หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 395

ตอนที่ 395 พวกคุณไม่ใช่คนเดียวกัน

ต่อมาก็เห็นเธอกับทาวัตมีปฏิกิริยาต่อกัน ในใจก็ปรากฏความเศร้าโศก

ทั้งหมดคืออิจฉาทาวัตที่ได้รับความชอบเธออย่างเปิดเผย ได้โอบกอดใกล้ชิดเธอ แต่ว่าเขากลับทำได้เพียงแอบมองเธออยู่ในที่ลับตา

ตอนที่คนในตระกูลศรีภักดีอบรมเขา ครั้งหนึ่งเคยพูดประโยคหนึ่ง อย่าทำให้ใครกลายเป็นจุดอ่อนของพวกเขา รวมถึงคนใกล้ชิดด้วย

ทำไมชยุตสามารถใช้น้องสาวที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนมาข่มขู่เขาอย่างง่ายดายกันนะ

เพราะว่าเขาก็อยากมีอิสระเหมือนกัน อยากมีสิทธิในการยืนใต้พระอาทิตย์อย่างสง่าผ่าเผย อยากถูกเธอมอง อยากได้รับบทที่แม้จะเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งต่อหน้าเธอ

ประภาพรู้มาตลอด เขาไม่ใช่คนมีภัยขนาดนั้นในสายตาวรินทร

เขาเห็นแก่ตัวและเคร่งขรึมมาก สามารถทำได้ทุกอย่างโดยไม่มีหลักการเพื่อลุล่วงเป้าหมาย

“ตอนคุณเด็กๆ น่ารักเป็นพิเศษเลย” เงียบอยู่นาน ประภาพถึงพูดขึ้นมาแบบนี้ สบสายตาวรินทรอย่างไม่ปิดบังความอ่อนโยนอีก

วรินทรถูกสายตาเขามองอย่างมึนงง กลีบปากบิดไปมา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“แม่คุณให้งานชิ้นสุดท้ายแก่ผมก็คือ ให้ผมดูแลคุณให้ดี แต่ว่าผมกลับหักหลังเธอ และยังให้คุณได้รับบาดเจ็บบ่อยครั้ง”

“ที่อังกฤษ คนที่พุ่งเป้าหมายไปยังคุณกับกวินคือคนที่ผมส่งไป แม้แต่ครั้งที่คุณเกือบเกิดอุบัติเหตุรถยนต์ ผมก็สั่งให้คนทำมัน”

“หลังกลับประเทศ ผมเปลี่ยนเป็นชนุตร์ ผมมองในสายตาคุณออกมันมักจะปรากฏสีหน้าที่คุ้นเคย ที่จริงผมดีใจมาก ผมรู้ว่าคุณรู้แล้วว่าลักษณะพิเศษของชนุตร์คล้ายผมมาก แต่ว่าครั้งนั้นที่เจอคุณโดยบังเอิญด้วยความไม่ระวัง ก็เป็นความตั้งใจของผมเอง”

วรินทรอึ้งจนพูดไม่ออก เหตุการณ์มากมายผุดเข้ามาในสมองอย่างรวดเร็ว ที่แท้ก็เป็นแผนการ

“จำครั้งนั้นที่คุณตกลงมาจากสายไฟแล้วผมช่วยไว้ได้ไหม?” เสียงของประภาพเบาบาง ราวกับขนนกที่พัดปลิว แต่ทำให้วรินทรรู้สึกหนักอึ้ง

วรินทรจะจำไม่ได้ได้อย่างไร ก็ตอนนั้นทำให้เธอรู้สึกผิดเป็นระยะเวลายาวนาน ไม่รู้จะชดใช้เขาอย่างไร เพราะว่าเธอติดหนี้ชีวิตเขาหนึ่งครั้ง และเขายอมเสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อเธอ

เธอไม่เคยสงสัยมาก่อน นั่นเป็นแผนการที่จัดวางให้จิตใจสงบ ยิ่งไม่อยากเชื่อเลยนั่นก็เป็นสถานการณ์หลอกลวง

