนได้อีก

ทาวัตกำลังจะยิงไปอีกรอบ แต่ก็ได้ยินเสียงกวินที่กำลังตกใจ "ม๊ามี๊"

"จับเขาลงไปชั้นใต้ดิน และค้างร่วมไว้กับพวกเธอ " ทาวัตสั่งลูกน้องไว้ ร่างที่เย็นเฉียบ กับแววตาที่โกรธมาก เหมือนกับสามารถเผาทุกอย่างได้พริบตา

ลูกน้องรีบทำตามคำสั่ง นำนายชยุตออกไป

วรินทรไม่เคยถูกยิงมาก่อน ตรงที่ถูกยิงเหมือนเจ็บแบบแสบๆร้อนๆ เหมือนไฟกำลังไหม้ตรงส่วนนั่น เจ็บจนเธอสลบไป

"วรินทร!! " ทิ้งปืนที่อยู่บนมือ แล้วเข้าอบวรินทรที่ล้มลงไปไว้ด้วยใบหน้าที่ซีด

——

วรินทรถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน ไฟห้องฉุกเฉินสว่างขึ้น ทาวัตกับกวินยืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างกังวลใจ

"เป็นเพราะผมคนเดียวถ้าผมไม่วิ่งออกมาม๊ามี๊ก็ไม่ต้องโดนยิง เพราะช่วยผม" กวินก้มกับใบหน้าที่ผิดหวัง เค้าแค่อยากช่วยม๊ามี๊กับแดดดี้ ใครจะไปรู้เมื่อเขาเข้ามาทำให้ชยุตมีโอกาส

ทาวัดโกรธอยู่ แต่ไม่ได้โทษกวินและลูบหัวเขาเบาๆ ปลอบใจเขา "จะโทษก็ต้องโทษชยุตที่เล่ห์เหลี่ยมเกินไป แม่ของลูกไม่ยอมเห็นลูกบาดเจ็บและลูกก็ไม่อยากเห็นแม่บาดเจ็บเช่นกัน"

เหมือนครั้งก่อนที่กวินโดนลักพาตัวเขาก็เอาตัวเองเข้าไปช่วยจนได้รับบาดเจ็บ เค้าก็ไม่ต้องการให้กวินได้รับอันตราย

กวินก็ยังยอมรับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุกำมือเล็กๆทั้งสองข้างอย่างแน่น เขารู้ว่าแดดดี้ต้องพาชยุตลงไปในชั้นใต้ดิน

และเขาจะไม่มีวันปล่อยตัวเขาไปอย่างแน่นอน