หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 74

ตอนที่ 74 ลุงแปลกประหลาด

พี่สาวคำสองคำนี้ ยังไงวรินทรก็พูดไม่ออกหรอก

แววตาทาวัตแปลกๆนิดหน่อย ห้ามไม่ได้ที่จะนำร่างของกวินกับกวินที่ร้านขนมเค้กนั้นวางเทียบกัน อยู่ๆก็อยากจะดึงแว่นดำบนหน้ากวินออกทันที

“เข้าไปเถอะ”สายตาของทาวัตหลีกไปจากกวิน พูดอย่างเฉยๆแล้วหันตัวเข็นวรินทรเข้าไป

กวินกระพริบตาใส่เอฟ เดินตามเข้าไป

“อยู่ในห้องก็ถอดแว่นดำออกสิ”ทาวัตเข็นวรินทรไปข้างโซฟา กล่าว ดูท่าแล้วสงสัยใบหน้าทรงไข่ของกวินใต้แว่นดำแน่นอน

เอฟหน้าเฉยๆมาก เหมือนไม่เป็นห่วงเรื่องนี้เลย

พี่ลิงถือถาดเดินเข้ามา วางน้ำผลไม้ตรงหน้ากวินหนึ่งแก้ว ส่วนตรงหน้าเอฟวางกาแฟหนึ่งแก้ว แล้วเดินออกจากห้องโถง

คุณชายปล่อยให้คนอื่นเข้ามาในคฤหาสน์ด้วย แปลกจริงๆ

วรินทรมองกวินด้วยความตื่นเต้น ทันใดนั้นก็รู้สึกเสียใจที่ตนดีใจเกินไป ลืมไปเลยว่าใบหน้าของกวินไม่สามารถให้ทาวัตเห็นเด็ดขาด......

ซวยจริงๆ เธอโง่ถึงขั้นที่ให้กวินไปๆมาๆต่อหน้าทาวัตอย่างอิสระ ยัดซาลาเปาเข้าไปเพิ่มความกล้าหาญมั้ง！

วรินทรเอ่ยวรินทร อย่างที่บอกแกโง่ได้ดีอย่างเดียว！

เธอนึกภาพถึงตอนที่ทาวัตมองเห็นใบหน้าแบ๊วๆของกวินความรู้สึกนั้นชั่งน่าหวาดกลัว บวกกับขาเธอที่ทำอะไรก็ไม่สะดวก ถึงอยากจะวิ่งหนีคาดว่าก็วิ่งหนีไม่ไกล…...

แต่ว่ากวินเหมือนจะไม่ห่วงเรื่องนี้เลย ดื่มน้ำผลไม้อย่างชิวๆ แล้วพูด “ตรงหน้าผมมีรอยแผลเป็นใหญ่ๆ เวลาอยู่ข้างนอกจึงใส่แว่นกันแดดไว้ตลอด”

น้ำเสียง มีความรู้สึกน้อยใจและเสียใจ เป็นอารมณ์ที่เด็กทั่วไปควรมีอยู่แล้ว แต่จะควบคุมอารมณ์ได้ดีกว่า

“ออ?” ทาวัตยักคิ้ว คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ ในเมื่อเป็นแบบนี้เขาก็พูดอะไรไม่ได้แล้ว ให้กวินถอดแว่นออกให้เขาดูยิ่งไม่ได้เลย เรื่องนี้ก็เพิ่มแผลในใจเขาอีก

“ใช่ๆๆ เด็กน้อยคนน่าสงสารมาก” วรินทรรีบนำกวินเข้าในอ้อมกอด มองตาทาวัต สีหน้าที่บ่งบอกว่าคุณรังแกเด็กแย่มาก

“งื้อๆๆ”กวินนำหน้าตนพิงไว้ตรงอกวรินทรแล้วถูๆๆ ในขณะที่วรินทรมองไม่เห็นกวินแอบทำหน้าผีใส่ทาวัต

ทาวัตขยับปากไปทีหนึ่ง ไอ่เด็กนี้ มองยังไงก็เหมือนแกล้งทำตัวน่าสงสาร

คิดอยู่ ทาวัตก็ก้าวขายาวๆ เดินไปตรงหน้ากวิน ดึงคอเสื้อหลังของกวินขึ้นกวินลอยขึ้นทั้งตัว

