หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 397

ตอนที่ 397 การแต่งงานที่ไม่จัดงานแต่ง

วรินทรเห็นท่าทางแบบนี้ของเขาในใจก็สมดุลในชั่วพริบตา ตอนเธอรู้เธอก็อึ้งแบบนี้แหละ

“วรินทร แกใกล้จะมีลูกสองคนแล้ว แต่พี่ชายแกยังโสดอยู่เลย!” ฐานทัตนั่งลงมองกวิน แล้วมองที่ท้องวรินทรแล้วถอนหายใจอย่างโศกเศร้า

วรินทรกรอกตาไปมา “ไม่ใช่มีทวิติยาแล้วหรือไง ฉันคิดว่าเธอค่อนข้างสนใจพี่อยู่นะ วันพวกนั้นที่พี่ไม่เจอเธอแต่เธอมาหาฉันทุกวันเลย”

ใบหน้าฐานทัตเหมือนเจ้าเล่ห์ ขากเสลดนิดหน่อย สายตาหลุกหลิก

มีอะไรทะแม่งๆอย่างที่คิดไว้ วรินทรกับกวินมองหน้ากันพลางหรี่ตา

“เออใช่พี่ ทำไมอยู่ดีๆก็ไม่เจอเลย พ่อเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?” วรินทรถาม เธอนึกว่าเขาจะแอบช่วยปกป้องเธออยู่เงียบๆ ใครจะไปรู้ว่ายืนๆอยู่ถึงจะเห็นเงาเขา

“พวกจุลินทร์ไม่รู้รวบรวมอำนาจกับใคร ทำลายงานสังสรรค์ของผู้สืบตระกูลไป โชคดีที่ฉันกลับมาทันเวลา นึกว่าจะมีสงครามจริงจัง ใครจะไปรู้ว่าอำนาจของฝั่งจุลินทร์จะแตกสะบั้นกลางทาง อำนาจปู่ป้องกันพ่อเราไว้ พ่อเลยสืบทอดตระกูลสุขกาลทั้งหมดอย่างราบรื่น” ฐานทัตเอาเรื่องราวมหากาพย์สรุปย่อๆให้เธอฟังอีกครั้ง

เขาได้กลับมาวันนี้ ก็เพราะว่าบ้านสุขกาลได้จัดเตรียมไว้ พวกจุลินทร์ไม่สามารถพลิกคลื่นพายุได้

วรินทรได้ยินว่าคุณพ่อไม่ได้เป็นอะไรก็โล่งอกและพยักหน้า

เดี๋ยวก่อนนะ อำนาจใครกับพวกจุลินทร์จะร่วมมือกันนะ?

วรินทรพลันนึกอะไรขึ้นได้ พยักหน้าอยู่ก็หยุดลง

เธอจำครั้งนั้นที่เธอไปบ้านสุขกาลกับทาวัต เธอเหมือนจะอยู่ที่หลังสวนบ้านสุขกาลเห็นประภาพ

ตอนนั้นนึกว่าตัวเองมองผิด คิดไม่ถึงว่า......

วรินทรถอนหายใจออกมาเบาๆ ในใจรู้สึกกลัวความคิดและแผนการของประภาพ หากเขาอยากได้ชีวิตเธอล่ะก็ เกรงว่าเธอคงตายหลายครั้งตั้งนานแล้ว

แต่ทุกครั้งเขาจะเน้นทำร้ายเธอ เห็นได้ชัดว่าไม่อยากให้เธอตาย

เขาคิดแผนการมากมายอย่างละเอียดรอบคอบ หรือแค่อยากเห็นเธอล้มหกคะเมนแค่นั้น

วรินทรไม่มีทางเข้าใจได้ ก็แค่ไม่ไปคิดมัน หันศีรษะไปมองฐานทัตพูด “พี่ พี่นึกอยากจะไปหาทวิติยา คนอื่นเพื่อมาหาพี่แต่ยากลำบากเหลือเกิน แต่ฉันว่าพวกพี่เหมาะกันดีนะ”

สายตาทาวัตรู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นได้แล้วพูด “เออใช่ วรินทร พี่นึกขึ้นได้ว่าแกกับทาวัตยังไม่ได้จัดงานแต่งเลยปะ? แค่จดทะเบียนสมรส?”

“อืม” วรินทรคิดว่าเขากำลังพูดจาไปเรื่อย พยักหน้าให้เขาพูดต่อ

“พวกแกมีลูกกันสองคนแล้ว เขาไม่คิดจะจัดงานแต่งให้เธอเลยหรอ? แต่ก่อนเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรเข้าใจผิดทั้งนั้น การแต่งงานที่ไม่จัดงานแต่ง แกไม่รู้สึกเสียดายหรอ?” ที่ฐานทัตพูดก็จริง สีหน้าท่าทางขึ้นสวรรค์ไปแล้ว

เขาพูดแบบนี้ วรินทรก็รู้สึกว่ามันมีเหตุผล แต่ก่อนเรื่องนี้ไม่เคยคิดถึงมาก่อน ถึงอย่างไรก็มีกวินให้เขาแล้ว และไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้

แต่ที่ฐานทัตพูดเหมือนจะมีเหตุผลมากอยู่นะ......

ฐานทัตออกแรงกะพริบตาใส่เธอ ราวกับจะพูดว่า ใช่มะๆ ที่พี่พูดมันมีเหตุผลโคตรๆ

“ฉันคิดว่ามีหรือไม่มีงานแต่งก็ได้ทั้งนั้นอะ” วรินทรเพิ่มเสียงอย่างตั้งใจ ยักไหล่ตั้งใจจะแกล้งแหย่พี่ชาย

ฐานทัตดูกระวนกระวายใจในพริบตา ท่าทางที่ดูกังวลกว่าเจ้าตัวอย่างมาก “ได้ทั้งนั้นได้ไง? งานแต่งชีวิตหนึ่งมีครั้งเดียว จะพูดว่าได้ทั้งนั้นได้ยังไง?”

พูดจบก็นึกเรื่องอะไรขึ้นได้ “หรือเจ้าทาวัตมันไม่ยอมจัดงานแต่งให้แก?”