หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 45

ตอนที่ 45 ให้ผมดูแลคุณ

“คุณ คุณชาย ผมคงไม่ได้มาสายใช่ไหมครับ?” สไรท์เตอร์ดันแว่นที่ตกลงมาที่จมูกขึ้นไปให้อยู่ตำแหน่งเดิมของมัน

ทาวัตพยักหน้าอย่างเฉยชาก่อนจะหันกายเดินกลับไปทำให้สไรท์เตอร์ต้องรีบวิ่งตามเข้าไปทันที

สไรท์เตอร์เป็นคุณหมอประจำตัวของทาวัตเขามีหน้าที่รับผิดชอบดูแลสุขภาพให้กับชายหนุ่มคนนี้ ทุกเดือนเขามีหน้าที่

เดินทางไปที่คฤหาสน์เพื่อตรวจร่างกายของทาวัตเป็นประจำ ในกรณีฉุกเฉินทาวัตก็สามารถโทรแจ้งและเรียกพบเขาได้ทุกเมื่อ

แต่สไรท์เตอร์นึกไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะถูกทาวัตเรียกตัวมาในช่วงกลางดึกขนาดนี้ ทั้งยังเป็นช่วงจังหวะที่เขากำลังพลอดรัก

อยู่กับภรรยาอีกด้วย ในตอนนั้นชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงสวมใส่เสื้อผ้าแล้วก็วิ่งออกมาทันทีเลยด้วยซ้ำ

นี่เป็นครั้งแรกที่ทาวัตเรียกตัวเขามาดูอาการคนป่วยนอกตัวคฤหาสน์ของชายหนุ่ม

สไรท์เตอร์เป็นหมอหนุ่มชาวอังกฤษก็จริง แต่การที่เขาออกจากบ้านแต่งเนื้อแต่งตัวไม่เรียบร้อยออกจากบ้านมาสภาพ

แบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของหมอหนุ่ม

เมื่อเขาวัดอุณหภูมิร่างกายของวรินทรเสร็จก็จัดการจ่ายยาให้หญิงสาว

“นี่คือยาใช้ภายนอกนะครับ ติดที่หน้าผากประมาณครึ่งชั่วโมงไข้ก็คงจะลด ส่วนตัวนี้เอาไว้ทานนะครับ มีเขียน

รายละเอียดไว้ที่หน้าซองแล้วนะครับ” น้ำเสียงภาษา C แปร่งๆของสไรท์เตอร์ทำให้วรินทรเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาแต่โชคดีที่เธอ

ยังกลั้นมันไว้ได้

แต่ตอนนี้เธอรู้สึกดีขึ้นแล้วมากจริงๆ

เมื่อสไรท์เตอร์กลับไปแล้ว ทาวัตก็จ้องมองแผ่นเจลลดไข้อยู่นานก่อนจะลอกแผ่นพลาสติกออกใช้นิ้วคีบมันไว้ในมือแล้ว

จัดการเลิกเสื้อของวรินทรขึ้นจากนั้นก็แปะแผ่นเจลลดไข้ไว้ที่หน้าท้องของเธอ

วรินทรทำหน้าเหลอหลา ทำไมเขาถึงเอามันมาแปะที่พุงของเธอล่ะ?

“เอ่อ ทาวัตคะ ดูเหมือนคุณจะแปะผิดนะ...” วรินทรลุกขึ้นมาหยิบแก้วน้ำที่วางไว้ข้างๆขึ้นมาจิบ คิดถึงตำแหน่งพุงน้อยๆ

ของเธอที่เขาแปะแผ่นเจลลดไข้ก็รู้สึกกระดากอายขึ้นมา

“หืม?” ทาวัตหยิบขวดยาที่สไรท์เตอร์จ่ายไว้ให้ก่อนจะอ่านรายละเอียดที่อยู่บนหน้าขวด

“นี่มันไว้ติดที่หน้าผากนะคะ ไม่ใช่ที่ท้องสักหน่อย” วรินทรทำปากจู๋ เธอไม่ได้ปวดท้องสักหน่อยเขาจะเอาแผ่นเจลมาแปะ

ไว้ที่หน้าท้องของเธอทำบ้าอะไร?

มือของทาวัตที่ถือขวดยาอยู่ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาทำหน้าพิกล จากนั้น...

เขาก็จัดการเลิกเสื้อของเธออีกครั้งและลอกแผ่นเจลลดไข้ตรงหน้าท้องของหญิงสาวไปแปะบนหน้าผากของเธอ

เสียง ‘แปะ’ ดังขึ้นพร้อมกับน้ำหนักที่กดลงมาบนหน้าผากของเธอจนแผ่นเจลติดแน่น

วรินทรผิดตาลงอย่างอ่อนแรงในใจรู้สึกว้าวุ่นเป็นที่สุด ก็จริงนะเธอจะมาหวังให้คุณชายอย่างเขาบอกความแตกต่าง

ระหว่างเกลือกับน้ำตาลได้อย่างไรกันล่ะ?

ทาวัตเปิดขวดยาในมือก่อนส่งให้วรินทร “กินสิ”

วรินทรมองเม็ดยาสีประหลาดที่อยู่ในขวด เธอกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ ยานี่กินไปแล้วคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม?

