หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 ในวัยสาว เต็มไปด้วยชื่อเดียว

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจเขายาวเหยียด เขามองคาร่าอย่างลึกซึ้ง แล้วค่อยลุกขึ้นมาเดินออกไป “ผมไปก่อนนะ คุณรีบหลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าคาบแรกของยายแก่ อย่าสายล่ะ”

ก่อนไปเขาหันศีรษะมามองอีกครั้ง ในใจท่วมท้นไปด้วยความขุ่นมัว “ฝันดี”

“ฝันดี” คาร่ารู้สึกว่าตวัสในวันนี้แปลกไปมาก แต่แปลกตรงไหนเธอก็บอกไม่ถูก ฟังคำพูดสุดท้ายเก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ปิดไฟนอน

มีเพียงตวัสที่ยังอยู่ข้างล่างบ้านเธอยืนอยู่นมนาน เห็นแสงไฟในห้องคาร่าดับลงก็ค่อยๆเดินออกจากบ้านไป

ตอนที่เตรียมของอะไรแล้วกินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้วรอตวัสมารับ แต่กลับถูกเบี้ยว

เลยเวลาเข้าเรียนไปแล้ว คาร่าก็ยังยืนคอยเขาที่หน้าประตู แม่บ้านที่ออกไปจ่ายตลาดเห็นว่าเธอยังไม่ออกไปโรงเรียนก็สงสัย ตอนถามเธอเธอก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น

เธอไม่กล้าไปไหน กลัวว่าถ้าตวัสมาแล้วเธอเพิ่งออกไปจะทำอย่างไร

สองชั่วโมงผ่านไป ทวีรัชต์กับพรธวัลพยายามพูดทุกวิถีทางให้เธอเข้าบ้าน แล้วลาป่วยกับทางโรงเรียน ให้เธอขึ้นไปพักผ่อนด้านบน ทั้งสองนึกว่าเธอไม่สบาย

แต่คาร่าก็พลันนิ่ง ทิ้งไว้หนึ่งประโยคว่า “หนูจะไปโรงเรียน” รีบเร่งออกไปจากบ้านจิวะพงษ์

“เจ้าเด็กคนนี้ ให้คนขับรถไปส่งเถอะ......” มีเสียงของพรธวัลดังออกมาจากด้านหลัง

คาร่าจัดการอะไรมากมายขนาดนั้น แต่วิ่งไปไม่ถึงครึ่ง ก็หันศีรษะไปที่ถนนใหญ่แล้วเรียกแท็กซี่ไปบ้านยังเจริญ

ที่บ้านยังเจริญเงียบสงบ ประตูบ้านปิดสนิท ราวกับไม่มีคนอยู่ในบ้าน คาร่าหายใจเข้าลึกๆแล้วกดออดหน้าประตู

“สวัสดีค่ะ ที่นี่บ้านยังเจริญค่ะ” หน้าจอหน้าประตูทางเข้าปรากฏใบหน้าของแม่บ้านของบ้านยยังเจริญกล่าวทักทายอย่างสุภาพ

“น้าฉาย ฉันคาร่านะคะ ตวัสอยู่ไหมคะ?” คาร่ารีบถาม “วันนี้ฉันรอเขานานมากเขาไม่มาหาฉัน เขาได้ไปโรงเรียนก่อนหรือเปล่าคะ?”

ถ้าหากเป็นแบบนี้ ก็ใจดำเกินไปแล้ว

แต่ความไม่สบายใจของคาร่าเริ่มรุนแรงขึ้น ราวกับจะล้นออกมา

“คือว่า......” ใบหน้าน้าฉายเผยความกระอักกระอ่วนออกมา จากนั้นก็บอกเธออย่างช้าๆ “คุณคาร่าคะ คุณชายเขา......”

หัวใจคาร่ากระตุก รอน้าฉายพูด

“คุณชายเขา......ขึ้นเครื่องไปต่างประเทศแล้วเมื่อตอนหกโมงเช้าค่ะ”

คำพูดของน้าฉายคล้ายกับพายุบนฟ้าผ่าตอนกลางวัน ทำให้ทั้งร่างของคาร่าขยับไม่ได้ ร่างกายเย็นวาบไปถึงหัวใจ จากนั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับจะระเบิดออกมาจากช่องอก

“เขาไปต่างประเทศแล้ว?” คาร่ายากที่จะพูดออกไป จับกระเป๋าเป้ไว้แน่น

“ใช่ค่ะ......” น้าฉายบนหน้าจอไม่กล้าสบสายตาที่โกรธเคืองและซับซ้อนของคาร่า นึกถึงคำพูดสุดท้ายของตวัส ที่รีบพูดกับเธอ “คุณคาร่าคะ ดิฉันมีธุระต้องไปทำก่อนนะคะ”

