หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 422

ตอนที่ 422 คือใครกันแน่

คาร่าจ้องพนักงานด้วยความสงสัยอยู่นาน สักพักในใจก็คลายลง เธอตัดสินใจแล้ว สิ่งที่เธอจ่ายไปห้าปี แม้ว่าหัวใจจะเย็นชาก็อาจจะประทับใจ? แม้ว่านรชัยจะไม่รู้ เพียงเธอได้บอกเขาก็อาจจะมีหวังบ้างล่ะมั้ง?

คาร่ากัดริมฝีปาก จากนั้นก็ก้าวรองเท้าสีดำส้นเรียบเข้าไปในห้องนรชัย

พนักงานร้องห้ามว่าไม่ได้ ไปหยุดเธอไว้ แต่ก็ไม่ทันแล้ว

คาร่าไม่ยอมจำนน งอยหน้าคิดอยากเคาะประตู ก็บังเอิญเห็นใบหน้าที่เย็นชาและไม่แยแสของนรชัยค่อยๆใหญขึ้น

นรชัยขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเย็นชาสุดขีด “คุณอยู่ที่นี่ได้ไง?”

ประโยคที่เบาบางทำให้คาร่าผู้เดิมทีกล้าหาญเต็มราวกับถูกเข็มเจาะทำลายความมั่นใจ อย่างนั้นเลย

เธอนิ่งไป แววตาก็พลันสว่างขึ้น “อ๋อ ไม่ใช่ห้องนี้สินะ......เอ่อ คืออย่างนี้ ฉันนัดเพื่อนไว้ที่นี่ แล้วดูป้ายเลขห้องผิดน่ะก็เลย......”

พูดไปก็ยกเปลือกตาขึ้นไปมองนรชัยอย่างปั่นป่วน กังวลว่าเขาจะสงสัยกลิ่นแอลกอฮอล์บนร่างเขาไม่ได้แรงมาก คาร่าถอนหายใจ ดื่มน้อยลงก็ดีแล้ว

แต่นรชัยมองเธออย่างเรียบๆ เสียงทุ้มครวญคราง ดวงตาที่ให้ความรู้สึกหยั่งไม่ถึง เมื่ออยู่ต่อหน้าราวกลับไม่มีตัวตนอยู่

ความเย็นชาของนรชัย ส่งผ่านมาจากส่วนลึก

เพียงแค่มอง ฝ่ามือของคาร่าก็ชื้นไปด้วยเหงื่อ หัวใจเต้นแรงยิ่งขึ้น

“มีอะไรอีกไหม?” นรชัยเห็นว่าเธอยังไม่ไป เบนสายตามามองเธออย่างสับสน

“หืม? อ๋อไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปหาเพื่อนก่อนนะคะ” คาร่าตกงใจกลัว เดินออกไปอย่างลังเล

“อืม แล้วเจอกัน” นรชัยไม่ได้รั้งไว้ แม้แต่สายตาก็ไม่ได้หยุดไว้นานมาก

คาร่าเจ็บปวดใจมาก

เธอรู้สึกว่าระหว่างเธอกับเขาดูเหมือนว่าจะนับวันยิ่งไกลออกไป หรืออาจจะพูดได้ว่าไม่เคยเข้าใกล้กันเลย

เพราะตั้งแต่ต้นจบจบ ทั้งหมดเป็นเพียงละครเดี่ยวของเธอเท่านั้น นรชัยไม่เคยรู้ เธอจะโทษใครได้? หรือโทษตัวเองที่ตาบอด?

คาร่าถอนหายใจยาวเหยียด แล้วถือกระเป๋าแล้วเดินไปข้างหน้าอย่างเรื่อยเฉื่อย

ไม่ง่ายเลยที่จะรวบรวมความกล้า ไม่มีอีกแล้ว......

คนที่อยู่ในช่วงขาลงอย่างคาร่าไม่รู้ว่ามีเงาหนึ่งตามหลังเธอมา คอยรักษาระยะห่างตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่ให้เธอรู้

เดินถึงมุมก็ได้ยินเสียงเรียกความสนใจดังขึ้น “หลีกไป หลีไปเร็วๆ คุณผู้หญิงด้านหน้าคนนั้น......”

คาร่าหยุดฝีเท้า เงยศีรษะมองไปเห็นรถเสบียงกำลังสูญเสียการควบคุมพุ่งมาทางเธอ

คาร่ายังไม่ได้สติ หางตาเห็นว่ามีบางสิ่งกำลังพุ่งเข้ามา

ไม่ทันแล้ว!

