หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 420

ตอนที่ 420 ความสัมพันธ์ที่โชคร้าย

ภายในห้องที่อบอุ่นและเงียบสงบ ร่างหนึ่งนอนฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ ทำเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด ราวกับฝันร้าย

“โครม——”

เมื่อนาฬิกาชี้ที่เลข12 เธอพลิกตัวตกลงมาดังโครม

“อ่า......” คาร่าตกลงมาเจ็บสาหัส ทั้งร่างตกลงมาจนตื่น โยนฝันร้ายเมื่อครู่ออกไปจากหัว ตอนที่เธอกำลังคิดอย่างรอบคอบว่าเธอฝันว่าอะไรติดต่อกันมาหลายวัน ก็พบว่า......

เธอจำไม่ได้สักนิดเดียว

เธอปีนขึ้นมาจากพื้น เธอไม่ใช่คนที่จริงจังเท่าไหร่ ฝันเดียวก็ไม่ค่อยเก็บมาใส่ใจ ปัดฝุ่นที่ร่างกายก่อนนั่งขึ้นมาบนเก้าอี้อีกครั้ง เริ่มเขียนประโยคสุดท้ายบนกระดาษที่เธอเขียนไปไม่น้อยแล้ว

“เขาคือความลับที่ฉันปกปิดไว้ก้นบึ้งของหัวใจ” มองดูรูปทรงตัวอักษรที่เป็นระเบียบเรียบร้อยและสวยงามปราณีต คาร่ายิ้มบาง เขย่าปากกาในมือ ดวงตามีความบริสุทธิ์และหวานเยิ้ม

เพียงนึกถึงตอนที่เขาบุกมารับมีดแทนเธอด้วยไม่ห่วงความปลอดภัยของตัวเอง คาร่ายิ่งรู้สึกว่าไหล่นั้นยังมีบาดแผลที่เจ็บปวดอยู่ แต่ไม่เจ็บขนาดนั้นแล้ว

แต่เธอชอบเขา แต่เป็นความลับของเธอคนเดียว เธอไม่กล้าบอกเขา เพราะเขาไม่เคยบอกชอบเธอ

ถอนหายใจแล้วคาร่าก็วางปากกาลง นำกระดาษม้วนใส่ในขวดแก้ว แล้วเอาคางยันไว้อย่างกังวล

เวลานี้ เสียงบานหน้าต่างในห้องเธอดังขึ้น เธอตกใจจนหันศีรษะไปดู ก็เห็นตวัสพุ่งพรวดเข้ามาอย่างไม่ระวัง

“เชี่*!” คาร่าร้องอย่างตกใจ ตอบโต้โดยการวิ่งไปล็อคประตู แล้วมองตวัสอย่างดุดัน “คุณเป็นแสตนอินสไปเดอร์แมนหรอ?”

ตวัสเชิดหน้าอย่างภูมิใจ “มาหาแต่คุณไม่พอใจ สุขภาพดีขึ้นไหม?”

คาร่ากระตุกมุมปาก ลากเก้าอี้มานั่งข้างหน้าเขา “กว่าจะมาหาได้นานขนาดนี้เลยนะ นี่หรอความจริงใจ? แถมยังมามือเปล่าอีก ชิ”

แม้ว่าจะไม่แยแส แต่คาร่าก็ไม่ได้ไล่อีกคนออกไป

ถ้าพูดถึงเธอกับตวัส เป็นความสัมพันธ์ที่โชคร้ายจริงๆ ครั้งแรกที่เจอเธอก็สะดุดลม คว้าเข้าข้างทางก็คว้าถูกกางเกงตวัสแล้วดึงลงมา ถูกเขาวิ่งไล่ ตอนเจอกันครั้งที่สองนึกว่าเขาอาฆาตแค้น เลยวิ่งไล่เขาด้วยไม้กวาด ครั้งที่สามนั้น......

