หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 394

ตอนที่ 394 เคยแอบไปเจอคุณหนึ่งครั้ง

ปกติวรินทรต้องลุกขึ้นมาแล้วก็เอะอะโวยวายตั้งนานแล้ว แต่ครั้งนั้นเข่ากระแทกถูกหินก้อนหนึ่ง เจ็บปวด วรินทรกลัวเจ็บ ความรู้สึกเหมือนจะตาย ปากเล็กกำลังจะแหกปากร้องไห้

ตอนนั้นประภาพก็แอบมองวรินทรและทมยันตีตั้งแต่นั้นมา และก็พยามหาโอกาสบางครั้งมาดูหญิงสาวคนนี้ เพื่อไม่ให้ชยุตพบเขา ทมยันตีก็ซ่อนเขาไว้อย่างดี

แต่คิดไม่ถึงว่าจะโดนชยุตจับได้ ตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าประภาพยังเด็ก ชยุตไม่ได้พาเขาไปหรือให้เขาทำอะไรโดยตรง และไปตามหาญาติเขาเพียงคนเดียวอย่างลับๆ นั่นก็คือมษยา

ประภาพพบว่าตนเองตั้งแต่หลังจากตอนที่แอบมองวรินทร รู้สึกสนใจในตัวเด็กผู้หญิงคนนี้มาก หาโอกาสมาเจอเธอบ่อยๆ วันนั้นที่เขาเพิ่งผลิตยาเสร็จก่อนกำหนด เพื่อให้รางวัลตัวเอง เลยตัดสินใจมาเจอวรินทร

ใครจะรู้ว่าคนที่ไม่ค่อยได้เข้าไปในลานบ้าน จะเจอวรินทรกำลังสะดุดล้มลงไปไม่ได้นุ่มนวล เห็นเด็กผู้หญิงคนนี้กำลังแหกปากร้องไห้

ประภาพมองไปรอบๆอย่างเจาะจง ไม่มีใครจึงเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง เป็นครั้งแรกที่ได้เผชิญหน้ากับวรินทร

เขาไม่รู้ทำไมจะทำอย่างไรกับผู้หญิงที่ร้องไห้อยู่ เพราะว่าที่บ้านไม่เคยสอน และเด็กผู้หญิงคนเดียวที่บ้านไม่ว่าจะเจ็บหนักขนาดไหนก็ไม่เคยร้องไห้ ดังนั้นประภาพเลยไม่รู้จะทำยังไงดี

ในช่วงเวลาที่เร่งด่วน เลยหยิบลูกกวาดกระต่ายขาวยื่นให้เธอหนึ่งอัน พูดกับเธอด้วยเสียงอ่อนโยน “อย่าร้องไห้เลย ให้ลูกกวาดเธอกินนะ”

วรินทรในตอนนั้นเพราะว่าได้ยินน้ำเสียงไพเราะเลยหยุดร้อง เธอไม่รู้ว่าทำไมที่บ้านถึงมีพี่ชายหน้าตาดีขนาดนี้ กะพริบตาปริบๆมองเขาอย่างสงสัย

วรินทรที่คอยทะเลาะกับทาวัตนั้นยังเป็นเด็กบ้าผู้ชาย พี่ชายหล่อๆทุกคนก็ไม่เว้น รับลูกกวาดมาจากทาวัต ฉีกกระดาษห่อแล้วเอาลูกอมใส่เข้าปาก

เคี้ยวไปไม่กี่ทีวรินทรถึงได้รู้ว่าเป็นลูกกวาดหวานที่ตนไม่ชอบ แต่ว่าเห็นใบหน้าหล่อเหลาของพี่ชายตรงหน้า เธอก็รู้สึกลูกกวาดหวานไม่หวานก็ช่างปะไร

“พี่ชายคะ พี่ตกลงมาจากสวรรค์หรอคะ?” วรินทรพลิกตัวนั่งลงกับพื้น ไม่สนว่ากระโปรงที่ทมยันตีเพิ่งเปลี่ยนให้ไม่นานจะเลอะ ใบหน้าเล็กเปื้อนโคลน เหมือนกับเจ้าแมว

ดวงตาประกายวิบวับราวกับคริสตัลคู่นั้น บริสุทธิ์ใส ทำให้ทาวัตเกิดความรู้สึกพ่ายแพ้

อยู่ในความมืดมานาน พลันได้เจอกับสีขาวบริสุทธิ์ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร

“ไม่ใช่ครับ พี่เดินมา” ประภาพส่ายศีรษะตอบ เขาเกิดมามีใบหน้าหล่อเหลา เวลายิ้มอบอุ่นราวกับเป็นพระอาทิตย์ขนาดย่อม ให้ความรู้สึกสบายใจ

“งั้นพี่ชายเดินมาจากที่ไหน?” วรินทรถามต่อ จากนั้นก็เคี้ยวสองสามทีแล้วกลืนลูกกวาดลงไป ความหวานที่ยังอยู่ในปากทำให้เธอย่นจมูก

ประภาพไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะว่าบอกเธอไม่ได้ เขาอยู่ที่บ้านนี้ ถ้ามีคนรู้เขาแย่แน่

ประภาพคิดว่าสิ่งที่ตนทำนั้นไร้ความหมาย เขาออกมาทำไมนะ ถูกชยุตจับได้ก็รู้สึกสั่นกลัวพอแล้ว ถูกคนอื่นจับได้เขาต้องฆ่าตัวตายลดความผิดจริงๆ

เพราะฉะนั้นเขาจึงลุกขึ้นเดินออกไป เสื้อคลุมถูกคนลากเอาไป

เขาหันศีรษะกลับมาก็เห็นวรินทรมองเขาด้วยใบหน้ามุ่งร้าย ทำให้เขาใจเต้นตุบๆ “นี่พี่ชายไม่ใช่คนไม่ดีใช่ปะ จะมาลักพาตัวแจ๊วของฉันใช่ไหม”

แจ๊วคือใคร?

ประภาพเห็นก้อนเกี๊ยวสีขาวหิมะกำลังม้วนตัวไปมาจากที่ไม่ไกล เข้าใจในพริบตา แต่ว่า เทียบกับแจ๊วแล้ว ลูกสาวของพี่ใหญ่ตระกูลศรีภักดียังจะมีค่ามากกว่าปะ?