หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 64

ตอนที่ 64 คุณชายตกอยู่ในอันตราย

ทาวัตมองข้างๆ ออกเสียงอืมเบาๆ

“คุณวรินทรให้ผมมา คุณชายอาจตกอยู่ในอันตราย”

“อันตราย？”รอยยิ้มที่มุมปากยิ่งชัดเจนขึ้น ไม่ค่อยจะเชื่อสักเท่าไหร่ “อันตรายอะไร?”

เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงตกใจสั่นสะเทือนล่างเวที มีเสียงแตกร้าวจากบนเวทีลอยมา มือที่จับแก้วไวน์หยุดนิ่ง มองขึ้นไปบนเวที

สถานการณ์ที่อันตรายเกิดขึ้นแล้ว!

เห็นแต่โคมไฟคริสทัลที่อยู่ตรงกับตำแหน่งศีรษะของวรินทรโยกไปโยกมาหลุดออกมาครึ่งหนึ่งแล้ว แล้วส่วนที่เชื่อมต่อกันก็ค่อยๆแตกร้าว

โคมไฟคริสทัลนี้จัดแต่งขึ้นเพื่อ cr เพื่อเวทีที่มีประสิทธิภาพที่ดีจึงได้ติดตั้งขึ้นไป ทำไมอยู่ๆถึงได้แตกร้าว？！

“วรินทร！”แก้วไวน์ตกพื้นแพ้ง ขาทาวัตที่เรียวยาว เดินก้าวใหญ่ไปทางเวที

วรินทรตกใจกับเหตุการณ์ครั้งนี้มาก ยืนมองโคมไฟคริสทัลที่กำลังจะตกลงมาบนหัวอย่างตะลึง ขณะนั้นสมองไม่ทำงานเลย แววตาส่องแสงประกายอยู่ภายใต้แสงไฟ แต่ประกายแสงสีที่หวาดกลัว

“รีบหนีเร็ว！”มีเสียงตะโกนจากล่างเวทีกะทันหัน สถานการณ์วุ่นวาย

โคมไฟลงมาทางวรินทรอย่างอิสระ

“อร้ายยยย！！” เสียงกรี๊ดกร๊าดแพร่กระจายจากล่างเวทีไม่หยุด โคมไฟคริสทัลในดวงตาวรินทรยิ่งอยู่ยิ่งใกล้

เมื่อมันกำลังจะสายเกินไป มีร่างหนึ่งร่างวาร์ปมาจากข้างๆ กอดวรินทรไว้แล้วกลิ้งไปอีกข้าง

โคมไฟคริสทัลตกลงมาทับพื้นเวทีอย่างแรง พื้นแตกร้าวเป็นรอยเส้นใยแมงมุม โคมไฟแตกร้าวเป็นซากเต็มพื้น

ขาและแขนของวรินทรโดนเศษโคมไฟคริสตัสบาดและทับใส่ โดยเฉพาะขาเศษแก้วเสียบเข้าไปในเนื้อเลยทีเดียว เลือดที่ไหลทำให้พื้นเต็มไปด้วยสีแดง

ที่แท้ ไม่ใช่ทาวัตที่จะเจออันตราย

แต่คือเธอต่างหาก

วรินทรรู้สึกมึนแล้วสลบ ก่อนสลบก็ได้มีความคิดผ่านสมอง

“รินๆ!” พอทาวัตเดินไปถึงที่เวทีวรินทรก็ได้สลบไปก่อนแล้ว เลือดที่ไหลออกมาจากขาเธอเสมือนมีปีศาจมาฉีกหัวใจของเขา

“คุณชาย รถรออยู่ข้างนอกแล้วครับ”ปกเกศมองทาวัตที่อุ้มวรินทรท่าเจ้าหญิงเดินออกไปข้างนอกด้วยก้าวขาใหญ่ๆ เดินตามอย่างใกล้ชิด

มีร่างหนึ่งร่างโผล่ออกมาจากหลังผ้าสีแดงเลือดหมูบนเวทีสักแปป แล้วจากไป

“ขับรถ รีบไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”ทาวัตอุ้มวรินทรนั่งอยู่หลังรถอย่างระมัดระวัง แล้วหยิบอุปกรณ์ช่วยเหลือฉุกเฉินออกมาจากกล่องลับบนหลังรถ

เขายกแขนของวรินทรขึ้น มีเศษแก้วเสียบเข้าไปข้างใน เลือดยังคงไหลอยู่ เขาใช้ที่หนีบหนีบเศษแก้วไว้ แล้วใช้แรงคีบออก กระทำอย่างรวดเร็วคีบเศษแก้วที่แขนเธอออกจนหมด แล้วล้างสารพิษออกจากนั้นก็ใช้ผ้าพันแผลให้เธอ

ระหว่างนั้น ร่างกายวรินทรแค่สั่นอยู่อย่างนั้น ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน ก็พูดออกมาไม่ได้ ได้แต่ขมวดคิ้วไว้แน่นๆ ริมฝีปากซีดขาวเหมือนแผ่นกระดาษ ใบหน้าก็มีแต่เหงื่อ

ทาวัตนำขาของเธอวางไว้บนตักของตัวเอง เศษหลอดแก้วนั้นไม่ใหญ่ไม่เล็ก แต่เสียบเข้าไปครึ่งหนึ่ง ตำแหน่งพิเศษ เขาเป็นห่วงว่าจะเสียเลือดจำนวนมาก

“คุณชายครับ ถึงแล้ว”ฝีมือการขับรถของปกเกศก็มาจากการสอนของทาวัต ใช้เวลาสามนาทีก็ถึงโรงพยาบาลแล้ว แน่นอนว่าก็ฝ่าไฟแดงมาไม่ใช่น้อย แต่ว่าในเมือง c ไม่มีใครกล้ามาขว้างรถของทาวัตหรอก

ปกเกศเปิดประตูรถออก ทาวัตอุ้มวรินทรไว้แล้วเดินลง เดินเข้าไปทางโรงพยาบาลโดยเร็ว