หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 396

ตอนที่ 396 เขาไม่ควรมา

ประภาพยกศีรษะขึ้นฉับพลัน เผชิญหน้ากับคำกล่าวหาทุกถ้อยคำของวรินทร ราวกับเป็นแสงอาทิตย์ที่ส่องมายังร่าง ทำให้เขาอยากจะหนีไป

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ใช้แรงจับผมตัวเอง หัวเราะเสียงต่ำออกมา เสียงหัวเราะมีความโศกเศร้าเหมือนกับลมหนาวพัดไปพื้นที่ราบที่ไม่มีหญ้าเติบโต

ใช่แล้วล่ะ เขาไม่ใช่เฟิร์นคนนั้นตั้งนานแล้ว ความเพียรพยายามทำให้ชยุตรู้ว่าเขาชำนาญด้านการแพทย์ เขาเลยกลายเป็นคนมืดมน เห็นแก่ตัว ทิ้งเรื่องในอดีตทั้งหมด

หากพูดถึงในตอนแรกก็เพื่ออิสระภาพและสามารถยืนต่อหน้าวรินทรได้อย่างเปิดเผย

หลังจากนั้นก็เพราะว่าอิจฉาและไม่ยินยอม เขารู้จักวรินทรช้ากว่าทัตเพียงสองปี ก็ได้ขาดคุณสมบัติในการได้ใจเธอไปแล้ว

เขานึกว่า ตอนอยู่ประเทศอังกฤษครั้งนั้นคือโอกาสของเขา แต่ว่าวรินทรก็ยังไม่ลืมทาวัต เธอมองกวินแล้วครุ่นคิดบ่อยครั้ง เหมือนมองผ่านกวินเป็นอีกคนหนึ่ง ประภาพแน่ใจมากว่าเธอกำลังคิดถึงทาวัต

บางทีเธอก็ไม่รู้ว่าตัวเอง เพราะว่าความชอบของเธอซับซ้อนยุ่งยากมากเกินไป เพราะว่าเธออยู่รอบๆทาวัตมาตลอดตั้งแต่เล็กจนโต

เขานึกว่า เพียงให้เธออยู่ประเทศอังกฤษเขาก็จะมีโอกาส แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ยังกลับไป

กลับไปอยู่ข้างกายทาวัต

เขาไม่ได้อาศัยอยู่กับเขาที่ประเทศอังกฤษ เพียงไม่อยากมองเห็นฉากที่ตัวเองไม่เต็มใจอยากเห็น เขาไม่ยินยอม อย่างโกรธเคืองและอิจฉาริษยา ทำไมทาวัตถึงได้ความชอบของเธอไป แม้จะผ่านมาห้าปี อะไรๆก็ยังเหมือนเดิม?

ทาวัตทำร้ายเธอขนาดนั้น เธอก็ยังชอบเขาอยู่ แต่ว่าเขานั้นยากที่จะยืนต่อหน้าเธออย่างเปิดเผย เธอกลับให้เขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น

ประภาพไม่เคยยอมเลยสักนิด ไม่ยอมและอิจฉาจนกระทั่งอยากทำร้ายเขา ให้เขาทำเรื่องที่ไร้เหตุผลมากมายขึ้นมา

เขาเป็นแค่คนมีความรู้สึกเท่านั้น อะไรที่ตัวเองไม่ได้ คนอื่นก็อย่าคิดว่าจะได้ไป

คนที่รู้สึกแบบนี้ทำให้เขาลืมไปเลยว่า เขาควรจะปกป้องวรินทร ทำหน้าที่คุ้มครองเธอตลอดชีวิต ทุกครั้งที่เจอเธอ จะมีเสียงคำรามไม่ยั้งคิดที่ควบคุมไม่ได้ภายในใจ ทำให้เขาลงมือทำร้ายเธอ

และเขาก็ทำอย่างนั้นจริงๆ

ความรักของเขามันบิดเบี้ยวมาตั้งนานแล้ว

ถึงท้ายสุด เขาจะไม่มีทางอื่นที่จะควบคุมตัวเองไม่ให้ทำร้ายเธอ ให้ใจตนรู้สึกดีขึ้นมา

ครั้งหนึ่งเคยนึกว่าชอบใครสักคนอาจจะทำให้ชิน ใครจะรู้ว่าที่แท้การทำร้ายก็อาจจะเกิดความชินอยากให้ทำเพิ่มขึ้น

และตอนนี้วรินทรบอกเขาแล้ว เขาไม่ใช่พี่ชายคนเดิมตั้งนานแล้ว สายตาของพี่ชายคนนั้นสะอาดบริสุทธิ์ แต่ว่าเขาเปรอะเปื้อนอย่างสมบูรณ์

“ฉันไม่อาจะปฏิเสธได้ว่านั่นคือนายทั้งหมด แต่ว่าในใจฉัน พี่ชายกับประภาพในตอนนี้ ไม่ใช่คนเดียวกันตลอดกาล” วรินทรมองเขาอย่างเงียบๆ จนกระทั่งเขาคลายสองมือจากผม ก้มมองตัวเองด้วยความว่างเปล่า

“ทำร้ายคุณ ผมขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้จริงๆว่าหลายปีมานี้ คนที่ทำร้ายคุณทุกครั้งก็คือผม” ดังนั้นตอนหันศีรษะกลับไปมอง ก็รู้สึกรับไม่ได้

“ผมมั่นใจว่าจะไม่ทำร้ายคุณ เพียงปกป้องคุณเท่านั้น แต่ดูเหมือนว่าการปกป้องของผมคือการทำร้ายตลอด”

“อย่าพูดเลย อะไรที่ผ่านไปก็ให้มันผ่านไปเถอะ ถึงวันนี้นายจะขอโทษฉันสักหมื่นรอบ ฉันก็ไม่อาจลืมมันลง บางทีนายในวันนี้ไม่ควรมาที่นี่” วรินทรเอ่ยเสียงแผ่ว สบสายตาเซื่องซึมของทาวัต จ้องมองเขาอย่างไร้ความรู้สึกใดๆ

วันนี้เขาไม่ควรมาที่นี่ ถ้าหากไม่มาเธอก็ยังคงรู้สึกโชคดี และยังเป็นเพื่อนกันต่อไปได้ ที่สุดท้ายเขาช่วยเธอและลูกในท้องได้

แต่การเปิดปากพูดเรื่องทั้งหมดอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ คำว่าเพื่อน เกรงว่าจะเป็นต่อไปไม่ได้