หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 421

ตอนที่ 421 ในวัยสาว เต็มไปด้วยชื่อเดียว

“เฮ้อ” เสียงถอนหายใจเขายาวเหยียด เขามองคาร่าอย่างลึกซึ้ง แล้วค่อยลุกขึ้นมาเดินออกไป “ผมไปก่อนนะ คุณรีบหลับเถอะ พรุ่งนี้เช้าคาบแรกของยายแก่ อย่าสายล่ะ”

ก่อนไปเขาหันศีรษะมามองอีกครั้ง ในใจท่วมท้นไปด้วยความขุ่นมัว “ฝันดี”

“ฝันดี” คาร่ารู้สึกว่าตวัสในวันนี้แปลกไปมาก แต่แปลกตรงไหนเธอก็บอกไม่ถูก ฟังคำพูดสุดท้ายเก็ไม่ได้คิดอะไรมาก หลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็ปิดไฟนอน

มีเพียงตวัสที่ยังอยู่ข้างล่างบ้านเธอยืนอยู่นมนาน เห็นแสงไฟในห้องคาร่าดับลงก็ค่อยๆเดินออกจากบ้านไป

ตอนที่เตรียมของอะไรแล้วกินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้วรอตวัสมารับ แต่กลับถูกเบี้ยว

เลยเวลาเข้าเรียนไปแล้ว คาร่าก็ยังยืนคอยเขาที่หน้าประตู แม่บ้านที่ออกไปจ่ายตลาดเห็นว่าเธอยังไม่ออกไปโรงเรียนก็สงสัย ตอนถามเธอเธอก็ไม่พูดอะไร ได้แต่ยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น

เธอไม่กล้าไปไหน กลัวว่าถ้าตวัสมาแล้วเธอเพิ่งออกไปจะทำอย่างไร

สองชั่วโมงผ่านไป ทวีรัชต์กับพรธวัลพยายามพูดทุกวิถีทางให้เธอเข้าบ้าน แล้วลาป่วยกับทางโรงเรียน ให้เธอขึ้นไปพักผ่อนด้านบน ทั้งสองนึกว่าเธอไม่สบาย

แต่คาร่าก็พลันนิ่ง ทิ้งไว้หนึ่งประโยคว่า “หนูจะไปโรงเรียน” รีบเร่งออกไปจากบ้านจิวะพงษ์

“เจ้าเด็กคนนี้ ให้คนขับรถไปส่งเถอะ......” มีเสียงของพรธวัลดังออกมาจากด้านหลัง

คาร่าจัดการอะไรมากมายขนาดนั้น แต่วิ่งไปไม่ถึงครึ่ง ก็หันศีรษะไปที่ถนนใหญ่แล้วเรียกแท็กซี่ไปบ้านยังเจริญ

ที่บ้านยังเจริญเงียบสงบ ประตูบ้านปิดสนิท ราวกับไม่มีคนอยู่ในบ้าน คาร่าหายใจเข้าลึกๆแล้วกดออดหน้าประตู

“สวัสดีค่ะ ที่นี่บ้านยังเจริญค่ะ” หน้าจอหน้าประตูทางเข้าปรากฏใบหน้าของแม่บ้านของบ้านยยังเจริญกล่าวทักทายอย่างสุภาพ

“น้าฉาย ฉันคาร่านะคะ ตวัสอยู่ไหมคะ?” คาร่ารีบถาม “วันนี้ฉันรอเขานานมากเขาไม่มาหาฉัน เขาได้ไปโรงเรียนก่อนหรือเปล่าคะ?”

ถ้าหากเป็นแบบนี้ ก็ใจดำเกินไปแล้ว

แต่ความไม่สบายใจของคาร่าเริ่มรุนแรงขึ้น ราวกับจะล้นออกมา

“คือว่า......” ใบหน้าน้าฉายเผยความกระอักกระอ่วนออกมา จากนั้นก็บอกเธออย่างช้าๆ “คุณคาร่าคะ คุณชายเขา......”

หัวใจคาร่ากระตุก รอน้าฉายพูด

“คุณชายเขา......ขึ้นเครื่องไปต่างประเทศแล้วเมื่อตอนหกโมงเช้าค่ะ”

คำพูดของน้าฉายคล้ายกับพายุบนฟ้าผ่าตอนกลางวัน ทำให้ทั้งร่างของคาร่าขยับไม่ได้ ร่างกายเย็นวาบไปถึงหัวใจ จากนั้นก็เต็มไปด้วยความโกรธ ราวกับจะระเบิดออกมาจากช่องอก

“เขาไปต่างประเทศแล้ว?” คาร่ายากที่จะพูดออกไป จับกระเป๋าเป้ไว้แน่น

“ใช่ค่ะ......” น้าฉายบนหน้าจอไม่กล้าสบสายตาที่โกรธเคืองและซับซ้อนของคาร่า นึกถึงคำพูดสุดท้ายของตวัส ที่รีบพูดกับเธอ “คุณคาร่าคะ ดิฉันมีธุระต้องไปทำก่อนนะคะ”

เมื่อพูดจบ ก็ตัดสายหน้าจอไป หน้าจอสีดำฉายบนใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ซีดเซียวของคาร่า รู้สึกเซื่องซึมและตัวชาอย่างเห็นได้ชัด

ในใจคาร่ารู้สึกไม่ดี จะอธิบายอย่างไรดี ราวกับคนจมน้ำ ความรู้สึกเหมือนรีบไขว่คว้าหาอากาศหายใจ

เธอนับตวัสเป็นทั้งเพื่อนรักและพี่ชายด้วยความจริงใจ เขากลับไม่บอกเธอสักคำก็ไปแล้ว หรือไม่ใส่ใจจะเป็นพี่น้องกับเธอ?!

“ไอบ้า ตวัส! ฉันมองนายผิดไปจริงๆ!”คาร่าเตะประตูหน้าบ้านยังเจริญ แล้วก็หันตัวอย่างเด็ดเดี่ยว แผ่นหลังมีแต่ความโกรธและความผิดหวัง

ถือว่าเธอไม่มีเขาเป็นพี่ชายอีก!

เป็นเพื่อนกันตลอดไปอะไรล่ะ ให้เธอดูแลตัวเองดีๆอะไรกัน!

ทำไมเขาไม่เชื่อใจตนเอง ให้ตาย! คนหลอกลวง!