“พูดก็พูดอย่างเดียว อย่าขยับไม้ขยับมือ”

กวินโดนดึงขึ้นกะทันหันรู้สึกตกใจนิดหน่อย โบกมือทางวรินทรขอกอด สีหน้าท่าทางน่าสงสารเหลือเกิน เอฟตะลึงจนต้องรู้จักกวินใหม่

ยังไงสุดท้ายกวินก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง……

ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ตัวตนของกวินด้วยซ้ำ

เอฟมองหน้าที่หล่อเหลาของทาวัต ถอนหายใจในใจเบาๆ ผู้ชายคนนี้ไม่เหมือนคนที่จะทิ้งลูกเมีย แต่ทำไมไม่รู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของกวินนะ

“หืม”ทาวัตออกเสียงหืมเบาๆ แอบๆยอมรับที่กวินพูด หันหน้าดูเวลา ใกล้ถึงเวลาที่จะให้แจ็คมาเตรียมยาให้วรินทรแล้ว

“พี่ริน”ที่จริงกวินก็แค่อยากอ้อนเฉยๆ แต่ไม่รู้ทำไม อยู่ต่อหน้าแดดดี๊ เขาถึงแสดงพฤติกรรมเด็กออกมาหมด

หลังจากที่เปลี่ยนยาเสร็จ กวินกับวรินทรอยู่ในห้อง ทาวัตเหมือนมีอะไรจะคุยกับเอฟ จึงไม่ได้อยู่ด้วย

มองในห้องไม่มีใคร วรินทรรีบเผยธาตุแท้ออกมาเลย บีบแก้มกวินไว้ “ไอ่เด็กบ้า กล้ามากนะ ใครสั่งให้มาที่นี้？”

กวินฟัง เงยหน้าขึ้นอย่างน่าสงสาร ทำปากแบนๆแล้วพูดว่า “พี่เอฟพาเบบี้มานี้นา มามี๊ใจเย็นๆนะครับ”

วรินทรยักๆคิ้ว แววตาที่สงสัย “คนชื่อเอฟโผล่มาจากไหน？ไปเกาะแกะกับผู้ชายหล่อๆอย่างนั้นเมื่อไหร่ ทำไมมามี๊ไม่รู้？”

เกาะแกะ？เหงื่อเต็มหน้ากวิน รับไม่ค่อยได้กับประโยคแบบนั้นที่เป็นความคิดของผู้หญิงทั่วไปแล้วมาใช้กับตน “ก็รู้จักเพื่อนใหม่คนหนึ่งด้วยความบังเอิญ ครั้งนี้ที่หาคนร้ายที่ทำร้ายมามี๊เจอก็คือเขานะ”

“เบบี้ ไม่ต้องไว้ใจคนแปลกหน้าเกินไป ไม่งั้นวันไหนเบบี้โดนจับไปขาย แล้วร้องไห้หามามี๊ มามี๊จะกระทืบแกนะ” วรินทรปล่อยมือที่บีบแก้มกวิน ทำหน้าดุร้ายแล้วพูด

“อืม เบบี้จะไม่ร้องไห้หามามี๊ ยังไงคนร้ายก็ต้องให้มามี๊เอาเงินมาแลกเบบี้กลับไป!” กวินเรียนรู้จากคำในละครซะหมดเลย บวกกับสีหน้าที่จริงจัง ให้คนต้องทนจนทนไม่ได้จริงๆ

วรินทร：“……”

ห้องสมุดชั้นสองคฤหาส์ บรรยากาศแออัดนิดหน่อย เอฟหลังพิงกำแพงสองมือกอดอก สีหน้าเฉยๆ ดวงตาดวงนั้นมองทาวัตผ่านแผ่นกระจกแว่น

“เรื่องราวครั้งนี้ถือว่าผมติดบุญคุณคุณหนึ่งครั้ง วันหลังมีอะไรให้ช่วย มาหาผมได้เสมอ”ทาวัตนั่งอยู่หลังโต๊ะ มองเอฟแล้วพูด