หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 426

ตอนที่ 426 ความลับเฉพาะบุคคล

แผนกเลขามีการควบคุม แต่ทัตดาเดิมทีได้วางแผนล่วงหน้าไว้แล้ว จึงเข้าไปแทรกแซงการควบคุมได้อย่างสบายใจ

เธอเดินไปหน้าประตูห้องผู้จัดการใหญ่แล้วทำบางอย่างที่หน้าประตูอย่างไม่น่าไว้ใจ

ประตูบานนี้จัดการได้ไม่ค่อยดี มีล็อครหัสผ่านไว้ ไม่ว่าเธอจะทำอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์

สุดท้าย จู่ๆเธอก็คิดถึงตัวเลขสักสองสามตัว จากนั้นก็ใส่รหัสเข้าไป ประตูก็เปิดออก

นัยน์ตาทัตดามีความโกรธและพอใจในความโชคร้ายของผู้อื่น ยัยคาร่า มันใช้รหัสผ่านเป็นวันเกิดนรชัย ดูเหมือนว่ายังลืมนรชัยไม่ได้ ยังดีที่เธอรู้ว่าคาร่าชอบนรชัย ไม่อย่างนั้นวันนี้เกรงว่าจะไม่มีวิธีอื่นแล้ว

ถึงอย่างไรเวลาที่คาร่าไม่อยู่บริษัทน่ะ น้อยมาก

เปิดประตูออก ทัตดาค่อยๆย่องเข้าไป เริ่มจากสำรวจด้านใน มองหารอบๆ สุดท้ายสายตาก็ไปหยุดที่คอมพิวเตอร์เครื่องนั้น

แต่ว่าคอมพิวเตอร์ก็มีรหัสผ่าน แถมยังสองเท่า!

“ยัยบ้านี่!” ทัตดาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งออกมา เห็นถำถามที่มีเล่ห์เหลี่ยมในคอมพิวเตอร์ ก็กัดฟันกรอด

เพราะคำถามบนจอคอมพิวเตอร์คือ: บนโลกใบนี้มียัยตัวดีคนหนึ่ง ชื่อของเธอคือ?

ทัตดาลองใส่ลงไปสองสามอันก็ผิดหมด แต่ก็เหลือโอกาสสุดท้ายสองครั้ง ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีโอกาสอีกแล้ว

ดังนั้นเธอจึงอดทนในการอยากบีบหัวใจคาร่าให้ตาย นิ้วมือเคาะแป้นพิมพ์ลงไปอย่างสั่นๆ

ในที่สุด

คำตอบถูกต้อง

“คา ร่า!” ทัตดาเกือบโกรธจนกระอักเลือด ยัยคาร่าเกลียดเธอขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าแม้แต่คำถามรหัสผ่านยังจะตั้งเป็นอันนี้?

ไม่ผิด คำตอบคือชื่อของทัตดา และทัตดาก็เป็นคนพิมพ์เอง ก็เท่ากับยอมรับ ไม่โกรธตายก็ดีแล้ว

แต่ตอนที่ทัตดานึกว่าจัดการได้อย่างสบายแล้ว หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็เด้งอีกคำถามขึ้นมา!

คำถามคือ: ผลรวมของวันเกิดนรชัยและทัตดา

ทัตดารีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาคำนวณเครื่องคิดเลข สุดท้ายคำตอบก็คือ!

438！

ยัยคาร่า!!