เธอไม่ได้เป็นห่วงเรื่องยาของคุณหมดสไรท์เตอร์หรอก เพราะเธอค่อนข้างมั่นใจในจรรยาบรรณของเขา แต่เธอมีปัญหากับ

ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยของทาวัตมากกว่า...

วรินทรค่อยๆเอื้อมมือไปรับขวดยามาถือไว้ในมือก่อนจะหายใจฟืดฟาดเพราะตอนนี้น้ำมูกเริ่มไหลออกมาจนเธอเริ่ม

หายใจลำบากมากขึ้น

ทุกครั้งที่วรินทรเกิดจับไข้ได้ป่วยขึ้นมาเธอจะยอมกินยาอย่างไม่เกี่ยงงอนเลยสักนิดต่อให้ยาจะขมแค่ไหนก็ตาม อย่างไร

มันก็เทียบไม่ได้กับสุขภาพของเธอ

ครั้งนี้ก็เช่นกัน

อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้สติที่แจ่มใสของหญิงสาวค่อยๆพร่าเบลอทีละน้อย ความง่วงงุนเริ่มถาโถมเธอทีละน้อย

จมูกของเธอก็เริ่มหายใจคล่องมากขึ้น เพียงไม่นานเธอก็หลับไปในที่สุด

เมื่อทาวัตเห็นว่าหญิงสาวหลับไปแล้วเขาก็ค่อยๆผุดลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงกลางระหว่างห้องของวรินทรและห้อง

ของกวิน

เขาเดินไปทางห้องกวินก่อนจะพบว่าห้องห้องนี้ถูกล็อคไว้เหมือนปิดตายจึงเปลี่ยนใจเดินไปทางห้องของวรินทรที่ไม่ได้ถูก

ล็อคไว้จากนั้นก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรวรินทรจึงไม่ได้รู้สึกร้อนใจและรีบเร่งไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อเข้างานเลยแม้แต่น้อย แต่เธอกลับค่อยๆ

เดินเอ้อระเหยไปอาบน้ำแปรงฟันจากนั้นก็เดินออกมาแต่งตัวด้วยท่าทางสบายๆ จนเวลาใกล้จะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว

เธอเช็ดผมพลางเดินออกมานั่งลงบนโซฟา

เสียงกุกกักที่ดังมาจากข้างนอกทำให้มือที่กำลังเช็ดผมอยู่ชะงัก ริมฝีปากของเธอเม้มแน่ก่อนจะเดินออกไปพร้อมผ้าเช็ดตัว

ที่อยู่ในมือ

หรือว่าเขาจะยังไม่กลับไป?

วรินทรเดินออกมาก่อนจะพบว่าเสียงนั้นดังออกมาจากในครัว ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเดินไปดูก็มีใครบางคนเดินออกมา

จากในครัวเสียก่อน คนนั้นก็คือป้าฉายนั่นเอง

“คุณวรินทรตื่นแล้วหรือคะ มาค่ะรีบมาทานมื้อเที่ยงก่อนเร็วสิคะ” ป้าฉายเดินออกมาพร้อมกับชามลายครามขนาดใหญ่

ในมือ เมื่อเห็นวรินทรออกมาจากห้องนอนแล้วก็ส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว

“ทำไมป้าฉายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ?” วรินทรยืนงงอยู่สักพักจึงจะถามขึ้น

“คุณชายบอกว่าคุณป่วยน่ะค่ะ เลยให้ดิฉันมาดูแลคุณ” ป้าฉายลงมือจัดจานอาหารวางลงตรงหน้าเธออย่างสวยงาม

ก่อนเดินไปหยิบขวดยาที่ทาวัตมอบมันไว้ให้กับเธอเพื่อมอบหมายให้วรินทรกินยาให้ตรงเวลา “ทานข้าวก่อนนะคะแล้วค่อยทานยา

คุณวรินทรรู้สึกดีขึ้นหรือยังคะ?”

วรินทรพยักหน้า ดวงตากลมโตของหญิงสาวหลุบตาลงจึงไม่เห็นว่าเธอพูดด้วยความรู้สึกแบบไหน “ดีขึ้นมากแล้วค่ะ

ขอบคุณมากนะคะป้าฉาย”

“คุณนี่ล่ะก็ ขอบคุณคุณชายดีกว่านะคะ” ป้าฉายรีบร้อนพูดจาความดีความชอบให้คุณชายของเธอทันที “คุชายให้คุณ

อยู่บ้านพักผ่อนจนกว่าจะหายดีก่อนนะคะถึงจะไปทำงานได้ตามปกติ”

“ทราบแล้วค่ะ” วรินทรไม่ได้รับรู้สึกดีใจจากคำพูดเหล่านี้เลยสักนิดในทางตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกถึงความขมขื่นเสียด้วย

ซ้ำ

ถ้าเพียงแต่เธอลืมตาขึ้นมาเจอเขาสักนิดต่อให้เขาจะด่าเธอว่าโง่เหมือนเคยเธอก็คงไม่รู้สึกแย่นักหรอก