“แต่ว่านั้นคือผมสั่งคนให้ทำ แสดงละครให้คุณดู ให้คุณไว้ใจผมมากขึ้น ให้คุณไม่เกิดความสงสัยในตัวผมอย่างเด็ดขาด”

เพี๊ย——

คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ ใบหน้าหันไปข้างๆ ผมมีความยุ่งเหยิงเล็กน้อย ใบหน้าขาวมีรอยแดงจากนิ้วมือ

วรินทรออกแรงขบริมฝีปากแน่น ราวกับว่าทำแบบนี้แล้วจะสามารถข่มความทุกข์ในใจได้ มือที่เพิ่งตบประภาพยังคงค้างอยู่ในอากาศ สุดท้ายก็ค่อยๆตกลงมาอย่างไร้เรี่ยวแรง นัยน์ตาเต็มไปด้วยรังสีความโกรธและความผิดหวัง

“ทำขนาดนี้ ถึงขั้นเอาชีวิตมาแลกกับความเชื่อใจฉัน นายสนุกมากหรอ?” เสียงวรินทรไม่ได้อ่อนโยน แต่มีความเย็นชาและความโกรธ

ประภาพไม่คิดว่าจะถูกเธอตบ หันหน้ากลับมามองเธอแล้วยิ้มต่ออย่างอ่อนโยน “ความโกรธไม่ดีต่อคนท้องนะครับ”

“ถ้าไม่อยากให้ฉันโกรธ ตอนนี้นายก็ออกไปได้แล้ว” วรินทรมองเขาด้วยความเย็นชา ไล่ให้ออกไป

“คุณต้องไม่รู้อย่างแน่นอน ผมใช้ตัวตนของชนุตร์และประภาพทำเรื่องต่างๆกับคุณ แฝงไปด้วยจุดประสงค์เหมือนกัน ไม่ว่าคุณจะคาดคิดหรือไม่ได้คาดคิด ทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งที่ผมวางแผนไว้ตั้งนานแล้ว ครั้งหนึ่งผมเคยทำตัวเองว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนไปแบบนี้ คนที่ผมไม่อยากทำร้ายมากที่สุดก็คือคุณ คนที่ผมอยากปกป้องมากที่สุดก็คือคุณเช่นกัน”

“แต่ว่าทุกครั้งที่คุณได้รับบาดเจ็บทนทุกข์ทรมาณก็เกิดมาจากผมทั้งนั้น”

เขาหัวเราะเบาๆ สุภาพใจดีอย่างเคย แต่มีความสลดใจ

“ผมจะทำร้ายคุณได้ยังไงล่ะ ไม่ควรเป็นแบบนี้เลย ผมทำร้ายใครก็ได้ที่ไม่ใช่คุณ” พูดจนถึงตอนสุดท้าย เขาเอาสองมือปิดหน้า ช่วงไหล่สั่นระริกไปพักหนึ่ง

จากนั้นวรินทรก็เห็นว่าหยดน้ำตาใสไหลออกมาจากระหว่างนิ้วมือเขา ร่วงลงสู่ฟูกสีขาวบริสุทธิ์

บอกว่าไม่ตกใจก็เป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยช่วยที่วรินทรได้รู้จักเขา ไม่เคยเห็นเขาร้องไห้มาก่อน เขามีลักษณะท่าทางที่สุภาพสง่างามโดยตลอด

ท่าทางสูญเสียการควบคุมแบบนี้ เกือบจะไม่เคยเห็นมาก่อน

ปากชมพูเม้มแน่น วรินทรถึงจะเอ่ยเสียงเรียบ “ทำร้ายก็คือทำร้ายไปแล้ว ทำไปแล้วก็คือทำไปแล้ว ถึงนายจะคิดว่าไม่ควรทำแบบนี้ รู้สึกผิดต่อฉัน”

“แต่ว่าความเจ็บปวดและบาดแผลที่นายสร้างให้ฉัน มันจะไม่หายไป ”

