หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 60

ตอนที่ 60 ลงมือเถอะ

“ไม่ใช่”

“แล้วกระจกจานหมุนเป็นของบ้านคุณ?”

“ไม่ใช่!”

“งั้นคุณมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าของคุณ?”

วรินทรโมโห นึกไม่ถึงว่าจะหน้าด้านขนาดนี้!เป็นของบ้านคุณทั้งหมดแล้วไง ใช้ความไม่ยุติธรรมกับคนอื่นคิดว่าแน่หรอ?

“แน่จริงก็วางกับข้าวพวกนั้นลง ออกไปเดียวกับฉัน!”วรินทรใช้แรงตบโต๊ะอย่างแรง มองด้วยสายตาพิฆาตแล้วตะโกนใส่เขา

ใครจะไปรู้ว่าทาวัตจะมองผ่านเธออย่างง่ายดาย ยิ้มอ่อน แววตาที่ดำเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณแน่ใจนะว่าจะสู้ผมไหว?”

……สู้ไหวละจะเถียงกับคุณไหม? แย่งเลยไม่ดีกว่าหรอ?

เนื้อตุ๋นตรงหน้าที่เธอชอบกินที่สุดกำลังจะโดนทาวัตกินหมดแล้ว วรินทรรีบหยิบตะเกียบขึ้นมา ไม่ว่ายังไงก็จะแย่งให้ได้สักกี่ชิ้น!——

วรินทรพิงไว้บนโซฟาถือรีโมทเปลี่ยนช่อง มองทาวัตที่นั่งอยู่อีกด้านรู้สึกปวดหัว สุดท้ายเธอก็แย่งเนื้อได้แค่สองชิ้น ไอ่นี้แย่งเก่งตั้งแต่เมื่อไหร่?ลักษณะที่หยิ่งๆเฉยชาหายไปไหน?!

“ทาวัต คุณโดนแม่บ้านทารุณใช่ไหม?ไม่งั้นทำไม……”วรินทรคิดว่าอะไรควรถามก็ต้องถาม ใครจะไปรู้คำข้างหลังอีกสามคำยังไม่ได้พูดออกมา ก็โดนสายตาของทาวัตฆ่าตายในลำคอแล้ว

“วรินทร คุณก็ยังคงชำนาญกับประโยคเดียวจริงๆ” ทาวัตพูดกะทันหัน มองดูดวงตาของวรินทรเจือความทำอะไรไม่ถูก

“อะไรนะ?”

“คุณอะไรก็ได้ โง่ได้ใจมาก”ทาวัตพูดจบก็เดินไปทางโค้งของบันได

ถ้าที่ไหนมีที่เติมความรักความเมตตา เขาจะพาวรินทรไปต่อเติมให้อย่างเต็ม ไม่ว่าจะห้าปีก่อนหรือห้าปีหลัง คำที่พูดออกมาก็ทำให้คนเป็นๆเครียดตายได้

“......”วรินทรเบะปากแล้วเดินตามขึ้นไป เป็นไปอย่างที่คิดเลยนิสัยเหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก เอะอะก็ว่าเธอโง่

วรินทรเดินตามทาวัตถึงชั้นหก กลับเห็นทาวัตเปิดประตูห้องหนึ่งบานแล้วเดินเข้าไป วรินทรก็เดินตามเข้าไป

ในห้องมีเปียโนสีขาวหนึ่งหลังตั้งไว้ พื้นสะอาดมากจนสามารถมองเห็นเงาของคน ทาวัตเดินไปทางหน้าต่างยาวดันหน้าต่างออก ที่แท้ข้างนอกก็เป็นดาดฟ้านี้เอง แต่ยาวมาก บนพื้นเป็นกระเบื้องสีดำสลับสีขาว มีโซฟากับชิงช้าเก้าอี้วางอยู่ แล้วก็มีกระดานวาดรูป

วรินทรมองชิงช้าเก้าอี้ แปลกใจเล็กน้อย เพราะชิงช้าเก้าอี้นี้เหมือนของเธอตอนเด็กเป๊ะเลย เหมือนรุ่นเดียวกันอีกด้วย ดอกไม้ประดับก็ไม่เปลี่ยนแปลง เขาเป็นพี่ชายคนนั้นตอนเด็กๆจริงด้วย!

“เอ๋อเลย?” ทาวัตดีดหัวของวรินทร จับมือเธอเดินไปนั่งบนชิงช้าเก้าอี้ “บรรยากาศที่นี้ดีป่ะ？ให้เวลาคุณทั้งเย็น กลางคืนผมจะต้องเห็นผลงานออกแบบของคุณ？”

“อะไรนะ？”วรินทรคิดว่าเขาพาเธอมาชมบรรยากาศ นึกไม่ถึงว่าต้องออกแบบงานวาดอีก วันหยุดเอ่ยวันหยุด กว่าจะถึงวันหยุด ต้องมาสิ้นเปลืองอย่างนี้！！

“กระดาษกับกระดานวาดรูปสีอุปกรณ์ต่างๆเตรียมไว้ให้คุณแล้ว ลงมือเถอะ” ทาวัตเดินไปข้างโซฟาแล้วนั่งลง หยิบนิตยสารที่วางไว้ข้างบนเริ่มดู มองข้ามสีหน้าของวรินทรที่หน้าบึ้งๆไม่ยินยอม

วรินทรย่นจมูก ไอ่นี้ไม่โรแมนติกซะเลย สถานที่ที่ดีขนาดนี้กลับพูดคำที่ทำให้เสียบรรยากาศหมด วาดงานออกแบบอะไรเล่า เอาตุ๊กตาบาบี้มาเล่นพ่อแม่ลูกเถอะถ้าจะขนาดนี้......