คาร่าปาดน้ำตาออกจากใบหน้า หลังจากนั้นเขาสองคนก็เริ่มเป็นพี่น้องกัน ตวัสชอบปีนหน้าต่างมาห้องเธอบ่อยๆและเธอก็ทำเป็นหลับหูหลับตา

หลังจากเรื่องคราวก่อน เธอก็ไม่เห็นตวัสไปหนึ่งเดือน เธอนอนโรงพยาบาลไปครึ่งเดือนแล้วเขาก็ยังไม่มาเยี่ยม

ไร้หัวใจ

“ตอนแรกผมมีธุระ ตอนนี้มีเวลาว่างเลยมาเยี่ยมคุณ!” สายตาตวัสมีเล่ห์เหลี่ยมเล็กน้อย พูดอย่างไม่คิด หยิบของขวัญกล่องหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เธอ

“ก็ไม่ได้ใจจืดใจดำนี่” คาร่าไม่เห็นว่านัยน์ตาที่เศร้าหมองที่ผ่านไปอย่างรวดเร็วของตวัส รับกล่องมา “งั้นฉันแกะนะ”

ตวัสพยักหน้า เธอจึงแกะกล่องออก

มันคือตุ๊กตาน่ารักอย่างดี ทำขึ้นมาเหมือนตัวเธอ ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าหรือร่างกายท่าทาง ทำออกมาได้เหมือนมาก เหมือนเธอสุดๆ

“แล้วก็ แม้ว่าท้องคุณจะแข็งแรง แต่ห้ามกินไอศกรีมตอนเช้านะ อย่าเลือกกิน ถึงจะไม่ชอบกินผักแต่ก็ต้องกินหน่อยนะ”

“อย่าวิ่งไปหลังภูเขาที่โรงเรียนคนเดียว ครั้งที่แล้วก็สะดุดล้มที่นั่น”

“แล้วก็......”

ตวัสพูดจายืดยาว พูดจนคาร่ามีความรู้สึกเหม่อจนหันหัวไม่ไปเป็นครั้งแรก ทุกครั้งที่เขาหยุดพัก เธอก็ทำเพียงพยักหน้าซ้ำๆ

สุดท้าย ตวัสถอนหายใจด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ผมกลัวจริงๆว่าคุณจะดูแลตัวเองไม่ได้ ไม่มีผมอยู่ข้างๆ คุณจะทำยังไง”

“นาย......” คาร่ามองเขาด้วยความสงสัย ยื่นมือไปลูบหน้าผาก “วันนี้เป็นไข้หรอ? ทำไมพูดแต่อะไรที่คนไม่เข้าใจ?”

สุดท้าย ก็นึกถึงคำพูดนั้นที่ตวัสเพิ่งพูด เสริมอีกประโยค “ถ้านายเป็นห่วง งั้นนายก็ปลีกตัวมาดูแลฉันสิ”

คาร่าผู้ความสามารถสูงยังคงสับสน ไม่งั้นคนที่กระตือรือร้นสบายๆอย่างเธอเมื่อรู้ว่าตัวเองชอบนรชัยก็ยังขี้ขลาดขนาดนี้ ซ่อนความรู้สึกไว้คนเดียว

แม้แต่จูบของตวัสเมื่อครู่ ที่จริงแล้วเป็นจูบแรกของเธอ เธอก็ยังไม่รู้สึกว่าแปลกตรงไหน เพียงรู้สึกว่าเป็นจูบกู๊ดไนท์เท่านั้น

ตวัสมองเธอ คำว่า ‘ได้’ เกือบหลุดโพล่งออกมา เขาคิดอยากดูแลเธอมาตลอด แต่เขาก็รู้ดีว่านัยน์ตาเธอสะอาดบริสุทธิ์ ไม่ผสมอารมณ์ส่วนตัวใดๆลงไป มีแต่ความเป็นพี่น้องและความเชื่อใจ

บางครั้ง เขาโคตรเกลียดสถานะความเป็นพี่น้องกับเธอเลยให้ตาย