เมื่อพูดจบ ก็ตัดสายหน้าจอไป หน้าจอสีดำฉายบนใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ซีดเซียวของคาร่า รู้สึกเซื่องซึมและตัวชาอย่างเห็นได้ชัด

ในใจคาร่ารู้สึกไม่ดี จะอธิบายอย่างไรดี ราวกับคนจมน้ำ ความรู้สึกเหมือนรีบไขว่คว้าหาอากาศหายใจ

เธอนับตวัสเป็นทั้งเพื่อนรักและพี่ชายด้วยความจริงใจ เขากลับไม่บอกเธอสักคำก็ไปแล้ว หรือไม่ใส่ใจจะเป็นพี่น้องกับเธอ?!

“ไอบ้า ตวัส! ฉันมองนายผิดไปจริงๆ!”คาร่าเตะประตูหน้าบ้านยังเจริญ แล้วก็หันตัวอย่างเด็ดเดี่ยว แผ่นหลังมีแต่ความโกรธและความผิดหวัง

ถือว่าเธอไม่มีเขาเป็นพี่ชายอีก!

เป็นเพื่อนกันตลอดไปอะไรล่ะ ให้เธอดูแลตัวเองดีๆอะไรกัน!

ทำไมเขาไม่เชื่อใจตนเอง ให้ตาย! คนหลอกลวง!

อย่างไรก็ตาม ครั้งแรกที่เธอนำอาหารเข้าไปในห้องของนรชัย กลับถูกเขาคว่ำทิ้งและไล่ให้เธอออกไป

แต่คาร่าไม่ยอมแพ้ ลองอยู่หลายครั้ง ในที่สุดครั้งที่สาม ขณะที่คาร่ารออยู่ในห้องอย่างกังวล พนักงานก็เข้ามาบอกเธอว่านรชัยทานอาหารพวกนั้นแล้ว

คาร่าไม่รู้ว่าคำพูดพวกนั้นมีอะไรที่แปลก ก็พยามเรียนทำอาหารเพิ่มขึ้น แต่ว่าตัวเธอนั้นไม่มีพรสวรรค์ ทำอาหารออกมาได้ปกติทั่วไป แต่ตอนที่ได้ยินว่านรชัยได้ทานอาหารของเธอจนหมด ความหวังในใจเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

เธอชอบผู้ชายคนนี้ ชอบมาตลอดในวัยเด็ก

ผ่านมาแล้วห้าปี คาร่าหมกมุ่นทุกวิถีทางในที่สุดก็ตัดสินใจได้ รอจนถึงเวลาเที่ยงคืนผ่านไปถึงไปสารภาพรักกับนรชัย

หลังจากที่เธอทำอาหารเสร็จแล้วเรียกพนักงานนำไปส่งในห้องนรชัยอย่างเคย เธอรอประมาณยี่สิบนาที พนักงานจึงเดินมาเคาะที่ห้องเธอ

“ทำไมหรอ?” คาร่ารออยู่ข้างประตูตั้งนานแล้ว เมื่อประตูถูกเคาะ คาร่าก็รีบเปิดประตูทันที

สบตากับใบหน้าที่กระอักกระอ่วนและลังเลของพนักงาน พนักงานอ้ำๆอึ้งๆอยู่นานแล้วจึงบอกคาร่าว่า “คุณคาร่าคะ คุณนรชัยทานอาหารหมดแล้วค่ะ”

“อ๋อ โอเค” คาร่าแกล้งทำเป็นสงบนิ่ง แล้วกำหมัดแน่น จากนั้นก็พูด “วันนี้เขาดื่มหนักไหม? ฉันไปดูเขาหน่อยดีกว่า”

พูดจบก็เดินผ่านพนักงานไป

“คุณคาร่า! คุณไม่ควร......” พนักงานเดินมาหยุดเธอ

“ทำไม?” คาร่าประหลาดใจ แต่ก็หยุดลง

“คืนนี้คุณนรชัยมีธุระ บอกว่าไม่อยากให้ใครมารบกวน......” พนักงานนึกถึงคำสั่งของคนนั้นก็รีบตอบอย่างทำตามคำสั่ง

คาร่ายิ่งขมวดคิ้วแน่น วันนี้เขามีธุระอะไร? เท่าที่เธอรู้ ทุกวันที่ยี่สิบ ไม่ว่าจะมีเรื่องสำคัญมากแค่ไหน นรชัยก็โยนทิ้งหมด