หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 423

ตอนที่ 423 ทำไมรู้สึกแย่ขนาดนี้

เสียงสะอื้นของทัตดาค่อยๆเบาลง สุดท้ายก็เข้าไปซบในอ้อมอกของนรชัย สองมือยื้อลำคอเขาไว้ ดวงตาสองข้างมองนรชัยอย่างลึกซึ้งและพร่ามัว “นรชัย ฉันชอบคุณมากนะคะ ห้าปีที่ผ่านมาฉันคิดถึงคุณมาโดยตลอด ไม่เคยหยุดคิดถึงแม้แต่วินาทีเดียว คุณยังชอบฉันอยู่ไหม?”

คนที่เรารักมองตนด้วยสายตาแบบนี้ ตราบใดที่เป็นผู้ชายปกติธรรมดาก็ใจสั่นทั้งนั้น

นรชัยก้มศีรษะลงเล็กน้อย ประกบริมฝีปากของเธอ ใช้การกระทำพิสูจน์

โชคดีที่ตำแหน่งของพวกเขานั้นไกลมาก แถมยังเป็นที่นั่งของคู่รัก ไม่ว่าจะทำอะไรกันก็ไม่มีใครมองว่าแปลก

แต่ทุกครั้งที่นรชัยจูบทัตดา หัวใจมีแรงปะทะอันรุนแรง อย่างลึกซึ้งและเศร้าสลด ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิดสักอย่าง

วันนี้ทัตดาเป็นฝ่ายรุก รุกกว่าเมื่อห้าปีก่อน ทันใดนั้นก็ลบความคิดแปลกๆในใจออก แล้วดื่มด่ำกับจูบที่แสนดุดัน

จากนั้นนรชัยก็รู้อย่างสิ้นเชิง ที่แท้แม้ว่าเขาจะถูกหลอกลวงตบตา แต่ร่างกายเขากลับไม่ลืมหญิงสาวที่เคยช่วยเขาไว้อย่างแท้จริง

——

หลังจากนั้นคาร่าก็ไม่ได้มาเจอนรชัยมาครึ่งเดือน เหมือนกับแต่ก่อน นอกจากทุกวันที่ยี่สิบของทุกเดือน เธอก็ไม่เห็นนรชัยเลย แม้แต่ธรรศที่ปกติอยู่กับเขาก็ยังไม่รู้ว่าเขาไปไหน

งานที่คาร่าทำไม่ได้ออกแรงอะไรมาก เลยส่งข้อความไปหาวรินทร ช่วงนี้วรินทรกลับประเทศมา แถมยังพากวินกลับมาด้วย นึกถึงเจ้าซาลาเปาน่ารัก คาร่าก็รู้สึกมีความสุข

เธอชอบคนหรือสิ่งของน่ารักๆ เด็กที่น่ารักอย่างกวิน ไม่มีใครไม่ชอบหรอก

ขยี้ตาเสร็จ คาร่าก็บิดขี้เกียจด้วยความอ่อนล้าอย่างไม่รู้จบ

เธอเหล่มองเวลา หกโมงแล้ว เธอจึงจัดการอะไรนิดหน่อยก่อนจะหยิบกระเป๋าออกจากบริษัทไป

บริษัทเอวิชั่นทุกวันนี้ทวีรัชต์เป็นคนควบคุมดูแล งานของคาร่าเลยค่อนข้างจะสบาย เธอเริ่มจากงานระดับล่างๆ ในห้าปีนี้ก็ไต่ระดับมาถึงตำแหน่งผู้จัดการใหญ่ พนักงานในบริษัททุกคนล้วนยอมรับเธออย่างใจจริง

คาร่าจึงทำงานอย่างราบรื่น ไม่ได้ประสบพบเจอกับความปัญหามากนัก

หากจะพูดว่ามีปัญหาจริงๆ ก็ไม่ใช่เรื่องงาน แต่เป็นเรื่องความรู้สึก

คืนนี้เธอมีงานเลี้ยง ทวีรัชต์ได้เอาโปรเจคที่ร่วมมือกับบริษัทอะแวร์ส่งให้เธอ เธอมาครั้งนี้ก็เพื่อปรึกษาหารือเกี่ยวกับโปรเจคนี้

ที่จริงแล้วสำหรับบริษัทเอวิชั่นจะมีหรือไม่มีบริษัทอะแวร์ก็ไม่สำคัญ สามารถส่งผู้ช่วยหรือเลขาไปก็ได้ แต่ก็ร่วมมือกันมานานแล้ว บริษัทเอวิชั่นเลยต้องไว้หน้าบริษัทอะแวรกันบ้าง

ขณะที่อีกไม่นานก็หนึ่งทุ่ม คาร่าก็ถึงโรงแรมฮวงเซิงสากล บอกพนักงานที่ล็อบบี้ว่าใครเชิญมา และเดินตามหลังพนักงานเข้าลิฟต์มา

ที่จริงแล้วคาร่าไม่ชอบคนในตระกูลหันมณีี่สักนิด แต่เธอแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้

“สวัสดีค่ะ” คาร่าเอ่ยอย่างมีมารยาทด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“คาร่าใช่ไหม? โตเป็นสาวแล้วจริงๆนะ” ญิบพันประหลาดใจในพริบตา ยื่นมือมาจับคาร่าด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้ทุกคนนั่งลง

ญิบพันแม้ว่าจะไม่เห็นคาร่านานแล้ว แต่ก็ได้ยินทวีรัชต์เอ่ยถึงอยู่เสมอ ประสบการณ์ในการทำงานก็ทำให้คนเปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่

ภายในห้าปีสั้นๆก็สามารถไต่เต้าจากพนักงานระดับเล็กกลายเป็นผู้จัดการใหญ่ด้วยความพยายามของตัวเอง จุดแข็งนี้ห้ามดูถูก

ทั้งสองเริ่มคุยกันเรื่องโปรเจคก่อน ญิบพันในตอนแรกคิดผิดนึกว่าคาร่าไม่มีประสการณ์เท่าไหร่เลยจะฉวยโอกาสต่อราคา แต่เธอไม่ติดกับดัก และจัดการได้อย่างดี

สุดท้ายทั้งสองก็เซ็นสัญญากัน จากนั้นก็ให้พนักงานมาเสิร์ฟอาหาร

การพูดคุยนี้ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วโมง คาร่ามองนาฬิกาข้อมือ โชคดีที่คืนนี้เธอได้โทรบอกที่บ้านแล้วว่าไม่ต้องรอทานข้าวกับตน