ร่างประภาพสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง ราวกับโดนตีให้ตื่น

“ครั้งหนึ่งฉันคิดว่านายคือเพื่อนที่ดีที่สุดในโลก ดีใจมากที่ได้รู้จักนาย ไม่เพียงเพราะนายเคยช่วยฉัน แต่ฉันยังรู้สึกว่านายอยากเป็นเพื่อนกับฉันอย่างใจจริง”

“แต่ว่าไม่เคยรู้เลยว่า แม้แต่มิตรภาพนายก็ยังวางแผนขึ้นมา มันล้วนไม่ใช่เรื่องจริง” ดวงตาวรินทรมีความมืดมัว เหมือนมีลมเย็นพัดผ่านเข้าไปในใจ

เธอเงยศีรษะขึ้น ประภาพที่มองหน้าอึ้งๆของวรินทร ทุกคำทุกประโยค พูดอย่างชัดเจน “ประภาพ ไม่มีใครบังคับให้นายทำเรื่องพวกนี้ และไม่มีใครบังคับให้นายต้องมาทำร้ายฉัน นายคิดจะทำมันเอง นายเลยทำมัน”

“ชยุตอยากมาเอาแหวนลับที่ฉัน คงไม่ส่งคนมาทำร้ายฉัน ฉันเกิดอุบัติเหตุอะไรมันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรกับเขาสักนิด”

“แม้ว่าเขาอยากจะทำอะไรกับฉัน อยากมากเลยก็คือตัดบัตรเครดิตฉัน ให้ฉันไม่มีที่พึ่งในต่างประเทศ ส่วนนาย กลัวชยุตไม่รู้ว่านายทำเรื่องพวกนี้ล่ะสิ”

ตอนที่ทาวัตดูข้อมูลสืบสวน เธอก็ไม่เชื่อด้วยความเคยชิน แต่ก็คิดอีกที คิดถึงเรื่องที่เกิดก่อนและหลังจากตกทะเลที่ประเทศB เธอคิดว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้

สีหน้าตกใจประภาพค่อยๆหายไป ฟังเธอพูดอย่างเงียบๆ กำมือสองขางแน่น

“แต่นายก็ทำเรื่องทั้งหมด มันเป็นเพราะอะไรหรอ? นายคงไม่ถูกชยุตควบคุมได้ง่ายๆหรอก แถมยังโดนเขาหลอกใช้อย่างเต็มใจอีก เห็นเขามาทำร้ายฉัน สามีฉันและคนในครอบครัวฉัน”

พูดไป แววตาวรินทรก็ปล่อยอารมณ์เสียใจและเย็นชาออกมา สายตาที่มองเขาค่อยเปลี่ยนเป็นคนแปลกหน้า “ยอมรับมาเถอะ ประภาพ ใจนายมันบิดเบี้ยวมาตั้งนานแล้ว นายมันไม่ใช่พี่ชายที่มองฉันตอนหกล้มแล้วหยอกล้อเพื่อไม่ให้ฉันร้องไห้ตั้งนานแล้ว หัวใจของนายกลายเป็นหมองหม่นกว่าชยุตเสียอีก”

“ในสายตาของพี่ชายคนนั้นน่ะ ถึงแม้จะดูโตกว่าอายุจริง แต่ก็สะอาดบริสุทธิ์ แต่ในสายตานายมันเปรอะเปื้อนมาตั้งนานแล้ว”

ประเด็นที่พวกเขาคือคนคนเดียวกัน สามารถแยกออกได้อย่างง่ายดาย วรินทรกลับคิดไม่ถึงว่าพวกเขาคือคนคนเดียวกัน

คนหนึ่งสะอาดสดใส อีกคนเจนโลกเปรอะเปื้อน จะเป็นคนคนเดียวกันได้อย่างไร

ประภาพตั้งแต่แรกไม่ใช่เฟิร์นตั้งนานแล้ว เฟิร์นนั้นน่ะอาจจะตายจากความทรงจำไปแล้ว