ปัง

เสียงปะทะรุนแรงดังขึ้น รวมถึงจานชามหล่นพื้นแตกเสียงดังแสบแก้วหู

คาร่าเพียงรู้สึกว่าตัวเองล้มลงไปในอ้อมอกอุ่นกลิ่นอ่อนๆคนหนึ่ง เธอจึงไม่เจ็บสักนิด

มาอีกแล้ว

เขาอีกแล้ว

คาร่าไม่ลืมตา แต่เธอรู้อย่างชัดเจนว่าเป็นเขาแน่นอน

คนที่คอยแอบช่วยเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แม้เธอไม่รู้ว่าเขาคือใครกันแน่ แต่สามารถระบุได้จากกลิ่นกายเขา เขาคือผู้ชายคนหนึ่ง

เธอจำได้ลางๆ ครั้งแรกเขาก็ถูกคนนี้ช่วยไว้ ตอนที่อยู่งานเลี้ยงจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย

เธอคิดว่าตัวเองอกหัก ดื่มเหล้าไปมาก สุดท้ายก็เมากลับบ้านคนเดียว

ความรู้สึกผิดหวังและเศร้าสลดนี้ เป็นความรู้สึกที่ล้นออกมาเหมือนเมื่อครู่ที่สารภาพรักกับนรชัยไม่สำเร็จ

ซึ่งแม้แต่เธอก็ไม่รู้

คือใครกันแน่?

คาร่ามองประตูทางเข้าโรงแรมด้วยสายตาว่างเปล่าและสั่นไหว ขบกลีบปากแน่น

——

บรรยากาศเงียบสงบและมีที่นั่งคู่บนชั้นเจ็ดของโรงแรมสวยสง่า

ทัตดาไม่ได้หยุดการกระทำของนรชัย ราวกับยอมโดยปริยาย นั่งลงอย่างสง่างามภายใต้การกระทำสุภาพของนรชัย

“ไม่เจอกันนานขนาดนี้ คุณยังเหมือนเดิมเลย” น้ำเสียงนรชัยเรียบนิ่ง แต่คนที่รู้จักเขาจะฟังออกถึงความเอาอกเอาใจอย่างช่วยไม่ได้ในคำพูดนั้น

ทัตดายิ้มอย่างเขินอาย แล้วก็ขมกลีบปาก สบสาตาอ่อนโยนของนรชัยอย่างกระวนกระวายใจ หัวใจบีบรัด ถ้าหากไม่ใช่เพราะคาร่า เธอจะมาเจอนรชัยที่นี่ได้อย่างไร?

“นรชัยคะ......คุณยังโทษฉันอยู่หรือเปล่า?” เธอถามเขาอย่างระมัดระวัง นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตาใส ทำให้รู้สึกน่าสงสาร

รอยยิ้มมุมปากนรชัยหยุดลง จากนั้นก็มองเธออย่างลึกซึ้ง

“ตอนแรกที่ปฏิเสธคุณไปฉันขอโทษ แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ......” ทัตดาพูดไป น้ำตาก็ไหลออกมาจากขอบตา “พ่อแม่ฉันอยากให้ฉันไปเรียนเพิ่มเติมที่ต่างประเทศต่อมาโดยตลอด อนาคตจะได้รับช่วงบริษัทของครอบครัวต่อ พวกเขามีฉันเป็นลูกสาวคนเดียว ฉันจะทำให้พวกเขาผิดหวังได้ยังไง?”

“ฉันรู้ว่าฉันรู้สึกเสียใจต่อคุณ แต่ฉันก็เนรคุณไม่ได้จริงๆ คุณไม่เข้าใจไม่เป็นไร แต่ว่าคนที่ฉันรักที่สุดในโลกก็คือพ่อแม่ฉัน หากให้ฉันเลือกอีกครั้งหนึ่ง ฉันก็ยังเลือกพวกท่าน” ทัตดาพูดอย่างลึกซึ้ง จริงใจอย่างหาเปรียบไม่ได้ จ้องตรงเข้าไปในดวงตาของนรชัย ในใจนรชัยกระเพื่อมเล็กน้อย ทำให้คิดถึงคนนี้มาห้าปีเต็ม เขาจะโทษเธอได้อย่างไร?

เขาหยิบกระดาษชำระบนโต๊ะแล้วเช็ดน้ำตาที่ใบหน้าเธออย่างอ่อนโยน เอ่ยเสียงนุ่มนวล “อย่าร้องไห้เลย กตัญญูเป็นเรื่องที่ดี ผมไม่โทษคุณหรอก”

ไม่เพียงแต่ไม่กล่าวโทษ สุดท้ายความโกรธเรื่องที่ทัตดาทิ้งเขาไปต่างประเทศในใจก็หายไป

เขาให้ความสำคัญกับเรื่องครอบครัว วันที่ยี่สิบของทุกเดือนจึงไปไหว้ระลึกถึงคุณแม่เขาอยู่เสมอ

วิธีพูดของทัตดาทำให้นรชัยยิ่งรู้สึกว่า เขาชอบคนไม่ผิดเลย