ทัตดาโกรธจนทั้งร่างสั่นเทิ้ม

โชคดีที่คอมพิวเตอร์มีล็อคเพียงสองข้อเท่านั้น

และไฟล์โปรเจ็คนั้นก็ยังอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ยังไม่ได้ปิดลงไป

แต่คิดๆไป มีคำถามล็อคมากมายขนาดนี้ ถ้าหากว่าไม่ได้ปิด ใครก็ขโมยไปไม่ได้

เสียดายจัง ทัตดาเข้าใจคาร่ามากๆ

ทัตดาเชื่อมต่อโทรศัพท์มือถือกับคอมพิวเตอร์ จากนั้นก็คัดลอกไฟล์เข้าไปในโทรศัพท์ พลางมองหน้าประตูไปด้วย เห็นว่าคัดลอกไฟล์สมบูรณ์แล้ว ก็ดึงโทรศัพท์ออกทันที รีบลบร่องรอยบนโต๊ะและหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยถึงออกไปจากห้องทำงานของคาร่า

หลังเธอออกมาได้ไม่ถึงหนึ่งนาที แผงควบคุมในห้องทำงานของคาร่าและแผงควบคุมแผนกเลขาก็เริ่มทำงานขึ้นอีกครั้ง

คาร่ายังไม่รู้ตัวว่าไฟล์งานตัวเองถูกคนขโมยไปแล้ว หลังจากแก้ไขเรื่องของบริษัทอะแวรึงกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ตน

——

การแอบรักทั้งหมด ตัดสินใจว่าจะเป็นเพียงความลับเฉพาะบุคคล

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่เลิกงาน คาร่าจะรีบออกไปก่อนทัตดาจะลงมา แล้วก็ขับรถออกมา

เธอรู้ว่าตัวเองกำลังวิ่งหนี แต่เทียบกับการวิ่งหนี เธอไม่สามารถดูนรชัยกับทัตดาพลอดรักกันต่อหน้าและแสดงความยินดีกับพวกเขาได้

คาร่าก็ออกจากตึกอย่างเคย ตอนกำลังจะเดินผ่านรถนรชัยไปยังรถตัวเอง จู่ๆนรชัยก็เรียกเธอ

“คาร่า รอเดี๋ยว” นรชัยเพียงพอเธอแวบเดียว จากนั้นก็ขมวดคิ้ว ลดกระจกรถลงแล้วตะโกนเรียกเธอ

คาร่าชาไปทั้งร่าง จากนั้นก็แกล้งหันร่างไปอย่างสงบนิ่ง “นรชัย มารับทัตดาหรอ เธอยังอยู่ข้างบน อาจจะสายนิดหน่อยน่ะ”

“ไม่ใช่ ผมอยากจะบอกว่า ด้านหลังคุณน่ะ……” สีหน้านรชัยดูกระอักกระอ่วน นึกอยากจะพูดแต่ก็ลังเล

ด้านหลัง?

คาร่าก้มไปมองด้านหลังตัวเองอย่าสงสัย แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไร จึงหันตัวไปส่องที่รถนรชัย หน้าก็พลันแดงขึ้นมา

เธอสวมชุดสูทมืออาชีพสีขาวดำ เสื้อสูทสีดำตัวเล็กและกางเกงทรงกระบอกสีขาว สวมแล้วดูเหมือนเป็นหญิงสาวผู้ทันสมัย

แต่เพราะเป็นสีขาว มีรอยแดงสะดุดตาอยู่

“บังก่อนเถอะครับ” ไม่รู้ว่าทำไม พอเห็นใบหน้าแดงก่ำของคาร่า นรชัยก็พลันใจอ่อน

เขาไม่เต็มใจหลายเรื่องมาโดยตลอด แต่ตอนนี้กลับถอดเสื้อคลุมออกมาอย่างไม่รู้ตัว

คาร่ารับมาอย่างหน้าแดง เสื้อคลุมยังอุ่นๆอยู่ ความอุ่นปกคลุมไปทั่วทั้งร่าง

แต่เธอก็ไม่ทันได้นึกว่าตัวเองไม่ได้เตรียมเอาผ้าอนามัยมา เพราะประจำเดือนเธอมาไม่ตรงอยู่ตลอด ดังนั้นเลยมีแค่ที่อพาร์ทเมนท์และที่ห้องทำงาน ให้เธอขึ้นไปเอาสภาพนี้ก็......

