หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 พวกคุณไม่ใช่คนเดียวกัน

ต่อมาก็เห็นเธอกับทาวัตมีปฏิกิริยาต่อกัน ในใจก็ปรากฏความเศร้าโศก

ทั้งหมดคืออิจฉาทาวัตที่ได้รับความชอบเธออย่างเปิดเผย ได้โอบกอดใกล้ชิดเธอ แต่ว่าเขากลับทำได้เพียงแอบมองเธออยู่ในที่ลับตา

ตอนที่คนในตระกูลศรีภักดีอบรมเขา ครั้งหนึ่งเคยพูดประโยคหนึ่ง อย่าทำให้ใครกลายเป็นจุดอ่อนของพวกเขา รวมถึงคนใกล้ชิดด้วย

ทำไมชยุตสามารถใช้น้องสาวที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนมาข่มขู่เขาอย่างง่ายดายกันนะ

เพราะว่าเขาก็อยากมีอิสระเหมือนกัน อยากมีสิทธิในการยืนใต้พระอาทิตย์อย่างสง่าผ่าเผย อยากถูกเธอมอง อยากได้รับบทที่แม้จะเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งต่อหน้าเธอ

ประภาพรู้มาตลอด เขาไม่ใช่คนมีภัยขนาดนั้นในสายตาวรินทร

เขาเห็นแก่ตัวและเคร่งขรึมมาก สามารถทำได้ทุกอย่างโดยไม่มีหลักการเพื่อลุล่วงเป้าหมาย

“ตอนคุณเด็กๆ น่ารักเป็นพิเศษเลย” เงียบอยู่นาน ประภาพถึงพูดขึ้นมาแบบนี้ สบสายตาวรินทรอย่างไม่ปิดบังความอ่อนโยนอีก

วรินทรถูกสายตาเขามองอย่างมึนงง กลีบปากบิดไปมา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แม่คุณให้งานชิ้นสุดท้ายแก่ผมก็คือ ให้ผมดูแลคุณให้ดี แต่ว่าผมกลับหักหลังเธอ และยังให้คุณได้รับบาดเจ็บบ่อยครั้ง”

“ที่อังกฤษ คนที่พุ่งเป้าหมายไปยังคุณกับกวินคือคนที่ผมส่งไป แม้แต่ครั้งที่คุณเกือบเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ ผมก็สั่งให้คนทำมัน”

“หลังกลับประเทศ ผมเปลี่ยนเป็นชนุตร์ ผมมองในสายตาคุณออกมันมักจะปรากฏสีหน้าที่คุ้นเคย ที่จริงผมดีใจมาก ผมรู้ว่าคุณรู้แล้วว่าลักษณะพิเศษของชนุตร์คล้ายผมมาก แต่ว่าครั้งนั้นที่เจอคุณโดยบังเอิญด้วยความไม่ระวัง ก็เป็นความตั้งใจของผมเอง”

วรินทรอึ้งจนพูดไม่ออก เหตุการณ์มากมายผุดเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว ที่แท้ก็เป็นแผนการ

“จำครั้งนั้นที่คุณตกลงมาจากสายไฟแล้วผมช่วยไว้ได้ไหม?” เสียงของประภาพเบาบาง ราวกับขนนกที่พัดปลิว แต่ทำให้วรินทรรู้สึกหนักอึ้ง

วรินทรจะจำไม่ได้ได้อย่างไร ก็ตอนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดเป็นระยะเวลายาวนาน ไม่รู้จะชดใช้เขาอย่างไร เพราะว่าเธอติดหนี้ชีวิตเขาหนึ่งครั้ง และเขายอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อเธอ

เธอไม่เคยสงสัยมาก่อน นั่นเป็นแผนการที่จัดวางให้จิตใจสงบ ยิ่งไม่อยากเชื่อเลยนั่นก็เป็นสถานการณ์หลอกลวง

“แต่ว่านั้นคือผมสั่งคนให้ทำ แสดงละครให้คุณดู ให้คุณไว้ใจผมมากขึ้น ให้คุณไม่เกิดความสงสัยในตัวผมอย่างเด็ดขาด”

เพี๊ย——

คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ ใบหน้าหันไปข้างๆ ผมมีความยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าขาวมีรอยแดงจากนิ้วมือ

วรินทรออกแรงขบริมฝีปากแน่น ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถข่มความทุกข์ในใจได้ มือที่เพิ่งตบประภาพยังคงค้างอยู่ในอากาศ สุดท้ายก็ค่อยๆตกลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง นัยน์ตาเต็มไปด้วยรังสีความโกรธและความผิดหวัง

“ทำขนาดนี้ ถึงขั้นเอาชีวิตมาแลกกับความเชื่อใจฉัน นายสนุกมากหรอ?” เสียงวรินทรไม่ได้อ่อนโยน แต่มีความเย็นชาและความโกรธ

ประภาพไม่คิดว่าจะถูกเธอตบ หันหน้ากลับมามองเธอแล้วยิ้มต่ออย่างอ่อนโยน “ความโกรธไม่ดีต่อคนท้องนะครับ”