หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 403

ตอนที่403ทำไมต้องหน้าแดงด้วย

"เขาอยู่ไหน？"สีหน้าของวรินทรดูเย็นชามากจนไม่สนใจสายตาที่หวังดีปนขอโทษของคาร่าเลยแม้เเต่น้อยเธออยากรู้เพียงเเค่ว่าทาวัตอยู่ที่ไหน

เธอต้องได้พิสูจน์ให้เห็นกับตาว่าทาวัตไม่มีวันจะทำผิดต่อเธอได้

เเต่พอมาถึงที่นี่จริงๆวรินทรกลับรู้สึกกลัวที่จะเข้าไปจิตใจเธอรู้สึกกระอักกระอ่วนมากตอนนี้เหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่อกเธอยังไงยังงั้น

"โรงแรมฮวงเซิงนี่ช่างรักษาความลับลูกค้าดีจริงๆฉันถามอะไรก็ไม่ได้ความเลยเเต่ฉันให้ตวัสไปคอยตามดูพวกเขาละเดี๋ยวฉันจะโทรไปหาตวัสเธอใจเย็นๆก่อนนนะบางทีอาจจะเป็นเเค่เรื่องเข้าใจผิดก็ได้"คาร่าพูดปลอบใจวรินทรก่อนจะหยิบมือถือออกมาโทรหาตวัส

จังหวะเดียวกันกับที่ตวัสก็โทรเข้ามาพอดี

"ตวัสคุณเห็นพวกเขามั๊ย？ตอนนี้พวกเขาอยู่ไหนอ่ะ？"คาร่ารีบถามด้วยความร้อนใจ

ตวัสนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาแบบอึกอักๆ"ฉันว่าพวกเธออย่าเข้ามาเลยดีกว่า……"

"ทำไมล่ะ？！"ตวัสยังไม่ทันพูดจบคาร่าก็รีบชิงพูดแทรกน้ำเสียงเธอดูร้อนรนกังวลใจ"เเล้วจริงรึเปล่าที่พวกเขา……รีบบอกฉันมาว่าห้องไหนกันแน่เดี๋ยวพวกฉันจะรีบตามไป"

"……ชั้นหนึ่งในล็อบบี้กลางเเจ้ง"

ล็อบบี้กลางเเจ้ง？ทำไมถึงไปอยู่ที่ล็อบบี้กลางเเจ้งได้？

เร่งสำคัญเร่งด่วนที่สุดในตอนนี้ก็คือรีบเข้าไปที่นั่นคาร่าไม่รีรอรีบดึงเเขนวรินทรเดินเข้าไปในโรงแรมฮวงเซิงสากลคาร่ามีบัตรสมาชิกของโรงเเรมนี้ทันที่ที่เธอยื่นบัตรสมาชิกให้บริกรที่ประตูดูเขาก็ปล่อยให้พวกเธอผ่านเข้าไปอย่างง่ายดาย

พวกเธอผ่านเข้ามาได้อย่างราบรื่น

วรินทรนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาแววตาที่คลอไปด้วยน้ำใสๆเต็มไปด้วยความกังวลใจมือของคาร่าที่จับกุมอยู่ที่มือของเธอก็ถูกบีบเเรงขึ้นๆเรื่อยๆก้าวเดินค่อยๆช้าลงๆความรู้สึกวุ่นวายสับสนผสมปนเปกันอิรุงตุงนังไปหมด

"วรินทรเธอไม่ต้องกลัวนะถ้าเขากล้าทำกับเธอแบบนี้จริงๆเเล้วล่ะก็ฉันจะจัดการเค้าเอง"คาร่าหันมาบอกกับวรินทรสีหน้าของเธอดูโกรธเป็นฟืนเป็นไฟประหนึ่งว่าหากทาวัตทำผิดต่อเพื่อนเธอจริงๆเธอก็พร้อมจะลงมือใส่เขาอย่างถึงที่สุด

"เธอคิดว่าเธอจะทำอะไรเขาได้งั้นเหรอ？"วรินทรเหลือบไปมองหน้าเพื่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

คาร่าสะดุดกึกแน่นอนว่าเธอทำอะไรเขาไม่ได้หรอกใครจะไปกล้าหือใส่ทาวัตได้ล่ะเเต่ว่าถ้าเขาทำอย่างนั้นจริงๆล่ะก็ต่อให้ลงมือไม่ได้เธอก็คงต้องสั่งสอนเขาให้เป็นบทเรียนซะหน่อย

"ยังมีตวัสอีกคนนะฉันไม่เชื่อหรอกว่าฉันกับตวัสจะร่วมมือกันเล่นงานเขาไม่ได้"

วรินทรส่ายหน้าไปมาเเต่เธอก็ยังคงไม่พูดอะไร

โรงแรมฮวงเซิงใหญ่มากๆขนาดเดินจากประตูทางเข้าจนไปถึงล็อบบี้กลางเเจ้งยังใช้เวลาตั้งเจ็ดแปดนาที

จังหวะที่เพิ่งเดินมาถึงห้องนั่งเล่นตรงหน้าล็อบบี้ตวัสก็เดินออกมาขวางพวกเธอไว้พอดี

"คุณมาขวางพวกเราทำไมเนี่ย？รีบหลบไปเลยนะ"คาร่าจ้องตวัสตาเขม็งเธอรู้สึกว่าตวัสดูเเปลกๆเมื่อกี้ก็อึกอักๆไม่ยอมบอกว่าทาวัตอยู่ที่ไหนมาตอนนี้ก็มาขวางพวกเธอไว้อีก

หรือว่าเขาพยายามที่จะปกปิดอะไรพวกเธอ？

"ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ"ตวัสย้อนนึกไปถึงภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่ที่เขาเพิ่งเข้าไปเห็นมาเเละคิดว่าเขาจำเป็นต้องอธิบายให้พวกเธอฟังให้เข้าใจเเจ่มเเจ้งทางที่ดีควรบอกให้พวกเธอรู้ซะดีกว่าปล่อยเอาไว้แบบนี้

"จะเข้าใจผิดหรือเปล่าเดี๋ยวพวกฉันเข้าไปเห็นเเล้วก็รู้เองคุณหลบไปดีกว่า"คาร่าเริ่มจะโกรธเเล้วดูเหมือนว่าเขากำลังปิดบังอะไรพวกเธออยู่เเน่ๆ

ตวัสหันไปขยิบตาให้คาร่าส่งซิกเป็นสัญญาณบอกให้เธอรู้ว่าให้พาวรินทรออกไปอย่าให้เธออยู่ตรงนี้

แต่ว่าเขาส่งซิกไปเท่าไหร่คาร่าก็ดูจะไม่เข้าใจเอาซะเลย

"นี่คุณ……"คาร่าลองเลียนแบบท่าทางของตวัส"ทำไมตาคุณมันกระตุกๆอ่ะ？？"