“เป็นอะไร?” นรชัยเห็นใบหน้ามืดมนและอ้ำๆอึ้งๆของเธอ ก็เอ่ยถามเสียงเรียบ

“ไม่ ไม่มีอะไรค่ะ......” คาร่ารู้ว่านรชัยช่วยเธอซื้อผ้าอนามัยไม่ได้ ไม่อยากให้เขาเสียหน้า

“นรชัย!” จู่ๆเสียงของทัตดาก็ดังขึ้นอย่างเร่งรีบ ราวกับกลัวว่าจะถูกฉกฉวยอะไรไป

เธอเดินมาแล้วแลบลิ้นอย่างน่าสงสาร “ขอโทษทีค่ะ ฉันมาช้าไปหน่อย ให้คุณรอนานเลย”

“ไม่เป็นอะไรครับ ผมเพิ่งมาถึงไม่นาน” นรชัยยิ้มอย่างอบอุ่น

ดูสิ เพิ่งมาถึงไม่นาน

เห็นอกเห็นใจคนอื่นจริงๆ

คาร่ายิ้มเยาะ เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ก็ยังทำร้ายจิตใจ

ตอนนี้ เธอเห็นเสื้อสูทที่อยู่รอบเอวของคาร่า อันใหญ่โต เป็นของผู้ชายอย่างเห็นได้ชัด

หันศีรษะไปมองนรชัย มีแต่เสื้อเชิ้ตจริงๆด้วย

“นรชย ฉันไม่ค่อยสบาย รีบกลับกันเถอะ” ทัตดาเดินไปที่นั่งข้างคนขับแล้วนั่งลง เร่งเขา

“โอเค” นรชัยพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็พูดกับคาร่าอย่างมีมารยาท “แล้วเจอกันครับ”

“แล้วเจอกันค่ะ” คาร่าดึงยิ้มที่มุมปาก โบกมือให้กับเขา มองรถที่ไกลออกไป ถึงเข้าไปนั่งในรถตัวเอง

“นรชัย เมื่อกี้พวกคุณคุยกันดูน่าสนุกจัง คุยเรื่องอะไรกันหรอ” โทนเสียงของทัตดาดูกังวลเต็มไปด้วยความอิจฉา

นรชัยฟังความหมายคำพูดเธอไม่ออก นึกว่าเธอถามไปงั้นๆเท่านั้น จึงพูดว่า “ไม่มีอะไร แค่ให้เธอยืมเสื้อไปบังความน่าอายเท่านั้น”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” ทัตดาไม่อยากได้ยินคำตอบแบบนี้

ให้ความสัมพันธ์ทั้งสองดำเนินต่อไป มันอันตรายเกินไปแล้ว!

เธอควรทำอะไรบ้างแล้ว

คาร่าขับรถมาถึงอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง แล้วซื้อผ้าอนามัยที่ใช้บ่อยสองสามห่อจากร้านซูเปอร์มาร์เก็ตใต้อพาร์ทเมนท์แล้วจึงกลับบ้าน

หลังจากเธอเปลี่ยนผ้าอนามัยเสร็จก็ซักเสื้อสูทนรชัยด้วยมือ แล้วตากไว้ที่บริเวณสูทเธอ นรชัยไม่น่าจะเอาคืนไป และแน่นอนว่าเธอก็ทิ้งไม่ลง

จะทำอย่างไรได้ เธอไม่อาจยอมถอยได้ง่ายๆ แต่ในตอนนี้ก็ไม่ยอมปรองดองอีกด้วย

——

แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นมา ทำให้คาร่าได้เริ่มเห็นความจริง และต้องปล่อยวางเรื่องของนรชัยได้แล้ว

ทันใดนั้นทัตดาก็ส่งข้อความหาคาร่า บอกว่ามีเรื่องอยากจะปรึกษาเธอ ให้เธอกรุณารับนัดด้วย

คาร่าใจจริงแล้วไม่อยากไป ต่อมาก็คิดสักพัก ให้แบกความสงสัยไว้หรือไป

หากเธอรู้ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างนี้ เธอจะไม่ไปอย่างแน่นอน